Alle inzendingen van LadyLove

we zijn het allemaal angst kruipt als er een datum aan wordt opgehangen iedere minuut beleven we nog intenser dan ooit te voor het grote onwetende tegemoet gemis is al ingezet wisselen we tranen uit bedenken honderdmaal laatste woorden tot ze langzaam niet meer gehoord kunnen worden…

de vloer leek al even niet meer zo stabiel als voorheen maar men zag het niet de lucht kleurde onheilspellender tot dan toe maar men begreep het niet ik struikelde en viel in een diep diep gat en schreeuwde luidkeels maar men hoorde mij niet belandde op het punt van totale overgave tot die ene stem ik reikte hem de hand…

zo jong als zes was zij allang niet meer bij de zoveelste keer dat haar moeder werd afgetuigd nam zij een besluit genoeg is genoeg in tranen belde zij de politie en deed verslag van hetgeen er zich afspeelde zij vocht als 'n leeuwin voor haar en haar zusjes niet als 'n zesjarige maar als een redster in nood die zorg zou dragen voor…

het is niet de hagel die mij lieft het is de regen het is niet de wind die mij lieft daar kan ik wel tegen het is niet de zon die mij lieft al voel ik me dan wel vrij het zijn jouw ogen die mij lieven nu nog de juiste vinden voor mij…

nog altijd die beelden op het netvlies van het dehumaniseren van de mensheid stoffelijke overschotten in gestreepte pyjama's schuifelden doelloos rond hun ogen dof nog nooit waren bevrijders zo in shock, of toch omdat men zoveel gruwel niet behappen kon…

kun je 'n plek zo overladen met liefde opdat het kwaad vanzelf zal verdwijnen zoals stemmen opgingen in de wind worden schoenen nooit meer aangetrokken komen koffers nooit meer thuis de eigenaren ervan evenmin…

Nog altijd trilt de stem bij 't lezen van de namen met daarna de leeftijden van de mensen waarvan de jaarringen nooit meer aangevuld zouden worden, zoals bij bomen in de natuur hij die zelf dit kamp heeft overleefd leest bewogen alle namen wetend dat hij geluk had deze hel te hebben overleefd…

naam voor naam worden ze voorgelezen met daarachter hun leeftijden zes lange dagen en vijf nachten zoveel tijd neemt het in beslag om alle namen op te zeggen ze weer een stem te geven al is het dan voor even om de waanzin te benadrukken hakt het horen van de leeftijden er nog het meeste in “ Rebecca Lea Kanes“ twee maanden…

staan voor de slachtoffers die zijn weggevoerd vanuit het doorvoerkamp Westerbork vandaag ligt het verscholen onder 'n dik pak sneeuw toch torenen de stenen met daarop een Jodenster er boven uit opdat we nooit en dan ook nooit zullen vergeten…

bij het wakker worden voelen lakens beduidend anders dan de nacht ervoor muren zijn vol gekalkt met ogenschijnlijke leugens slaapdronken stap ik een leven in dat niet het mijne is toch passen de schoenen die ik in alle haast aanschiet om deze waanzin te ontvluchten…

we leggen dagelijks dingen vast momenten in kleur of zwart wit beelden of gebeurtenissen met of zonder camera gemakkelijk te delen in deze digitale tijd van kiekjes tot imposante foto's die schilderijen lijken de aanwas inmens vredelievend vooral tot men zijn camera oppakt en het gebruikt als wapen om een diep gevoel na te…

ik nodig druppels uit om met mij te dansen in deze zorgeloze morgen waar de geur van verse koffie een poging doet om mij te verleiden nemen zij mijn uitnodiging maar al te graag aan zwier ik lichtzinnig in speels water om de dageraad rein te beginnen geef me volledig over aan wat de dag brengen zal…

zaten ze ineengedoken bewegingsloos leek het, toch balanceerden ze op hun vriend, de wind, met wie ze zo heerlijk konden spelen als de tijd daar was, maar nu bewogen ze nauwelijks daar regen neer kletterde, bladeren beschermden hen al even niet meer, daar de winter zijn entree al had gemaakt gelaten ondergingen zij hetgeen er uit de hemel kwam…

ze hebben er hun mond vol van toch staan niet alle petten dezelfde kant op zo blijft iedereen met hun eigen lepel in de grote pan soep roeren die zeker niet zo heet gegeten wordt, als 'ie al gegeten wordt verbroedering is nog altijd ver te zoeken…

inkt stroomt door mij gelijk levenselixer dat de dagen dieper kleurt of toch wandelend op de toppen van mijn kunnen schilder ik mijn gedichten fabelachtig tot het vloeien zal en zelfs leesbaar zal zijn voor hen die nog nooit één letter hebben gedronken…

Is nattigheid om vertraging in te zetten de rij is lang, mensen klam de metro van voor naar achter gelezen toch tikt de tijd voort, maar niemand wordt geroepen terwijl het Chinese jongetje onverstoorbaar verder speelt, met 't weinige speelgoed dat voorhanden is, maakt de dokter uiteindelijk de rekening op en pak ik me in voor de terugreis,…

op reis gestuurd door op reis gestuurd door op de zetel van God/Allah te gaan zitten onverschrokken het plan gesmeed om kleurpotloden te beantwoorden met lood kleurde het bloed van Charlie niet roder dan dat van zijn collega's (die zich nooit konden verweren tegen dat wat terrorisme heet) laten we de tegenaanval inzetten en heb elkander…

verdwaalde gedachten vinden vrijheid daar waar zee de hemel kust geborgen in sculpturen dat liggen te pronken in de naaktheid van het zand gisteren stond er nog een vervallen zandkasteel die grondig onderhoud behoefde alle woorden waren immers weggeroofd doordat het tij ruim baan had gehad nu worden deze verhalen voor altijd bewaard…

het omhulsel dat familie heet hangt bungelend aan een boom gelijk verse stappen in de sneeuw betreedt een ziel deze wereld haar ontworsteling immens zo rijst de vraag meer dan eens is er licht aan 't eind van de tunnel…

in de greep van het web dat onopgemerkt om hem heen was gegroeid of toch lagen patronen al langer vast zelfs alledaagse sleur was een onderdeel van zijn bestaan toch knaagde er een vurige passie die al langer onbeantwoord bleef het verstoppen in dozen waarvan deksels niet altijd even goed pasten bleven gevoelens hem telkens weer…

met een rugzak vol familie loopt zij vastberaden het strand op de hond danst ongedurig om haar heen zand stuift op ze ritst haar jas open en ontdoet zich van haar kleding even bibbert ze kijkt stoïcijns naar golven die dansen als door engelen gedragen loopt ze loodrecht op de zee af eindelijk voelt ze zich verlost en loopt…

zoekt kleuren om zich in te kunnen wassen dansgrage wind immer opzoek naar een gewillige partner om zondes van zich af te wassen en zo in opperste reinheid aan vers geboren dag te kunnen beginnen…

zij zoekt de slaap in de wortels van haar bestaan volksverschuivingen hebben plaatsgevonden maar geen zo groot als de hare de impact nog dagelijks voelbaar zoekt zij tot op heden nog altijd de slaap waarvan men toen al zei dat 'ie schaars was…

zij verzamelt het aantal, in rug gestoken, messen in de leegte die zij moedwillig achter lieten nog nooit waren woorden zo besmeurd geweest met dat waar de honden geen brood van lusten…

de woorden die jij aaneen rijgt nemen mij mee naar ver gelegen oorden waar zuiverheid mij als 'n warme jas omarmt verven bloemen mysterieuze raadsels op de muren, die alleen zij ontrafelen kunnen met vleugels op de rug gebonden…

kaarsen flikkeren blauw kerstgedachten ruiken groen kaarten met de hand geschreven er is zoveel te doen wie haalt de kerststal weer van zolder en de lichtjes uit de knoop zilveren slingers, gekleurde ballen roepen kerstengelen op tot hoop in december zingen we telkens weer geloven we nog in vrede op aarde 't lijkt of de wereld meer verhardt…

één grote gaap van de kleinste telg geeft aan dat het te lang duurt…

Mensen onttronen keer op keer macht stinkt oorlog nog meer vieze spelletjes schaamteloos uitgevoerd gevangen uitgebuit uitgehoerd gezag denkt alleen maar met z'n pik waar kan ik 'm insteken ze geven toch geen kick niemand wordt er uitgezonderd man, vrouw, kind, hoe het ook zij getekend voor het leven voor vrouwenleed begrip verstoting…

hetgeen jij in mijn rug stak, lieve broer is al even geleden operatief verwijderd de wond is geheeld of toch, zo nu en dan bekruipen helse pijnen mij vanuit plekken waarvan ik het bestaan niet wist de zoektocht naar heling begon op de dag dat woorden overbodig leken…

ontneem jij mij de woorden en vult ze in met strijkers van grote klasse die snaren beroeren vanuit hun ziel blazers vallen bij het geheel wordt omlijst door meervoudige stemmen die het pijnlijk duidelijk maken wat ik je al die tijd had willen zeggen…