Alle inzendingen van LadyLove

liefde glijdt tussen de bomen mij raakt ze niet, ik hou me schuil in een waas van droefheid wieg ik mezelf daar ik jou ontbeer veel te kort heb ik jou gedragen hoe ik geprobeerd heb samen met jou, jouw demonen te bevechten heb ik de strijd verloren in een donkere nacht ben je mij ontglipt en koos jij een andere weg, een uitweg die mij…

ik zal de woorden voor je bewaren lieve woorden van weleer zodat je me niet meer hoeft te vragen want dat doet nog steeds zo'n zeer ik geef de zinnen aan de reden die onthoudt ze dan met trots het zoete minnen blijft vermeden eens was jij voor mij mijn rots ik stel geen vragen aan het zonlicht geef de toekomst aan de wind wil de last…

bloesembomen wenen niet daar zij walsen op hemelse tonen bemantelen zij zich in hun schoonheid nimmer zien wij hun verdriet bloesembomen wenen niet wel lachen zij heimelijk met elkaar ontspringen langzaam hun rokken kleur bekennen ligt in 't verschiet…

ik hang de noten aan de bomen en leg de takken in het gras zet de zon hier op de tafel heerlijk binnen op 't terras ik hang de wolken aan de waslijn en doe de regenboog op slot gooi alle bloemen in de leegte plant een linde in 'n fagot ik hang de lente aan de kapstok en veeg de vogels van de pui plak grimassen aan het plafond naakt…

laat me zwemmen in jouw ogen maar niet oeverloos op zee hou me dichter almaar dichter neemt jouw liefde mij dan mee of zal ik heel lang moeten dwalen zonder oponthoud misschien jou dan langzaam aan vergeten daar ik je nimmer meer zal zien of zullen we groeien wij tesamen in de diepste zin van het woord het van de daken schreeuwen totdat…

ik las de waarheid in het water zachtjes voer 't aan mij voorbij dat ging zeker over later al stemde dat mij niet blij en als de boodschap was gelogen was ze niet voor mij bestemd was de schrijfster allang gevlogen in haar feeërieke ochtendhemd ik las de waarheid in het water langzaam kringelde het uiteen nu is het dan toch later antwoorden…

nimmer was ik dichter dichter bij jou zoals zonnestralen dansten op de golven van de zee voelde ik me almaar lichter lichter dan ik wou zoals de wolken met me sjansten wilde ik eigenlijk met je mee nimmer was ik dichter dichter bij jou ben ik dankbaar voor 't even samen maar blijf voorlopig nog benee…

hoe ik ook met een penseel de tranen uit jouw gezicht veeg steeds verschijnen ze weer vol woede is jouw blik verbazingwekkend want zo had ik de contouren niet opgezet vol overgave schilder ik je rustig omlijn met liefde jouw gezicht kus met penseel je beide wangen…

gedachten waaien door de kamer maar toch weet ik dat jij daar bent hou mijn hoofd vast in mijn handen denk ik terug aan ons mooiste moment van toen er nog sprake was van wij streelde ik uren door jouw haren lagen we samen lepeltje lepeltje beelden die ik in mijn hart zal bewaren nee nooit meer wil ik een ander wil voor altijd de jouwe zijn…

zwart wit beelden contrasteren arm en rijk kleurt verdeeldheid almaar indringender mensonterend dronk de één uit de fles vol propaganda terwijl men buiten over de lijken struikelden tekende verhongering gezichten, en werd nieuw leven eerder een doodvonnis toneelstukken vol pracht en praal werden opgevoerd een besnijdenis, een oproer…

deinend op de wind tilt ze gedwee haar rokken op lange lokken weerspiegelen in rimpeloze schoonheid vers groen verraadt haar eeuwige jeugd…

jouw stem wiegt mij in de schoot van de maan waan ik me veilig schommelend op de tonen vlei ik me dichter spelen sterren tikkertje in deze rusteloze nacht waar donkerte het wint tot de muziek wegsterft…

zachtjes rekken violen zich uit strekken narcissen hun lange nek wiens kelken gekust worden door 't morgendauw doch houdt de vrijdagochtend wolken steevast gesloten waar vroege vogels onverstoorbaar met luid gekrakeel onderdoor vliegen ontvouwen madeliefjes hun schoonheid treuzelend daar kinderhanden in aantocht zijn wachten lenteboeketten…

gravend naar pijnen uit een ver verleden struikel ik onvoorzien over mijn eigen graf dat me even stil doet staan, stamp 't nogmaals aan daar deze gevoelens zorgvuldig leken weggeborgen en nu veel te dichtbij willen komen grijpt het mij onverhoeds naar de keel waardoor mijn schreeuw wordt gesmoord evenals al die anderen die schreeuwen…

de lijn waarover hij balanceert voelt flinterdun geconcentreerd zet hij stapje voor stapje armen wijd gespreid blik gericht op de toekomst die zienderogen wordt geschilderd met grote kwasten voor het hemels blauw dat dik wordt opgezet hier en daar een verdwaalde wolk tot penselen het doek detailleren contouren verfijnen al dat denkbaar…

over de vlakte van vergetelheid almaar draaiend in 't rond ben ik opzoek naar jou; mijn zoon wil je vinden hier terstond zoek ik je in de bomen en zoek je in het gras maar hoe zeer ik ook hoopte dat jij hier aanwezig was droogt de wind al mijn tranen sla ik mijn armen om mij heen zal ik je ooit hervinden erger gevoel dan leegte is er…

zonnebrillen vullen het terras daar de zon haar mooiste glimlach opzet laat de wind zich van zijn koudste kant zien hippen mussen van terras naar terras alwaar ik me laat verleiden…

langzaam word ik door haar uit bed gelicht en ten dans gevraagd met ogen nog toegeslagen bewegen we ritmisch op de maat van de wind in een oogwenk tilt ze me op en zwiert me ongemerkt door de ochtend het schijnt zonnestralen…

Nooit meer goeden nacht noch een ochtendzoen nooit meer een berenknuffel kon ik dat nog maar één keer met je doen nog één keer met je praten samen wandelen langs de zee samen schelpen zoeken dan nemen we de allermooiste met ons mee nog één keer met je lachen met je huilen bovendien je dan vaarwel kussen omdat ik je nooit meer…

balancerend op 't randje van de dood sloeg je wartaal uit die niet de jouwe was heette de koude grond je welkom waarop je voor dood gevonden bent kleurde een avondje uit anders dan leken glazen leger, en het aantal minder dan het resultaat waarin je je overgaf aan de gezelligheid van zo even te voren…

Gillian is een hele bijzondere dame want zij woont namelijk in Prinsessenland daar eten ze geen spruitjes of gewone pap maar drinken ze iedere dag prinsessensap zijn papa en mama Koning en Koningin hebben prinsessen het hier altijd naar de zin dat is waar de zon voor altijd schijnt en de regen wolkenloos verdwijnt de plek waar wij je altijd…

die verrotte ganzen iedere keer wil ik ze vangen wanneer ze samen dansen met z'n tweeen of met veel meer door de lucht doch steeds ontglippen ze me weer gewapend met camera te midden van een bos turend en hopend als ik daar sta vliegen ze over in een onmogelijke hoek tot zover maar vandaag lijken ze me goedgezind daar sta ik…

ik wentel me in jouw armen samen kijkend naar het ontluiken van Moeder Natuur kriebelen nieuwbakken sprietjes geurt heel voorzichtig een kleurrijke bloem hoe licht danst een vlinder trek je mij dichter almaar dichter naar je toe…

wenende bomen verschieten van kleur in nachtelijke schemer vogels scheren langszij opzoek naar 'n veilig heenkomen paarden grazen op kale vlakten schuil gaat de maan achter een grijze nevel waarin duisternis zich versluiert…

leen de woorden van de hemel schrijf de wolken met de wind wil weer heerlijk touwtje springen als een onbekommerd kind verf de bloemen op de heuvel tel de mieren in het gras lekker rollen naar beneden brullen kikkers in de plas zoemen bijen om de oren vliegen wilde eenden op worden vlinders weer geboren vrouwe lente loopt voorop…

proef jij angst in mijn woorden ik lees de leegte op jouw gezicht hoe beklemmend ruikt de aarde fel schijnt het ochtendlicht met geen kwast valt uit te wissen wat zich hier heeft afgespeeld nooit meer zullen bloemen bloeien want de wereld lijkt verstild…

jaren verjaren bomen gebaren sneeuwklokjes ontwaren meerkoeten bedaren jarige jopjes ervaren zal gevoelens besparen hoe zij gaan verharen niet te stelpen met stopgaren valt het niet te verklaren doch zullen de jaren blijven verjaren…

verse krassen getuigen van een liefhebber een waaghals hoe de kou ook snijdt kleurt het wangen rood zichtbaar ademt de kracht van dit jonge leven de vrijheid tegemoet…

groetend stap ik de ochtend in en tover vele vraagtekens op gezichten die 't huilen nader staat dan een ontwapende glimlach steevast wandel ik verder alwaar hondenuitlaters een vrolijker humeur bezitten groeten zij spontaan terug vol groeiend enthousiasme kuier ik naar de uitgestrektheid waar zand tussen m'n tenen kriebelt golven het…

zacht paars omsluit me waan ik me veilig tot de zon mij aanroept om mijn ware aard te tonen…