Alle inzendingen van LadyLove

nu de laatste uren wegtikken op de klok gaan mijn gedachten uit naar hen, die ons ontvallen zijn en zo gemist worden luiden wij straks een nieuw jaar in een nog ongeschreven jaar waarin wijsheid, eerlijkheid en vrede de boventoon mogen voeren een jaar vol lieve mensen die het beste met je voor hebben je make-up corrigeren indien nodig…

ook voor jou brandt er een kaarsje twee jaar mis ik jouw kriebelbaard jouw mooie kijk op het leven hoe jij genieten kon van muziek het kokkerellen gedichten, mensen een biertje, broodje paling het leven ook voor jou brandt er een kaarsje want het is stil, stiller zonder jou toch draag ik je met alle liefde mee altijd mee…

zolang kinderen uit hun moeder worden gebombardeerd mensen worden verhandeld als slaven familieleden worden uitgemolken om geld machtshebbers steeds viezere spelletjes spelen zolang vrouwen nog altijd worden verkracht oorlogsmisdadigers glashard hun daden ontkennen kinderen worden gehersenspoeld om zich in te zetten voor geweld nog altijd…

in het ritme van onregelmatigheid pompte jouw hart al enige tijd met moeite het hoofd wilde wel had nog zoveel plannen maar het lijf nu jouw ogen zijn gesloten ben je over naar daar waar wij geen weet van hebben nooit meer die guitige lach de Belgische ondertoon pretogen wanneer je genoot van het leven nu verhuis jij naar onze herinnering…

gaandeweg ontvallen ze mij meer en meer met elke stap die ik zet lijkt het alsof ik een dans ben aangegaan met hen die ervoor kozen, of toch beduidend jonger dan ik vallen ze in grote getale nu de verkleuring is ingezet…

de wereld verkleint of klimmen muren dichter geluid verstomt kaarten vergelen aan de muur liefdeloze boodschappen vliegen over en weer onbegrepen versprekingen kleuren vale wanden grijs vriendschappen almaar brozer aandacht staat gelijk aan onhoorbaar getik niet gelegde letters vangen stof op het scrabblebord…

ik ken jou wel maar zien doe ik je niet onhoorbaar ben je toch raak je mij vooral in stilte snij je nog dieper dan oosten wind tegen mijn schrale gezicht gelijk de verkleurde kalender boven het dressoir omarm jij mij iedere dag opnieuw…

met een hark zorgvuldig bij elkaar geveegd net zolang totdat waarheid niet meer zichtbaar oogt vliegen verdwaalde woorden onhoorbaar in het rond zij vleien zich neder op onontgonnen kleuren nooit zal iemand weten van de hoed noch van de rand tot de storm eens haar ware aard zal laten zien…

heel soms komt er een berichtje dierbaar en klein van iemand die met je begaan is hoe mooi kan oprechte aandacht zijn…

twaalf regels in een zondagse courant stiefvader brengt overleden kind naar het politiebureau zij was slechts twaalf lentes wat kan er in hemelsnaam zijn voorgevallen dat dit iemand deed besluiten de zon uit jouw gezicht te halen jij kleine meid in de bloei van jouw leven niets rest dan stil verdriet…

is het stil ik hou mijn adem in wanneer de stappen dichter komen dichter bij het daar waar jij al die tijd vermist lag we maakten kennis met jou na jouw laatste whatsapp met die foto, waar een ieder iets anders in las jouw vriend die zich ongerust maakte deelde jouw naam die als een olievlek over de sociale media uitwaaierde het bleef…

ik verwaai gedachten schrijf brieven vol ongerijmdheden voor later speels dans ik op tonen van geluk die ooit voor mij geschreven waren om zo tot zinnen te komen die mij voor altijd zullen doen verbazen…

een late rode klaproos wiegt op de tonen van de wind een paardenbloem wacht op getuite lippen buizerds kondigen zichzelf aan cirkelend in de lucht schreeuwen ze naar hun prooi een vlinder danst samen met een blad dat naar beneden dwarrelt terwijl seizoenen elkaar kussen…

verbonden middels de natuur deelden wij de schoonheid die op onze pad terecht kwam met alle liefde ook al is jouw lichtje nu gedoofd zullen wij elkaar blijven ontmoeten in een bloem, een vlinder, een bij met alle liefde…

zij schrijft zinnen in de wolken in alle kleuren net zo lang niet dat iemand ze kan lezen gaan woorden geruisloos over in gezang zo vervreemd zijn van het daar kust zij de regen in de zoektocht naar hetgeen zij ontbeert hopend dat zij vinden zal wat ze zocht springend tegen vuurrode muren vliegt ze met hoge snelheid door ’t geluid tot…

zo houden ze vast aan wat eens was, eens geweest is aan het goede, aan het mooie voor altijd geborgen in een kruik, een beeld een vaas, een Pyramide in een muur, of toevertrouwd aan de koude schoot van Moeder Aarde omringd door foto’s brieven vol lieve woorden planten en bloemen waar bijen hun hart op kunnen halen evenals ander…

nog altijd mis ik hen zij die gescheiden werden van ons het waarom zou later pas duidelijk worden wij waanden ons veilig omringd door blauwhelmen snel namen we afscheid van hen van hen die niet met ons mee mochten onze Deda’s Tata’s onze sinovi onze geliefden we zagen ze nooit meer…

wachtend op wat voor ravage zij zullen aantreffen zijn Wit Helmen onderweg naar daar waar de laatste bom terecht gekomen is ze bestieren de straten, opzoek naar leven onder smeulende resten van een ziekenhuis waarin kinderen lagen, in de hoop leven te kunnen bespeuren, gaan zij onvermoeibaar door met zoeken tranen zijn allang opgedroogd…

beroofd ben ik van het geloof van goedheid in iedereen beroofd ben ik van dromen over wereld vrede voor iedereen machteloos staand aan de zijlijn en lees woorden die ik niet begrijp machteloos kijkend naar de dag die vanzelf weer nacht wordt en de mensheid die nog altijd niets geleerd heeft van het leven…

ik vlinder jou jij bevlindert mij samen dansend in de zon vlinder ik jou vanaf het ochtenddauw tot in het stille avondlicht vlinder ik jou en jij bevlindert mij…

het blad waar ooit beloften op bevestigd werden lijkt te zijn verdwenen in ’t vroege ochtendlicht waar vale geheimen zich onkreukbaar wanen reit zonlicht onbezonnen de kamer in om dromen te verdonkeremanen…

ik heb mijn geschiedenis weten te wissen oude liefdes , met vergane vriendschappen heb ik versnippert alsof zij nimmer zijn geweest de doden bewaar ik even heb ik naar ze gekeken heel even en sloot ze voor altijd in mijn hart…

zoals jij en zoals ik in de bloei van haar leven zomaar een meisje onderweg naar haar bestemming wordt plots uit het leven gerukt vermist en vermoord op een vrijdag middag in juni zomaar een meisje levenloos in de sloot je had gewoon thuis moeten komen dag lieve Romy rust zacht…

ik zie haar nog altijd rond dribbelen mijn kleine grote meid hoe klein ze ook is zij voelt zich al snel groot dan mag ik op een dag niet meer mee naar de wc dat kan ze alleen wel, hoe klein ze ook is naar de kleuterschool, daar gaat ze mijn kleine grote meid dan naar de basisschool op een dag gaat ze; alleen mijn kleine grote meid met…

ik kleed me uit maar voel me geen veder lichter ik dans ik dans door de waan van alle dag die van pijn en verdriet vooral verdriet ik dans ik dans door de zee van alle dag laat mijn vragen varen koester alleen wat is en dans dans door de dag die eindelijk lente wordt…

daar waar jij nu bent ben ik daar ook een beetje bij jou is daar zonlicht in het kwadraat daar waar jij nu bent is liefde daar de voertaal pijnloosheid gegarandeerd daar waar jij nu bent ben ik daar ook een beetje bij jou…

woorden werden gesproken vol lof over hen die te werk waren gesteld jonge knapen die geen keus hadden in opdracht van de bezetter voerden zij opdrachten uit met gevaar voor eigen leven één man had tachtig bombardementen overleefd tachtig bombardementen zij die toen gedwongen werden te werken, hebben wij op 4 mei herdacht…

zal ik je verhalen verhalen over de nacht waarin ik mijn kind-zijn verloor daar ik onmogelijk op kon boksen tegen de manipulaties van hem mijn lichaam niet meer ’t mijne was maar te grabbel en te grijp voor hem gekocht werd ik gekocht middels cadeaus er even samen op uit zodat ik hem dan gedwongen kon betasten met z’n allen op…

ogen ontmoeten ogen vluchtig in ’t voorbijgaan steeds duidelijker zoeken jouwe de mijne gedachten spinnen verhalen voor rode oortjes jouw glimlach verraadt je de mijne doet er niets voor onder ook al ben je met hem vinden steeds opnieuw jouw ogen de mijne uitgebreid stift ik mijn lippen rood in het voorbijgaan knipoog je en sla…

Mama waar ben je mama ben je nog altijd hier papa was de liefde van jouw leven dus was het verdriet groot toen jij al vroeg weduwe werd lieve mama ook had je veel verdriet over een van jouw zoons die niet meer aankwam mama trots was je op mijn kinderen al was ‘ik hou van jou’ zeggen je niet gewoon mama jouw gezondheid…