Alle inzendingen van Ladylove

een moeder ontluikt de moeder ontwaakt een moeder besluit de moeder kwaakt een moeder rent de moeder vliegt een moeder verwent de moeder biecht een moeders instinct de moeder verzorgt een moeder die zingt de moeder waarborgt een moeder luistert de moeder bedenkt een moeder fluistert de moeder wenkt een moeder verschoont de moeder…

laat me nou niet nippen nippen aan die veel te zachte lippen daar er tranen vloeiden vloeiden van verdriet niet de jouwe waren wil ik me niet laten bevrijen door jouw ranke handen op mijn ronde dijen nee, voor alsnog maar even niet…

prachtig geweven web met bewoner de eeuwige laatbloeier vlinders die nog vlinderen wilden regenboog met aan 't eind de pot vol goud prikkelbare kastanjes eikels die me om de oren vlogen paddenstoelen in alle soorten en maten rode bladeren zij fluisterden over de wind die toenemen zou zwaluwen die voor even hun heil zochten in de schoonheid…

ik laat me spindokteren door 'n libelle met een meerkoet aan mijn zij snap jij 't of snap ik 't mijn hoofd kan er al lang niet meer bij…

Ik schrijf de rust toe aan de zielen aan de zielen van weleer Zij waren levensmoe want hun stemmen want hun stemmen klinken niet meer Ik dicht ze vogels daar bladeren ritselen daar bladeren ritselen van verdriet Zij gingen ons voor doch wachten wij louter doch wachten wij, want onze tijd is 't nog niet…

had ik maar een broer die mijn broer wilde wezen had ik maar een moeder die mijn moeder wilde zijn had ik maar een vader die een vader voor mij zou wezen had ik maar oh had ik maar hoe zou het leven dan toch zijn…

Ik blaas naar het licht strooi amor in jouw ogen kleur jouw warme gezicht bladeren groen onbewogen ik zwem naar het begin kies een dag vol verleiding wensend dat ik jou bemin gelijk 'n innerlijke bevrijding…

leef je nog leef je nog dans je nog zweef je nog leef je nog leef je nog al spelend in de wind leef je nog leef je nog sjans je nog beef je nog leef je nog leef je nog als een onbevangen kind leef je nog leef je nog glans je nog geef je nog leef je nog leef je nog voel hoe liefde ons verbindt…

Wit staarde voor zich uit of was het toch zwart hoe kleurrijk bleek het palet daadwerkelijk toen zij haar vriendelijke oogleden verder opensperde dan tussen haar wimpers door te gluren wat haar inmiddels gewoon was zweeg stilte langzaam aan haar voorbij had zij dan niet genoeg wonderen gebaard toch bleef leegte steken het waarom immer…

ze kerft namen in haar ziel die niets is wat 't lijkt ergens sijpelt bloed uit 'n hart dat onomkeerbaar schijnt de stenen weg omhoog ligt er verlaten bij evenals zij wiens lot bezegeld lijkt ontrafelt ze raadselen uit de hemel onontgonnen gedachten spreken zeker tot de verbeelding die 'n sinister spoor achterlaat gelijk de kruistochten…

ik sla jouw liefde niet in de wind maar omarm ze met al ik ben snuif haar diep, tot in m'n poriën stop wat in mijn broekzak, voor later springend over wolken goud omrand dans ermee tot mijn benen 't begeven glij langs een jakobsladder naar benee alwaar ik me laaf aan al dat rest…

wenende vrouwen met hoofddoek spreken over 'n leven dat veel te vroeg bekocht moest worden met de dood allen in zwart gehuld weten zich niet onderdrukt maar toch zijn zij 't die zonen op de wereld zetten wie het geloof misbruiken om zich de macht toe te eigenen alvorens toe te slaan…

verstrikt in 'n regime vol geheimen waarin zij langzaam aan haarzelf verloor volgde zij haar hart en koos voor hem ondanks afkeuring van nimmer zou zij liefde ervaren maar voor altijd gevangen blijven tot de haat uiteindelijk overwon…

zij verkleurt zich in de herfst opdat de winter haar niet vangen zal armen wijd gespreid geeft zij zich over aan wat komen gaat een blad dwarrelt z'n laatste gang waar het tezamen met haar een liefdevol tapijt vormt dat de wereld kleurrijk omarmt…

Woorden vele woorden wachten op antwoorden dansend als accoorden elkaar aftastend schuiven ze ongemerkt dichter woorden verwoorden een diepe zucht naar al dat wat al even in vergetelheid was geraakt nu beroeren de juiste woorden datgene wat verlangen aanwakkert waardoor verborgen rupsen sneller ontpoppen dan ooit tevoren een onuitwisbare…

brief me dan gelief me dan verleid me dan bevrijd me dan grijp me dan knijp me dan beroer me dan retour me dan zoen me dan ontgroen me dan verlang me dan vang me dan…

gisteren werden we nog omarmd door zonnestralen onvoorwaardelijk liefgehad door hem die ons voor altijd beschermen zou vandaag rollen regendruppels langs de ramen lijkt de hemel ontroostbaar daar deze belofte bruut werd verbroken nu blijft het voor altijd stil…

Ik beschilder je in de lente boetseer je in zomerzon verlies je langzaam aan 't herstlicht versmeltende winterharten 'k wou dat het voorjaar weer begon…

aan flarden geschoten dromen dwarrelen, als resten van 't eens zo gewone leven, langzaam naar benee zo werd je eerst nog opgeschrikt door geluiden van bommen, kogelregens nu weet je dat bloed even rood kleurt onverschilligheid kenschetst de overlevingsmodus waarin angst niet meer bestaat noch 't onbevangen kind…

al rennend en vliegend kleurt mijn leven in alle snelheid dezelfde donkere cirkels na iedere hoek komt weer die identieke straat als net tevoren het zweet verdwaast in de verte kleurt het groen waaraan ik me vastklamp doch blijkt het 'n doolhof van dorre bladeren waardoor mij niets anders rest dan mijn eigen lot in handen te nemen…

bindt 'n ballonnetje aan mijn voeten bindt 'n ballonnetje aan mijn jas zodat ik nooit meer zal vergeten hoe verliefd ik op jou was zodat ik voor altijd zou blijven zweven zweven op de tonen van ons minnevuur zo zou ik voor altijd blijven leven genietend hoe jij door mij stroomt welk 'n avontuur…

de zon slaapt een gat in de morgen zachtjes rekt de wind zich uit trage golven omarmen liefdevol de kust waar schelpen zich ter ruste leggen…

Ik leg mijn pen neer doe mijn camera uit laat de leegte vol ontzetting stromen wereldse tranen vloeien bij het aanschouwen van welke moeder houdt 't droog bij 't lezen over mannen die (zogenaamd) onze veiligheid waarborgen houden onderzoeken tegen daar gewin in 't spel is hoe ziek zij wij ?…

Onuitgesproken woorden vol boosheid en verdriet waar blijft die grote bevrijding want vergeten kan ik het niet…

Kijk d'r schuifelen kijk d'r gaan een gewezen actrice komt daar heel voorzichtig aan haar jurk vol bloemen haar make-up te dik al sloffend langs etalages niemand die haar meer kent behalve...…

Kruip door sluip door in Den Haag Centraal hier gedril daar geboor herken ik niets van wat ooit was Buiten gekomen word ik omringd door hoge gebouwen waardoor het in het niet vallen onontkoombaar lijkt Den Haag stad mijn stad met besmeurde skyline de vooruitgang wacht je op…

Gelijk 'n open boek komt zij, nietsvermoedend bij hem op bezoek ze lachen en praten hoe de tijd voorbij vliegt heeft geen van beiden in de gaten tot ze overmand wordt door gevoel even werd 't stil, al balancerend valt ze hals over kop van haar stoel…

het maakte niet uit hoeveel bloemen zij van hun bladeren ontdeed gemis sneed vlijmscherp door haar al voelde het als nimmer tevoor…

opnieuw vloeien ze alleen deze keer voorgoed onomkeerbaar het lot na vele omzwervingen heeft hij zijn bestemming bereikt ~ rust zacht Johan Friso ~ ~ 1968 – 2013 ~…

als 'n spiegel die in duizend stukken breekt glijdt tijd gestaag als zand tussen haar vingers bloed sijpelt langzaam door haar jurk naar de oppervlakte het litteken niet zorgvuldig genoeg verbonden ondanks de liefdevolle handen die haar verzorgden, bleken deze achteraf van papier…