Alle inzendingen van Ladylove

toch mis ik liefdevolle handen kroelend door mijn haar nee, ik zeg niet die van jou de warmte van een heerlijk lijf verstrengeld met 't mijne nee, ik verval niet in herhaling wat rest is 'n vage glimlach dobberend in 'n immense leegte…

uitgeschreven dromen in een envelop geschoven worden meegegeven aan de wind opdat wolken de innerlijke leegte zullen verdrijven om de zon te omarmen ochtendgloren kleurt goud…

ik leg al mijn zorgen in de veilige handen van morgen en kus gisteren vaarwel lang genoeg heb ik mezelf verstopt mijn diepe gevoelens opgekropt ik heb genoeg van dit spel gooi de ramen, van mijn ziel, wagenwijd open voel hoe regendruppels over mijn gezicht lopen en weet ik zeker, ik kom er wel…

gebonden beloften geven verstrengeling weer evenals vervlochten haren in de wind zonlicht weerkaatst de tinten van het immense bloemenveld waarin ze als snel verloren loopt als een jas valt de nacht om de dag wiens schoonheid niet te bevangen lijkt zo ook zij zelf…

ik kam je haren kam je haren zo rustgevend, geen gedoe ik droog je tranen tuurlijk droog ik al je tranen jouw ogen voelen moe waar is jouw deken hier is de deken dek je met al mijn liefde toe…

in 'n mist van tranen zoekt zij naar een begin waar is de tijd van rust en liefdevol samen zijn verdoofdheid maakt zich meester van haar zodat ze ongemerkt verdwaalt…

ik raap tranen van de straat en bewaar ze in mijn hand tot ik opvlieg vergeef ze aan de wolken. die nog lang niet grijs genoeg zijn en zal ze blijven vergaren tot ik uiteindelijk verzadigd ben…

De klok tikt achterste voren en minuten voelen als uren het vroege ontwaken zet gelijk de toon op gespannen voet sleep ik me door de dag die niet veel goeds voorspelt of zullen vers geknipte seringen de avond omhelzen ons verdriet zichtbaar toch weten we dat het goed is zo…

ik spiegel jouw schoonheid terug in de rivier welke 't brengen zal daar waar de zon de aarde kust kletterend van hoger gelegen tot in 't kabbelend beekje tot dat je weer daar bent samen met haar…

de ene rouwkaart nog ongelezen of de ander valt al in de bus de rouwrand plakt, maar niet genoeg om vast te houden aan het moment is daar, afgesneden van hartzeer rolt over m'n wangen en met alle liefde neem ik afscheid van wat ooit was…

al zwevend weerspiegelt jouw schoonheid in de roerloze zee deze vrijheid voelt als een jas waarin ik eerder huisde doordrenkt van liefde weet ik mij eindelijk thuis…

verloren in de wind 't was niet dat zij haar niet kon bekoren dit lieve kleine kind dansend in roze regen die eerder niet bloesemen wou nu zwierend over vele wegen 'n schoonheid waar ik zo van hou…

vage beelden scheren voorbij vrij van gevangenschap penseelstreken vertolken emoties die onoverbrugbaar lijken de wind huivert krult zich veilig geborgen in de schoot van de morgen…

een zonovergoten dag verwarmt hen, die haar zo ontberen stilletjes ontluikt het vers groene landschap met roze en witte bloesems vlinders dansen om elkaar heen op de tinten van de wind wie kon vermoeden dat jij plots werd opgewacht door degenen die jou liefhebben aan de gene zijde als wel wij jou hier omringden met al…

ze staat te wuiven haast koninklijk welig deint ze op de tonen van de wind die haar schoonheid koestert omarmt door de zon die haar uiteindelijk 't leven schonk want laat is ze wel doch beeldschoon in haar eenvoud die ze voor kort exposeren zal…

grijp je deel je koester je vierendeel je behap je bedans je ruik je streel je bespeel je aanvaard je oog je hoor je lief je omarm je beweeg je lees je adem je bedank je herdenk je wil je gun je zaai je draag je wieg je fluister je kus je mijn Vrijheid…

klimt hij door 't raam om zijn wereld op z'n kop te zetten donderjagend met lindebomen tot de wilg hem vraagt om te schommelen vliegt hij vlug van ver boven de stad tot in zijn warme bed…

vele gieters huilt ze vol waarmee nieuwe aarde besprenkeld wordt totdat uiteindelijk de immense grijsheid open knalt tezamen met haar kwasten beteugelt zij de broosheid…

verstoken van woorden groeit er leegte om haar heen niet zo groen als de vorige keer doch onheilspellend klampt zij zich angstvallig vast aan datgene wat bekend is om maar niet gegrepen te worden en stilletjes op te gaan in de grijsheid van…

zet ik mijn hoed af zo ook mijn bril de zinnen die ik zoeven nog zei mag ik nu langzaam vergeten kijkend in de spiegel wrijf ik de rol voor de allerlaatste keer van mijn gezicht ik ben uitgespeeld…

ik plak overal letters laat vogels uitvliegen in de hoop je te vinden fiets ik door straten schichtig om me heen kijkend driftig zoekend naar een glimp van jouw onbevangen glimlach zodat rust wederkeert in mij…

ik leg mijn hoofd in jouw handen en geef me over aan wat is waai mee met alle winden op geruisloze tonen van het zijn gesloten ogen openen mijn ziel die naarstig opzoek is naar geborgenheid daar waar donkerte de waarheid bevestigt…

ik til zijdezachte haren lieflijk uit jouw gezicht glimlachend zitten te genieten van jou hier in 't ochtendlicht worden we samen bemind door warme zonnestralen teder pak jij mijn hand om gezamenlijk te gaan dwalen…

ik schilder met gestolen woorden op geleende doeken die ooit de jouwe waren zo kleur ik de dageraad wit voeg er rond het middaguur wat gele bloembladeren aan toe uit kunstboeken leen ik vers groen om 't geheel als herboren te laten voelen…

onzichtbaar neemt het mijn hand en trekt 't me dichter, dan duwt het me weer, totdat de beperking voelbaar is vers geboren bladeren voorzien het van muziek, hoewel er geen dirigent te ontdekken valt is het ritme zonneklaar gevederden vallen het bij het zondags orkest is geboren…

met al mijn liefde til ik je op uit het nu laat ons geruisloos zweven op tonen van de vrijheid vliegend naar verre oorden waar we ons laven aan alle schoonheid die voor 't oprapen ligt kleuren wangen rood onze longen vullend met zuivere adem die ons voor altijd verlossen zal…

de grijsheid terneergeslagen vluchten ogen naar onontgonnen gebieden waar alleen zij 't bestaan van weet daar waar ze nog ontluiken zullen vlinders in vol ornaat dansen en geuren in volle glorie je hart doen smelten zo maskeert zij de bittere waarheid die bladeren doet dwarrelen in alle kleurschakeringen, zodat tranen geen vrij spel…

ik vang de wind in jouw zeilen en klim naar boven om van daar af de wolken te bespelen van mijlen ver en dan weer dichter zie ik jou vieren, en overstag de natuur naar jouw hand zetten trots kleurt de avond geel…

voor de opkomende storm schudt zijn kont, in afwachting van wat komen gaat kan ik de klok er vandaag op gelijk zetten of zal ik nog even wachten het gekletter zal niet van de lucht zijn evenals mijn vuurwerk (wat ik achter de hand hou)…

tilt me op daagt me uit gooit omhoog vangt me draait me rond zet me neer keer op keer opnieuw hoger en verder bedanst ze mij met druppels die zoeter smaken dan het verlangen naar een zonnige vrede…