Alle inzendingen van Ladylove

zachtjes streel ik jouw gezicht net zolang tot dat 't zorgeloos is ik hou je dicht en hoor hoe je adem zwaarder wordt, er verschijnt zelfs een glimlach met mijn vinger omcirkel ik de contouren van jouw schoonheid zo geef jij je gewillig over aan de nacht…

Nu de ochtend kriebelt trekt zij langzaam de deken weg zonnestralen nodigen mij uit op te gaan in hun schoonheid vogels zingen een lieflijk lied waar ik met volle overgave op in ga de wind geeft me 'n duwtje wanneer zij mij onhoorbaar ten dans vraagt om zo deze dag te beginnen…

ik vlij je neer op de tonen van de liefde aanschouw hoe jij kijkt, en voel hoe die ene blik mij doet smelten liefdevol streel ik jouw warme gezicht waarin twee pretoogjes genieten van al dat komen gaat, zachtjes kus ik jouw lippen…

De (stabiele) ondergrond bepaalt de lengte van vele straten die beduidend langer zijn bij hemelsblauw dan varen meer reizigers uit opzoek naar geluk…

Ik kus tranen van geluk die zielen doen bevrijden van dansend door tijden vol vreugde en verdriet Ik kus de glimlach van 't leven vergenoeg mezelf met haar zijn met smacht wachtend op de zon die ons verwarmen zal Ik kus de muziek van de wereld laaf mezelf aan het ritme opgaand in rokken die zwieren geef ik mijn hart aan 't avondrood…

vandaag geef ik mijn stem aan hen die ongehoord blijven niet dat hun verdriet niet hoorbaar is hun bloed is even rood als 't onze verheft de mensheid zich boven alles wat de aarde lief is en eigenen zij zich arrogant alles toe sta op en vecht mee geef de dolfijnen terug aan de zee waar zij thuishoren…

Ik tel de sterren aan de hemel schilder zonlicht op jouw gezicht doe wolken achter slot en grendel streel zacht de contouren in dit licht Ik zet de mondhoeken nog wat aan boetseer jouw handen een diepere tint dicht de regen menig vijver toe zo bevleugel ik jou in morgenwind…

Ik strijk de zorgen uit de morgen laaf me aan wat hemelse thee snij dikke plakken zonlicht in mijn haar neem ik wolkenbrood mee Ik verf de noen secuur zacht groen klop daarna mijn dromen uit hang verlangen aan de waslijn schrijf verzen in 't fluitenkruid…

lief je in de morgen lief je tot midden in de nacht (on)geduldig wachtend tot dageraad tot bij het ontwaken, jij tegen mij lacht ontmoeten wij elkaar in zonnestralen als 't regent op ons gezicht middels de wind strelend door onze haren in het vroege ochtendlicht lief je mij in het ochtendgloren lief je mij tot de maan en terug genietend…

nu jij mij de liefde verklaart verschiet zij geleidelijk van kleur vlinders ontpoppen hoewel 't seizoen nog niet daar is liefdevol dans je door mijn buik alle momenten koesterend omarm jij mij middels de wind met alle graagte loop ik glimlachend mijn hoofd in de wolken…

De wind vroeg aan 't Meesje zing voor mij jouw allermooiste lied want de oude boom gaat hemelen of wist je dat nog niet De oude boom liet z'n bladeren vallen niet omdat de herfst was ingetreden bleek het tijd voor hem te zijn zijn bast nu uitgestreden De wind vertelde hoe zij op bijzondere dagen, danste met de bladeren van de boom nu gaat…

Ik ben zo ont-zettend blij want vanaf vandaag kan ik zeggen jij hoort bij mij…

vliegt hij in haar web dat zij doelbewust op deze plek gesponnen heeft nog versuft van de klap omarmt zij hem, met heel haar intrigerende zijn zal hij ooit te weten komen van haar vooropgezette plan om hem langzaam maar zeker voor haar te winnen, daar verzetten totaal zinloos is bespeelt zij hem net zolang totdat hij al zijn…

Ik wil mij laten lieven laten lieven door de wind ik wil mij laten brieven door degene die mij vindt ik wil mij laten scharen laten scharen door een greep ik wil mijn gedachten laten varen zoals ik 't nimmer begreep ik wil mij laten kussen laten kussen hier terstond ik wil mij geven aan de passie die ik tot nog toe niet vond…

ontroostbaar zijn geknakte zielen die doelloos rondzwemmen in een poel van rouw stemmen echoën na vlijmscherpe tongen kerfden diepe wonden op hun ziel zij die wanhopig opzoek waren naar ontkenning van verlangend naar bevrijding zij kozen hun (eigen)weg…

met zonlicht wast zij haar manen in de rivier die haar meevoert stroomopwaarts naar daar waar een immense schoonheid zich openbaart nu zonden liggen begraven in een te ondiepe waarheid…

gesloten ogen leunen in hem die al zo lang kraakt als dat voeten rond zijn dromen lopen vooruit waarin gedaantes haar wegwijs proberen te maken tot zij haar vleugels uitrekt en opvliegt om de zon te kussen…

ik kijk naar jou en zie hoe verlegenheid zich meester maakt een bedeesde glimlach wordt geboren kleurt wangen rood evenals gevaasde rozen die schitteren zucht de eenvoud zachtjes…

nog heb ik je gevonden toch voel ik ogen priemen in m'n rug haren klauteren langzaam overeind en geleidelijk naar benee tot ik de jouwe vind en de mijne neersla, en me slechts kan hullen in stilzwijgen…

verlangend naar meer dan armen die me innig omstrengelen me nooit meer los zullen laten juist sterker aangetrokken zullen worden waardoor mijn gedachten die overuren draaien nog meer nu mijn visie wordt ontnomen geketend in liefde groeit de kracht tot volledige overgave…

vol ongeloof na het nieuws dat insloeg als een bom staar ik verloren naar mijn eigen spiegelbeeld vraag me ten zeerste af waarom de ring die ooit onze liefde bezegelde nu voelt als 'n leugen is het gras daadwerkelijk groener daar waar hoop gloort aan de horizon blijf ik gebroken achter…

zon prijkt door de bomen en prikkelt zintuigen tot en met gretig kijken we stelen uit de zwarte grond tot zij ontluiken zullen geduldig wachtend totdat paardenbloemen weer beblaasbaar zijn…

de dans zo intrigerend ritmische bewegingen omarmen de muziek die opzwepender wordt naarmate de avond meer sterren telt plots vallen schellen hem van de ogen als de maan haar ware gezicht onthult…

onzichtbaar sluimer je door nog ongeboren dagen kleur je een nieuwe morgen in ondefinieerbare tinten die juist zo voelbaar zijn tot op grote hoogtes glimlachen zelfs zij die van jouw bestaan geen weet hebben…

ik steel al jouw letters ontneem daardoor jouw woorden die op 't puntje van je tong lagen Ik gap al jouw portretten verdonkeremaan jouw beelden die je tot dan toe gekoesterd had Ik snaai al jouw liefde eigen deze mij toe en voel me rijker rijker dan ooit te voren…

nu de zon uit haar schulp is gekropen en langzaam de temperatuur op zal lopen vlinder ik jou, vlinder ik jou geduldig kijkend inspecteer ik de struiken opzoek naar bloempjes die willen ontluiken vlinder ik jou, vlinder ik jou kan niet wachten tot ik weer bijen zal horen en verliefd zal zijn tot over mijn oren tot die tijd vlinder ik jou…

in 't holst van de nacht trekt zij laag over laag aan om zich te beschermen tegen muiszacht opent zij de ingang waar hongerige ogen angstvallig zoeken naar de maan die daar staat het bergpad verlicht dat zij betreden zal om zo boven op de top zichzelf te bevrijden van…

ineengedoken zit ze daar grijsheid te vroeg ingetreden ze lijkt haast versteend dromen bruut ontnomen nu de zon is zwart gekleurd vallen harten uit de bomen hangen schommels roerloos zij verstommen evenals ijle stemmen die roepen in de wind…

hoeveel penselen roep ik aan om de hemel zo te kleuren dat jij mij feilloos aanvoelt regendruppels ervaart als welgemeende kussen de wind gelijk 'n duw in de goede richting zonnestralen als 'n streling over je wang en komen zult wanneer de lucht dik wordt aangezet, om op te gaan in een tedere omarming…

me in warme oorden wanend word ik badend in 't zweet wakker, m'n ribbenkast lijkt wel een boksbal waarop geoefend is mijn keel voor de zoveelste keer schrapend, zoek ik naar een zakdoek om de lekkage te bedwingen begeef ik me allereerst naar de douche…