Alle inzendingen van Ladylove

langzaam word ik door haar uit bed gelicht en ten dans gevraagd met ogen nog toegeslagen bewegen we ritmisch op de maat van de wind in een oogwenk tilt ze me op en zwiert me ongemerkt door de ochtend het schijnt zonnestralen…

Nooit meer goeden nacht noch een ochtendzoen nooit meer een berenknuffel kon ik dat nog maar één keer met je doen nog één keer met je praten samen wandelen langs de zee samen schelpen zoeken dan nemen we de allermooiste met ons mee nog één keer met je lachen met je huilen bovendien je dan vaarwel kussen omdat ik je nooit meer…

balancerend op 't randje van de dood sloeg je wartaal uit die niet de jouwe was heette de koude grond je welkom waarop je voor dood gevonden bent kleurde een avondje uit anders dan leken glazen leger, en het aantal minder dan het resultaat waarin je je overgaf aan de gezelligheid van zo even te voren…

Gillian is een hele bijzondere dame want zij woont namelijk in Prinsessenland daar eten ze geen spruitjes of gewone pap maar drinken ze iedere dag prinsessensap zijn papa en mama Koning en Koningin hebben prinsessen het hier altijd naar de zin dat is waar de zon voor altijd schijnt en de regen wolkenloos verdwijnt de plek waar wij je altijd…

die verrotte ganzen iedere keer wil ik ze vangen wanneer ze samen dansen met z'n tweeen of met veel meer door de lucht doch steeds ontglippen ze me weer gewapend met camera te midden van een bos turend en hopend als ik daar sta vliegen ze over in een onmogelijke hoek tot zover maar vandaag lijken ze me goedgezind daar sta ik…

ik wentel me in jouw armen samen kijkend naar het ontluiken van Moeder Natuur kriebelen nieuwbakken sprietjes geurt heel voorzichtig een kleurrijke bloem hoe licht danst een vlinder trek je mij dichter almaar dichter naar je toe…

wenende bomen verschieten van kleur in nachtelijke schemer vogels scheren langszij opzoek naar 'n veilig heenkomen paarden grazen op kale vlakten schuil gaat de maan achter een grijze nevel waarin duisternis zich versluiert…

leen de woorden van de hemel schrijf de wolken met de wind wil weer heerlijk touwtje springen als een onbekommerd kind verf de bloemen op de heuvel tel de mieren in het gras lekker rollen naar beneden brullen kikkers in de plas zoemen bijen om de oren vliegen wilde eenden op worden vlinders weer geboren vrouwe lente loopt voorop…

proef jij angst in mijn woorden ik lees de leegte op jouw gezicht hoe beklemmend ruikt de aarde fel schijnt het ochtendlicht met geen kwast valt uit te wissen wat zich hier heeft afgespeeld nooit meer zullen bloemen bloeien want de wereld lijkt verstild…

jaren verjaren bomen gebaren sneeuwklokjes ontwaren meerkoeten bedaren jarige jopjes ervaren zal gevoelens besparen hoe zij gaan verharen niet te stelpen met stopgaren valt het niet te verklaren doch zullen de jaren blijven verjaren…

verse krassen getuigen van een liefhebber een waaghals hoe de kou ook snijdt kleurt het wangen rood zichtbaar ademt de kracht van dit jonge leven de vrijheid tegemoet…

groetend stap ik de ochtend in en tover vele vraagtekens op gezichten die 't huilen nader staat dan een ontwapende glimlach steevast wandel ik verder alwaar hondenuitlaters een vrolijker humeur bezitten groeten zij spontaan terug vol groeiend enthousiasme kuier ik naar de uitgestrektheid waar zand tussen m'n tenen kriebelt golven het…

zacht paars omsluit me waan ik me veilig tot de zon mij aanroept om mijn ware aard te tonen…

zij reisde naar ver om woorden te vinden voor al die woordlozen met elan betrad zij de grond die nog voelbaar is aangedaan absorbeerde hetgeen er geschiedde en gaf haar pen aan de wolken…

terwijl mijn hand glijdt uit de jouwe aanschouw ik roerloosheid dolend in jouw eigen wereld had je onkwetsbaar geleken bijna vanzelfsprekend was je altijd daar omringd door genegenheid slaat leegte een immens gat dat met wilskracht en liefde nauwelijks te stelpen valt…

waar ben je rennend door passen en dalen ver weg van hier dwalend in een doolhof van gangen heb je het licht al gevonden of het licht jou jouw taak hier is nog lang niet vervuld vecht je weg terug…

aanschouwen ze ontwaren ze observeren ze staren ze loenzen ze bedaren ze turen ze gebaren ze ogen ze evenaren ze stilzwijgend verjaren ze…

in de witte wereld waar zon en maan elkaar kruisen is een uitgang niet voor de hand liggend veranderde vrijheid ongewenst in gevangenschap eindeloos dolend door onherkenbare gangen hopend op een weg terug naar hier…

terwijl ik naar je kijk leg ik je neer in een bed van aarde is het tijd om je los te laten versieren we jouw graf met verse bloemen die de leegte vertolkt die jij achterlaat plots breekt de zon door alsof Hij zijn armen opent en je liefdevol welkom heet…

schrijf me in de wolken lees mij in het zand ruik mij in het helmgras wandelend hand in hand proef me op jouw lippen geniet van het zilte zout vind me in de westenwind waar je ongelooflijk van houdt streel me in het zonlicht nimmer meer apart ben ik allang voor jou gezwicht daar jij me veroverde met jouw hart…

heen en weer geslingerd verraadt mijn lichaam me vol onbegrip doorsta ik het donkere van mijn zijn afhankelijk geworden van hen die mij uitsluitsel kunnen geven over de weg die ik gaan moet bewandel ik onzeker geplaveide paden tegen muren opbotsend duurt de nacht lang…

Ik wil jou lieven van een afstand Ik wil jou lieven heel dichtbij Ik wil jou lieven hand in hand Ik wil jou lieven hier bij mij Ik wil jou lieven als de zon schijnt Ik wil jou lieven tot 't regent dat 't giet Ik wil jou lieven totdat je uit 't zicht verdwijnt Ik wil jou lieven maar vandaag liever niet…

zwevend hoog in de lucht heeft ze het aardse verruild hangen zorgen nu in de wilgen balancerend boven de golven danst zij op tonen van de wind koesteren wij haar stem die ons raakt tot kippenvel aan toe blijft ze voor altijd schijnen gelijk een ster…

al even zag ze door de bomen het bos niet meer totdat ze hen had gezien zij van een andere wereld men had haar raar aangekeken en met hun hoofden geschud toch was zij overtuigd van hun zijn 's ochtends vroeg liep ze daar het liefst in haar nachtjapon daar waar zij ze voor het eerst had ontmoet…

ik leen een pen van de wereld schrijf verhalen in de wolken dans pirouettes in de sneeuw kus het ijs met rode lippen stel vragen aan de vlokken die ontdwarrelend neerstrijken hoezeer ik ook zoek en vraag blijven ze mij antwoorden schuldig breekt mijn hart in duizend stukken daar gedraaide cirkels doodlopen stuitend op een grote leegte…

nu jouw bed voor de derde nacht niet beslapen is wordt de pijn almaar dieper daar ik jou ontzettend mis mijn lief kleine mannetje zeg me waar ik je vinden kan schreeuwt mijn hart het uit lieve jongen waar ben je dan sinds het onvindbaar zijn van jou heb ik de dag verruild met nacht draai ik alleen nog maar in cirkels is het op jouw…

de moederschoot waarin ik me tot nu toe veilig waande is verdwenen daar ze vannacht zachtjes van ons is heengegleden hebben we haar teruggeven aan Moeder Natuur zachtjes dwarrelt sneeuw als 'n deken om ons heen tikt de klok gestaag toch voel ik me leger ieder uur…

verbijsterd hoort hij het bericht aan emoties nemen hem mee ontvoeren hem ongewild vastgegespt in 'n achtbaan geen mogelijkheid te ontsnappen ondergaat hij iets wat hij niet voor mogelijk hield duizelingwekkend de snelheid waarin hij rondtolt totdat..…

verraden door hem waarvan je dacht dat hij je liefhad leek jouw lot bezegeld putte jij kracht uit de gegeven omstandigheden zette de wereld naar jouw hand danste jij de sterren van de hemel om te overleven wat miljoenen anderen niet meer na kunnen vertellen…

de nacht kruipt traag vanuit schemer op verbonden worden gesloten geluidloos laten ze wolkenloze tranen links liggen toch grijpt oostenwind zijn kans om ze te strikken op hun vlucht in een web vol leugens dat latent gesponnen leek…