Alle inzendingen van Ladylove

wegen zoeken hun bestemming slingerend door het landschap ontspoorden zij even gelee stuitend op een molshoop die nooit te berde was gebracht viel de gebaande weg uiteen in ontelbare puzzelstukjes de maan fronst en verdwijnt schijnheilig achter de wolken…

lege ogen zijn zoekende vliegen door de donk're nacht zien hoe de maan in beek sijpelt scheren vliegende honden onhoorbaar door lucht vertroebelen zo het beeld dansen hoge bomen als wangestaltes langs de slingerende weg die alsnog dood loopt…

te midden van een berg dode woorden groeit er ééntje naar de hemel fragiel doch teder ontstijgt zij Moeder Aarde wiegend in de armen van de wind voorzichtig ontluikende kleuren gevoed door zonlicht draagt ze haar naam vol trots…

de kleur van jouw ogen streelt me heel zacht ze stralen zo mooi als in 'n heldere sterrennacht de vorm van jouw lippen ze kussen me amandelrond hoe ze me laten zweven met mijn voeten van de grond de krullen van jouw haar ze spelen rond mijn gezicht intens genietend van ons vlinderen wij met ogen dicht…

macht veranderde in grootheidswaanzin snode plannen groeiden uit tot in bloed overgoten waarheid dat ze ooit samen aan een tafel hetzelfde brood hebben gegeten deed er niet meer toe het ging nu om isoleren van schuwde hij zelfs niet om blauwhelmen te gijzelen die hun belofte van veiligheid in rook op zagen gaan manipuleerde hij vriend…

Ik zou je graag leven willen geven vol levensechte dromen waarin we mooie dingen beleven genieten waar we aan toekomen eindeloos wandelen over de hei vliegen naar tropische oorden plukken we gezamenlijk bloemen in mei bezegelen ons zijn met de mooiste woorden versmelten we in een nacht vol indigoblauw liefdevol kleurt het zand op je gezicht…

overhellend op links kust de weelderige haardos bijna degene die haar weerspiegelt zij die haar voedt nog net overeind houdt daar ze haar hakken in 't zand heeft gezet speelt zonlicht krijgertje met schaduw kabbelt het leven zachtjes voort…

hou me even nog heel even hou me nog heel even vast laat me zweven nog even zweven laat me zweven op de tast draag me lichter nog even lichter draag me lichter dan geen één voel me dichter nog even dichter voel me dichter dan voorheen…

jouw stilte is oorverdovend wekt irritatie op daar de investering stoelde op los zand kleurrijke uren teniet gedaan toen onze toekomst vol plannen alleen de mijne bleek…

de tegen de lamp gelopen vis, van groot formaat, heeft jaren in vrijheid kunnen genieten van zijn vergaarde weelde ondanks de prijs op zijn hoofd had hij een goed geoliede machine aan manschappen om zich heen waarbij loyaliteit bovenaan stond toch is een lek ontstaan waardoor zijn dagen nu geteld zijn en kan zich voorbereiden om zijn…

de ruimte die je mij gaf om me in te laten groeien lijkt kleiner dan tevoren daar er grenzen zijn opgeworpen hoge muren stagneren de ontwikkeling langzamerhand word ik opgeslokt door de schaduw die geduldig lacht mijn dagen die almaar korter worden ik wacht tevergeefs…

nimmer ontmoette ik zo'n groot hart onzelfzuchtig vol met goedheid kleur jij het leven mooier ook van 'n ieder die jij aanraakt onuitputtelijke enthousiasme werkt aanstekelijk de sterren van de hemel schrijvend schijnt de zon speciaal voor jou om het leven te vieren…

Ik schilder schapen in het weiland en het bonte op een koe geef de zwaluw graag haar vrijheid daar is zij wel aan toe Ik teken ongetemde wolken in een hemel o zo blauw gun de zon weinig draagkracht druk haar geleidelijk in het nauw Ik portretteer enige knotwilgen groene haren in de wind paars met rode bloemen die geplukt worden door …

een harp kust de golven aangestuurd door de wind spelen bladeren in de maat deinen zwaluwen door het vroege ochtendblauw gelijk een groep violen zwellen tonen aan daar de eik de baspartij voor zijn rekening neemt vallen boterbloemen bij evenals de lijsters het Meiconcert is geboren…

vanuit zijn diepe zelf de wil tot schrijven om te verslaan wat er gebeurt in plekken waar de vrijheid niet gewoon is, men met kogels praat het leven niet als heilig wordt beschouwd niet zoals zijn achtergebleven familie thuis hij was de ogen van de wereld deed wat hij het meeste liefhad adrenaline schoot door zijn lichaam dag in dag uit…

terwijl hij opstaat blijft zijn lichaam liggen lange gangen vol nevel verhullen zijn waarheid de geijkte ochtendplas wordt niet gemaakt daar de weg niet hetzelfde is als de dagen ervoor stapje voor stapje loopt hij al tastend voort door een wereld die nog nooit de zijne was nieuw licht begroet hem innig waar hij zich op 'n vreemde manier voelt…

in de reflectie van het meer weerspiegelt een vaag vermaarde onverlet wist de hand zonder wisser als was het over een schoolbord glimlacht het nu snaaks naar toen kleuren nog dieper doordrongen uitgelopen mascara rolt zachtjes maakt het hoe hier te zijn geraakt niet meer uit, het is de schemer die zachtjes roept…

uit het niets strooi je zand in mijn ogen onheilspellend niet minder pijnlijk werp je barricades op waarachter je veilig toekijkt, was je jouw handen in onschuld om jezelf van iedere blaam te zuiveren, veranderen korrels ineens in wijsheid daar jij uit de leer citeert die niet de mijne is blijkt het geheel gestoeld op drijfzand…

prikkelende ogen van vers groen gras in februari hooikoorts weet nog hoe het zonder was genietend van bloemen bloesems in de wei nu almaar een loopneus is de pret snel voorbij steeds maar weer niezen wanneer houdt het op het hebben van hooikoorts wat een vreselijke strop…

achter woorden geschreven woorden zaten meer tranen verborgen dan dat je zo op het eerste gezicht kon bevroeden…

gewaarworden van jouw woorden waardoor de waarheid niet minder waar is blijft deze toch gestoeld op gebakken lucht…

Torenklok slaat een keer, bijna gelaten het groen zingt in vele toonladders als een elektrische zaagmachine de stilte ruw verstoort totdat deze het zwijgen er toe doet een kraai van zich laat horen, glimlacht een meisje in het voorbijgaan waar zij voor even de sterren kust op de schommel…

voorliefde voor tekenen ontluikt in zijn jongere jaren dirigeert eigengereidheid hem naar een school vol tucht waar hij aanmoediging ondervindt van 'n grootmeester koppig gooit hij zijn hoofd in de wind, en schildert donkere duinlandschappen imposante portretten worden niet veel later geboren waarin vrouwen verbazingwekkend veel…

Oorverdovend gekletter overstemt duidelijk de roep om kleuren straten rood de toon van onschuld hoorbaar in de wind zonen van moeders en moeders van zonen dragen hun klaagzang op aan de veel te duur betaalde vrede…

naamloos lig je in dit vers gedolven graf omringd door buren die ook niet meer de jongste waren danst een verscheidenheid aan bomen gestadig op de rusteloze wind knikken geurende coniferen je lieflijk toe vogels zingen de toekomst tegemoet…

typerend hoe je voor me stond in vol ornaat had je mij onlangs de rug toegekeerd gehuld in stilzwijgen verroerde je geen vin en nu in een, haast, overdreven schoonheid vraag ik me af of ik nog wel wat met je moet beginnen…

je tong geslepen evenals het mes gedreven door innerlijke twijfel uit evenwicht geraakte gedachten verstoorden de balans die nimmer in harmonie zou geraken overdonderd door gecreëerde chaos vlijmscherp gadeslaan hoe hetgeen er ooit was geweest uiteenspatte het regende over de konen…

hulpeloos en klein kom je in de wereld veilig in papa's handen ontwikkel je je groei je geleidelijk groter in de veiligheid van het gezin totdat het zo kriebelt dat vader zijn vleugels wil spreiden het gevecht begint alvorens zij dit in woorden kan gieten is het gemis daar onbegrip lijdt tot verwijt en dan dat gemis…

heb je dan niet gezien dat ik al jaren geleden ben uitgestapt terwijl jij op dezelfde manier doordenderde verloor ik in de loop der jaren het plezier ontspoorde mijn wagon al snel en hoe ik ook probeerde jou te waarschuwen voor het rode seinlicht om ons te behoeden voor een ongeluk trok je een zware wissel op mij langzaam…

brandende vragen reiken tot het zonlicht kleuren wolken zwarter waardoor het plengen aangenamer voelt kijk ze opspatten tot grote hoogtes terwijl de droogte gulzig haar gretigheid ontbloot en de druppels hartelijk verwelkomt…