Alle inzendingen van Ladylove

dieper almaar dieper in donk're gedachten raak ik de zin kwijt van het bestaan zo ook de tijd die nog wel voor me uitgestippeld was onraad genaakte niet weer die koudheid onzekere leidraad waar ik op balanceerde met vage hoop op beter...…

vogels zingen bomen groen in een wir war van takken vinden knoppen hun weg het oorspronkelijke begin dat nogal gevederd leek speurt de grond af met groene kraalogen naar al dat eetbaar lijkt zijn schaduw insgelijks…

door 'n voile is het zicht al langer vertroebeld, zo zelfs dat al het ondermaatse vergoelijkt gedwee in opgedrongen rol welke je je eigen hebt gemaakt lijm je doorgezaagde stoelpoten dagelijks weer vast zodat er geen ongelukken zullen gebeuren of toch...…

zij hamert nagels aan jouw doodskist terwijl jij de nieuwe auto uitpakt dralend sluipt zij om je heen de toon bepalend waarop gezongen wordt doch zing niet vals dan val je genadeloos in haar web van onvree waar ze je ongemerkt klein houdt, jou steekt bij tij en ontij wat je doet wringen in onmogelijke bochten vlijmscherpe tongriem maakt…

langzaam lepel ik de overgebleven letters uit jouw ogen beelden die vergeeld waren onmogelijk leken uit te leggen vielen na al die jaren uiteindelijk op zijn plek…

wat zoek je allemaal buiten jezelf terstond geef je je over aan degene waarvan jij hoopt dat hij de antwoorden heeft teleurgesteld vlucht je in alle richtingen wanneer ook hij je het antwoord schuldig blijft want alle wijsheid zit in jezelf…

werken aan hoogte laagte verschillen doet lange files ontstaan daar de overweg geblokkeerd is groeit ergernis gestaag de zon brandt…

wat even geleden nog ontloken leek lijken nu vergeten woorden streling met jouw ogen die glimlach deed vlinders dansen de vele overeenkomsten konden geen toeval zijn doch verstomden ze in 'n hand vol ochtendmist ik heb nog gezocht maar ben je verloren…

Parelmoer schittert verbazingwekkend dichtbij met oranje kraalogen vraagt ze nogmaals of ik toch echt niets te eten bij me heb…

eertijds schreef ik je nog brieven aan jouw lippen hangend van verlangen glipte onvrede onverhoopt ons leven binnen sporen nalatend kleurde al snel alle dagen grijs werden blikken al gauw bliksemschichten sijpelde wat eens liefde was dralend in een zee van kilte en vergetelheid…

in liefde ontkiemd is de tweedeling spoedig tot stand gekomen de vreugde over dit prille begin euforisch doch ingetogen bezegelde dit ons geluk totdat onheil zich aandiende en jij niet langer de onze bleek ~ Voor Suzan & Gabriel ~…

Zoals de zon hier naar links afbuigt stammen langer doet lijken Is het gebedel er niet minder door geworden de schoonheid wel Vol ongeloof ontluiken zij die ik allang voor dood had gehouden…

wat is er nodig om te begrijpen dat tranen rollen in het niet nu jouw lichaam ho zegt je 'n tik kreeg van het leven raakt het diep tot op het bot blijven wij ondanks de scheiding levenslang verbonden…

jouw voetstappen zijn allang onder de voet gelopen het beeld redelijk helder tanen afdrukken in het zand welke de zee dagelijks schoon wast toch raak je me niet meer iedere dag maar op gezette tijden verdwijnen zul je pas wanneer 'n ieder die jou liefheeft dit leven verruilt voor eentje in Zomerland of toch…

Ontdekt ontboezemt en ontkiemt doortastend in samenspraak met kleurt zij de wereld net iets mooier dan ooit te voor…

de zilte goesting die op mijn lippen rust prikkelt mijn zinnen, wrijft door lange haren tegen de wind in ochtendblauw schildert de hemel zover het zicht reiken kan scheren gevederden door het palet de deining brengt thuis wat eens verloren was gegaan het is aan de vinder of zij het delen wil…

Hippend met 'n takje in zijn snavel wacht hij braaf op zijn beurt moeders deelt de lakens uit prepareert het nest zoals het haar goeddunkt op deze grijze vrijdagochtend…

driehonderdvijfenzestig dagen geleden ben jij uit ons midden weggegleden missen wij jouw grappen en grollen bij het uitserveren van Sacher en Berlinerbollen Jan je overstijgt ons en kijkt van boven op ons neer leef jij verder in vele harten, doet het gemis nog altijd zeer…

Slingerend langs kronkelwegen vaart onbekendheid mij iedere bocht tegemoet mist tilt gestaag haar rokken op lisdodden leunen tegen de wind tot de zon ons goedemorgen kust…

hartverscheurend het geluid dat jij voortbrengt in jouw vroege leventje door dramatische keuzes word je met stress gevoed welke onschuld vermoordt liever had je twee veilige armen om je heen die jou behoeden voor al wat komen gaat…

laatste loodjes wegen rekwisieten vergaren vlinders ontpoppen veel te vroeg lange dagen komen na korte nachten geplamuurde gelaten spreken voor zich uren tikken gestaag aftellen is begonnen vol vertrouwen fiets ik de première tegemoet…

ik kus de krullen en hoor rauw klinkende stemmen zonnestralen kietelen van grote hoogtes banen zich 'n weg door langs tegen omarmen de weelde van Moeder Aarde bloemen kruipen voorzichtig uit hun schulp kleuren de dag nog mooier dan dat ze begon pril groen ontrolt zich zienderogen dansen bolletjes wol bokkig in de wei het wachten is op…

menig narcis rekt zich uit langs de kant van de weg niet dat dit mensen hun glimlach doen ontluiken het leven kleurt gelaten daar de beloofde zon uitblijft gaan grote gebouwen op in ontstane grijsheid er rest niets dan leegte…

schittering spiegelt kriebelt m'n zintuigen ondanks de lengte kan ik haar niet kussen langzaam kabbelt het water onder me door hoor hoe eenden snateren alsof het al Lente is…

stuurloos overgeleverd aan de rusteloze stroom die schepen meevoert als luciferhoutjes houdt oerdrift huis meedogenloos de kracht welke vernietiging dirigeert 'n waar geworden nachtmerrie…

happend naar overleving moest ze na oeverloos vechten uiteindelijk loslaten loslaten om zich te herenigen bij hen die haar dierbaar waren en geen kans hadden gehad overvallen door Moeder Aarde die de grond had doen trillen waarna huizenhoge golven nietsontziend auto's optilden en woningen van hun fundering rukte deze opjoeg als wilde…

vele kijkers ontwaren observeren alle bewegingen onverstoorbaar zetten de wereld op z'n kop om te doorgronden wat onontgonnen lijkt klampen zich angstvallig vast aan het heden tot de druk te zwaar wordt…

hoor hoe de wind waait haar kracht toeneemt bij alles wat ze doet golven aanzet te klimmen tot grote hoogtes om zich vervolgens met volle overgave neer te kletteren zo te worden opgeslokt door het naakte strand vieren vogels boven het schouwspel dat de zuidwestenwind op touw heeft gezet…

ruik de stilte in de morgen kleur de bomen Lente groen laat lammeren geboren worden want er is zoveel te doen zie krokussen gestaag ontluiken veranderd veld in bloemenzee kus de sterren van de hemel ochtendgloren neem me mee…

de vergankelijkheid wordt duidelijk zichtbaar nu het ineens slecht met je gaat, eis je ondanks alles toch een glas cola als een engel met vleugels lig je tussen de kussens van het te grote ziekenhuisbed blijkt jouw wil sterker dan je lijf dat moe is, happend naar adem heb je je over te geven aan wat komen gaat maar niet zonder slag of stoot…