Alle inzendingen van Laura

Zwarte Paarden draven over het strijdveld van De Dood. Het gras dat ooit zo groen was, is nu donkerrood... De strijd is al gewonnen Onze zielen worden één, De soldaten van het goede, Veranderen in steen. De laatste strijd gestreden, We hielden ons niet meer groot, We zijn voor altijd verloren, In de handen van de Dood…

Verveeld Geïrriteerd Boos Kwaad Ziedend Hysterisch Schoppen Slaan, Stompen, Knijpen Kwaad Ziedend Hysterisch Geïrriteerd Boos Verveeld Woorden die zij nooit vergeten zou...…

Zijn lippen zijn vergrendeld Zijn vingers zijn de wind, Niemand had hem begrepen, maar het was een eenzaam kind. Zijn gezicht kent geen emotie Misschien had hij er geen, Eenzaam, gesloten, een kind van de aarde, Zijn leven was van steen... Zonder dat hij het vernemen kon, Was hij voorgoed verdwenen. Was hij op reis naar de maan en de zon…

ik hield zijn hand vast, niet stevig vast, maar gewoon vast. hij keek mij aan, alsof hij wist, wat komen zal... hij kneep mij zacht en lacht door een waas van de nacht. hij keek mij aan en zei dat hij mij nooit vergeten zal... hij keek weer naar boven, haalde diep adem, zijn hand gleed uit de mijne geen verdriet, een lege vlek…

Een stukje liefde van Moeder Aarde Het kleine beestje in de grootste tuin Zo vlieg jij rond, mooi meisje. Altijd op zoek naar de mooiste bloem Altijd overleven in de grootste tuin Zo fladder jij rond, mooi meisje. Zo kwetsbaar zo klein Sla je vleugels uit in die grootste tuin dat ben jij, mooi meisje.…

Vrijheid, Blijheid. Mooi gezegd , kwaad gedaan. Als er nog steeds niet overal vrijheid is, Wat heb je er dan aan? Laat ze leven, een normaal leven, leven. Een zoals je ook jouw kindje zou geven. Steun de medemens, is dat geen mooie wens? Hulp aan de medemens. Als jij die vallende ster net ook zag, weet je welke wens jij uitspreken mag.…

Ze liep naar het raam. Daar stond hij. Hij keek naar de zon. De lucht kleurde langzaam oranje. Ze ging naast hem staan. Hij merkte het niet. Tikte hem op de schouder. Hij keek om naar haar. Zij straalde van geluk omdat hij bestond.…

Elke minuut van de dag Denk ik aan jou Aan jouw alles Elke minuut van de dag Voel ik me verdrietig Wil ik bij je zijn, je voelen Elke minuut van de dag Ben jij in mijn gedachten Voel ik me leeg Maar voel ik me met de liefde die jij me gaf.. ----------------------------- Gedicht aan mijn vader die ik in 2002, op 12 jarige leeftijd moest…

Vrienden daar heb je een hoop aan Vrienden zien je meteen staan vrienden wie kan er zonder Als je het kan ben je een wereldwonder Vrienden zijn altijd om je heen Al is er wat ze zien dat meteen Vrienden is hetgeen wat iedereen wil Van vrienden word je stil Je kent elkaars geheimen Ken jij ook de mijne???…

oprecht in`t nachtelijk duister; verankert in `t licht, gedonder als ik fluister, wat Moeder natuur mij berricht.. de gouden kooi is minder mooi de tranen langs de navelstreng mocht mijn kind ooit gaan vragen; waar zijn wortels dan lagen in dit leven zo eng... tergend gemeen zijn de feiten waarom ik verdween, de verwijten... het…

wat als mensen gevallen waren niets meer dan plastic afgekoeld tot oververhit de gevallen mensen en zij staan niet op - maar zij staat op hen rechtop diagonaal zwevend wanneer waarheid abstract wordt gelogen in elkaar gehaakt met gekromde naalden lijkend op je armen- arme zwaartekracht ik neem je niet niet vandaag vandaag…

"intermezzo" (het tussenspel - voor zij die niet leven maar dromen) PROLOOG (en oordeel niet in herkenning, maar in onbegrip probeer niet te begrijpen in te leven, of het leven in mijn gedicht te plaatsen... het is geluidsstil, staakt in kennis en spreekt in chaos) -------------------------------------------------------- loop gevloerd…

en ik donder van boven naar hoger plaag het leven ram het lot volgewicht in de zij trek afgrond de twijfel in een laatste vinger verkrampt de grond trekt aan zwaarteloosheid…

- en ik creëer - zelfs perfectie beseft zijn kwetsbaarheid cirkelend in verlangen naar onhaalbare doelen vluchtige inspiratie bindt zich aan zuurstof ik teken met gebroken schrijfgerei explosies in schetsen van imperfectie tijdloze secondes verzinken in diepgang mijn tegelvloer vervormt perspectief ik kan slechts vallen in zwaarteloosheid…

Ik bewaar dromen op sterk water verzuring zal ze houdbaar maken verstand verdringt alle persoonlijkheid het duistere puntje in het licht reikt haar charmante hand naar mij uit ontkenning stroomt langs mijn aders terwijl ik kloppende onjuistheden opsom openen haar gesloten ogen dichtheden vertrouwde geborgenheid verscheurd mijn hoofd draait…

Halgeopend zullen rood doorlopen ogen de stilte belichten, voor zij die eigenlijk niet mochten zien. Woorden zullen openen. Langzaam omsluiten zij schimmen in onze dromen. Hierbij onbreekt elk besef van realistisch perspectief. Leegte staart omlaag. Terwijl hij onduidelijke lettercombinaties stommelt verschuilt hij zich achter…

Houten pop neemt u plaats op het lege bureau in de kamer mag u best een tijdje staan. Ik kan u buigen in alle standen, commentaar geven zult u niet. Houten model: anatomisch correct Uw kennis blijft toch zeer beperkt, van inwendige zaken geen verstand. Waar mijn hart zich nu bevindt, zal ik van u niet kunnen leren. Blijf gerust staan…

Nee ik wil niet met je praten En ik wil niet naar je kijken In mijn zoektocht naar jou Zou ik je 't liefst ontwijken Ik wil je hier, ik wil je nu Nee, ik wil niet zo alleen Zonder jou hier om me heen…

Zelfs de redelijkheid zoekt redenen, deze vanzelfsprekende gedachten nog, op orde te willen en zullen brengen. Chaos is in opmars en sterker dan ooit, zullen snel uitrukkende wanordeningen, marcheren door de echoënde gangen. Zie nu de omvergeworpen systematiek. Gaten in theorieën niet langer opgevuld, met zo gezegd: "zelfhardend pleisterwerk…

Rood gedrapeerde stof, sierlijk wonderbaar, langs het toneel waarop wij ons meesterwerk ten uitvoering brengen. Lees nu tussen de regels door, en neem meteen een kijkje achter het doek des levens. Ware identiteit verscholen, achter glanzende kostuums. Genoeg te repeteren. Doch, geen woorden te vergeten, Want alles lijkt reeds gezegd…

Eenzaam ligt hij daar, de stakker Weggeworpen in de berm Vroeger was hij iemands makker Iemands trouwe regenscherm Zwart verfomfaaid zijn zijn vleugels Een vleermuis met verbogen beugels Was er dan nergens meer een plekje Voor een pluutje met een lekje…

IJzige kou dringt naar binnen Sneeuw bedekt de aarde met een zachte deken De duisternis komt gauw Je loopt vlug Je warme adem maakt wolken Je ogen zoeken Je bent moe Vlucht in de duisternis Je ziet jezelf in het spiegelende ijs Voor de laatste keer Bloed dampt Vormt rode vlekken op een wit tapijt Je huilt Een laatste snik Eeuwige stilte…

Wie ben ik? Ik weet het niet Ik zoek, in de duisternis van mijn weten Vind ik van alles Behalve mezelf Wie ben ik? Vraag ik elke dag opnieuw Staand voor de spiegel kijk ik mezelf in de ogen Maar ik zie niets Blind Je kent me niet Niemand kent me Een masker klemt Mijn hart doet pijn Breekt elke dag Wie ben ik? Niemand……

Ik heb geen leven. Ik ben een lege huls Voed het Houd van het Laat het slapen Tot in de eeuwigheid Doe ermee wat je wilt Geen stem, geen benul, wordt gevormd jouw hand Voor jou Een pop Laat haar slapen Mondje open Oogjes dicht Geen pijn Geen pijn Alleen in het duister Doelloos. Een lege huls…

Vaarwel lieve schat, ga nu maar gauw. Vaarwel lieve schat, vergeet niet dat ik van je hou. Ik weet dat je moet gaan, maar toch doet het pijn. Ik weet dat je moet gaan, maar ik zal er altijd voor je zijn.…

Ach, zorgeloze armen waarin ik mij te slapen leg. Draag me terug naar de tijd waarin een seconde de knippering van je oog was, waarin een minuut een zoen was en een uur je lichaam.…

Lieverd, wil jij mijn lieverd weer heel even zijn? Geen telefoon geen schone lakens en geen liefdespijn. Ik met mijn handen in jouw haar Vastgegroeid aan je brede schouders en je sterke rug En alle oude liefde weer in ons lichaam terug Nog even in ons bed nog even niet bereikbar Ik proef je zoete lippen en je warme huid…

De hele nacht wakker, de hele nacht op. Morgen hebben we citotoets, wat een strop! Kriebels in mijn buik, ik wil niet naar school. alleen maar toetsen en helemaal geen lol... Ik heb mijn advies al binnen, maar toch is het eng. Morgen moeten we beginnen en mijn juf Tulay is altijd zo streng...…

Langzaam wordt het donker in mijn hoofd. Donker door nooit uitgesproken gedachten. Lachende evenmensen. Ik glimlach terug. De donkere gedachten vullen mij. Denken gaat niet meer. Ik doe het. Gedachten vloeien uit mij, vallen in een plas met bloed. Mijn gezicht glimlacht. Maar evenmensen lachen niet meer terug..…

Soms wil ik dat ik anders ben Niet moeilijk, niet zo’n slet Gewoon een beetje anders en Misschien ook heel erg net Dan wil ik dat ik anders doe Niet stom, niet zo direct Gewoon rustig met wat kalmte toe En wat meer zelfrespect…