Alle inzendingen van Laura van Loon

Ik lig en staar naar het plafond van mijn kamer waar één zwart, nietig stipje zich aftekent op het felle wit de vlieg, die mijn plafond als zijn thuis beschouwt. wat hij de rest van de dag doet, ik heb geen idee! maar iedere avond zit hij weer trouw op mijn plafond. mijn huisdier, een trouwe vlieg en iedere avond weer denk ik waar ik aan denken…

Woest komt ze langs je stormen Haar lange haren vliegen om haar hoofd als de wind die de bladeren van takjes af wil rukken Hoed je, ze buldert recht op je af met lange, enorm lange benen (eindeloos lang) die zo snel gaan dat ze wazig worden Elke jongen die een poging waagt wordt onder de voet gelopen door deze bloedmooie wervelstorm…

Mijn woorden waaien weg door de wind De wind neemt mijn woorden mee, het maakt ze stil Maar toch hoorbaar. Het zorgt ervoor dat de bladeren van een boom gelezen worden En het zand waait op Zonder dat de wind dat wil. Mijn woorden zweven stil door de lucht Onzichtbaar en geruisloos Enkel zichtbaar als ik ze voordraag Mijn woorden zijn…

Zijn adem was bedomen, Zijn leven van korte duur, Het enige wat slaagde, Dat was zijn laatste uur. Geschrokken en gebroken, Vernield, totaal kapot, Vedriet, woede, een grote angst Zijn leven zit op slot.…

De wind heeft mij mijn wil ontnomen, Het water heeft mijn ziel, Het vuur heeft nu mijn mooiste dromen, De aarde bleef stabiel.…

Hij strekte zijn armen naar zijn vrienden Voor de laatste keer Zij keken hem alleen niet aan Dat deed hun veel te zeer Het lot had hem niets gegeven Zo kon hij niet langer leven, de pijn, de kwelling, zo Hopeloos Als de woorden hem omschreven.…

Zwarte Paarden draven over het strijdveld van De Dood. Het gras dat ooit zo groen was, is nu donkerrood... De strijd is al gewonnen Onze zielen worden één, De soldaten van het goede, Veranderen in steen. De laatste strijd gestreden, We hielden ons niet meer groot, We zijn voor altijd verloren, In de handen van de Dood…

Verveeld Geïrriteerd Boos Kwaad Ziedend Hysterisch Schoppen Slaan, Stompen, Knijpen Kwaad Ziedend Hysterisch Geïrriteerd Boos Verveeld Woorden die zij nooit vergeten zou...…

Zijn lippen zijn vergrendeld Zijn vingers zijn de wind, Niemand had hem begrepen, maar het was een eenzaam kind. Zijn gezicht kent geen emotie Misschien had hij er geen, Eenzaam, gesloten, een kind van de aarde, Zijn leven was van steen... Zonder dat hij het vernemen kon, Was hij voorgoed verdwenen. Was hij op reis naar de maan en de zon…

ik hield zijn hand vast, niet stevig vast, maar gewoon vast. hij keek mij aan, alsof hij wist, wat komen zal... hij kneep mij zacht en lacht door een waas van de nacht. hij keek mij aan en zei dat hij mij nooit vergeten zal... hij keek weer naar boven, haalde diep adem, zijn hand gleed uit de mijne geen verdriet, een lege vlek…