Alle inzendingen van Laurens Windig

toch spreken veel anderstaligen iets van onze taal ik luister naar reacties ikke sien kanne nitdie kleedienk kloer von skaatsoers toe fel foel toe fel da eel fel oeranju e nokkus oeranju pien ien ooch so pien mens mit vlak sfaaiu eele tiet anters da Roesiska flak mekaar door von kloer nit wiet bou root kloer flak ollan root wiet…

hoe teder schoon het oogt geschonken als impressie zachte winter zonder sneeuw zicht van lente jong beoogd als ik zo tussendoor dan waarneem dat een spreeuw gedreven baddert in de vijver al rondom een koolmees hipt of het fluiten wil 'wil het wel eens uitproberen' zenuwachtig twijfelt in haar ijver…

het lijkt op vluchten alsof de wereld achter hen vergaat men wringt door alle bochten een val kan de allerlaatste zijn er is geschreeuw de tijd stormt jagend aan nog weinig kracht in ademnood oranje kleurt de overhand na de nekslag volgen mooie kanten barstensvol van ongeloof golvend in emoties Een Sotsji- shock laat nog jaren sporen…

destijds baande lompheid mijn benen door het hoge gras alsof ik beslist de eerste was rondzag of er bloemen bloeiden die ik in volle glorie plukken kon het voelde als mijn letterweide merkte in mijn geest de geuren van pastel tot hun primaire kleuren petieterig tot hoog gesteelde zolang mijn letterweide streelde alsof ik ontroerd de zon…

een nieuwe buurvrouw die domweg tussen neus en lippen door vraagt of jouw rimpels in je genen zitten of dat het een restant is van een losbandig leven? en dan lacherig antwoorden van, zoiets overkomt jou ook als jij tussen neus en lippen door domme vragen afvuurt en zomaar door de buurt wordt uitgekakt ze begreep er totaal niets van en vroeg…

kort in de bocht nog naar een uit de kluiten gewassen fallus gezocht doch hij was daar alleen destijds op een voettocht uitgelegd vlakbij Santiago de Compostella jammer genoeg geen standbeeld in erectie dat in volle glorie laat zien hoe trots er naar de hemel wordt gewezen uit dank vol van liefde en lust na de schepping hier wasten schijnheilige…

ik kon niet anders meer mijzelf gedwongen zien doch dan vanuit haar ogen de pijn bekroop mij zeer in kille nachten bovendien ondergaan door mededogen emoties ondervinden is zoiets van medeleven in het duister tranen zijn er niet voor niets…

en als jij zegt dat ik veranderd ben zou het best in mijn voordeel kunnen zijn of nadeel dat maakt geen fluit uit iedereen verandert binnen en buiten ouder worden zie het als verrijking van de geest zolang het geen aftakeling is wijsheid komt met de jaren ervaring speelt de grootste rol of blijf je graag een doetje die over zich heen…

Als ik vermoeid met lede ogen ietwat verwaasd zicht wil volgen achter zich de kim verzadigd zucht voel ik opgekomen mededogen voor een boompje door eenzaamheid verzwolgen vermist onder verdwaasde wolkenlucht de weide vlakte roept en wenkt mij dichterbij en smeekt om hulp er naast te gaan de eenling bij te staan het kleine ding beweegt…

dan overkomt mij ineens weer een moment dat ik niet eerder kende dan vandaag kwam het door rust? waar lag het al die tijd verscholen ver buiten mij waar ik nu gebruik van maak…

zoals jij jouw ogen vol vuur en tsunami van kritiek over mij heen kan laten gaan die door geen Dench of Streep is te overtreffen glimlachend en niets zeggend ik de weg kies van de minste weerstand omdat jij vindt dat ik ook weleens de kamer zou kunnen stofzuigen smelt ik alleen al voor jouw grote vurige ogen vol van temperament die vanuit…

plotseling gaan dan ogen open herken je dat? langs lentegroene stroken lopen waar jij van zegt tegen mij het lijkt wel of jij erin huist okay ik geef mijn zwakte toe dat ik jou in pastelkleuren herken waar jij mij telkens inluist als kwestie van zien en gewen dan geef ik mij aan minnen over als ik jou in voorbodes zie van opgaande lente…

zonet op schrift in vast stramien alles recht hangt aan de muur wekt ongezien mijn avontuur starre showroom bovendien stel dat het beeld verscheeft afziet van recht toe recht aan waar komt zoiets vandaan weerzin blijkt dat kromming leeft dan moet alles wel zo zijn accolade neemt de overhand verdringt met kracht de starre lijn…

in begin het horten en stoten ontstond totaal geen mededogen had ik van achteren maar ogen achterover teruggefloten kletterend op gevoelige stuit alsmaar ruggelings pijnlijk duiken Michael een poepie laten ruiken daarna is het echt over en uit de laatste keer was me een zeperd het leek wel een salto mortale zoiets krijg je als Jackson…

geliefde krul je in mijn armen dan laat ik je de vertes zien bovendien het lieve leven voorbij de horizon laat mij je dragen over jong groene akkers bloemrijke velden en glooiende heuvels waarover ik je vertelde laten wij oprijzen van de aarde hangen boven turquoise zeeën zwevend met de vogels mee tot wijzelf vleugels krijgen transparant…

mijn grootpapa de vader van mijn vader die ik niet heb gekend bleek slim te zijn eigenbaat vooraan hij creëerde een stang die te monteren was tussen oma’s rijwiel zodat hij op zijn herenfiets kon karren gaan…

begrijp het vroege opstaan van een nieuwe lente wel had er zelf ook een handje van de dag vroeg aan te gaan sprong uit mijn bed na stijfheid van de winter meestal veel te tijdig een stempel op de dag gezet daarom voel ik het gezucht uit bollen van de lente knoppen die op springen staan dat gedonderjaag zit in de lucht…

hoor je het gekrijs vanuit de lucht? het zijn de vogels op hun vlucht zij ondergaan hoe klein ze zijn boven kale vlakten hels venijn adem stokt veelvuldig in een zucht bomen op schavot is geen gerucht natuurverkrachting is hun pijn de bijl hakt scherp in levend brein er kleurt geen hoop als enig teken het is vergrijst in doodse deken smorend…

weet je nog dat jij me vroeg of ik het leuk zou vinden als je nog een keertje danste tussen de schuifdeuren op je rode schoentjes? ik zei, zou je dat nou wel doen met jouw gewicht op leeftijd wij moesten wel lachen je stoof regelrecht op me af gaf een hele dikke natte zoen jij dwarrelde uitgelaten voorbij en ging aan de gang op een…

wij trekken bijna dezelfde trek zoals die van de gakkende mens waar zelden mee wordt omgegaan bijna dagelijkse eenlijnige tred ganzen zijn tactischer onze familieband is veel sterker en zintuigen zijn scherper daar willen wij voor staan wij zijn monogamer zonder hebzucht paren blijven hun leven bij elkaar door eigen drang en plichtsgevoel…

waar zijn de parolen waar ik niet bij kan komen door een stremming liggen zij verscholen achter een ontastbare muur die zorgt voor struikeling of moet ik zoeken binnen een duistere stagnatie van een luchtkasteel? achter iets vaags waar zo’n gebied sprankelt en van alles toezegt ik bereik geen beloofd land komt het misschien omdat…

een gevecht aangaan met inspiratie als ik hem al een tijd niet zie? hij schrijft geen enkele zin en toch mijn evenknie het is weleens goed dat een schrijver weet dat de geest ook afhankelijk is buiten de eigen wil om, want bezieling als sleutelfiguur is de spil zie dit schrijven vooral als uitdaging of hier nog iets van mijzelf in zit…

scheurt de winter slagzij daar waar hij heftig vaart de verre staten ogen lijkwit maar hier in het westen krult hij amper nog in warme vesten ontdek angstvallig knoppen die op springen staan schreeuw: te vroeg, te vroeg ga nog even terug maar waar vandaan want morgen als de vrieskou scherpt zullen jullie triest vergaan ?…

is het niet bijzonder dat wij onderuitgaan door schone tonen wegebben in streling en stroming van innig hoge gevoelsband onze emoties niet meer beheersen en laten meeslepen door zwevende liefde als zalig diepste wezen van mijn zijn in verrukking der gevoelige wetenschap muziek en mystiek keten mij voor eeuwig in uw gevang…

Vanuit mijn slaap droom ik traag het zachte gele licht van de lantaarn die het prille groen omsluiert tegen donkerblauwe transparante lucht over de kasseien Terrasse du café le soir Arles zucht intens geluk en ademt zwevend als ook nog bloemen gaan ontluiken…

want ze vallen bij bosjes en de spruiten zijn de pineut als het niet meer botert schering en inslag kan worden verminderd in goed overleg trachten waar een wil is is een weg en als alles gedaan is te redden en het toch valt blijft harmonie verzachten…

de eerste had ook voldoende geweest er wordt dan overmatig gevleest de tweede een rustdag mijn idool herkauwen van gisteren nu weer aan de boerenkool liever zonder jus en worst alleen al uit medeleven vandaag wordt dorst gelest door water veel, veel water tussendoor verdwaal ik af en toe in de derde wereld waar veelal niets te…

Hun volgepropte kasten breken open door de kracht van lekker smullen kalkoen met veel olijven gehakt vinden ze niks het komt hun strot uit precies als zuurkool waar hun gezicht naar staat eeuwig in de knoop spruiten lusten niks die kegelen naar ballen in de boom opoe schudt haar hoofd als kaviaar springt op de tong ze weten…

waarom zou hij niet met kerst alleen mogen zijn? dat bepaalt hij zelf ! bij hem draait het om innig alleen willen gedenken…

nu begrijp ik pas waarom er rijen kerels stonden voor die bruine counter waar haar naam vandaan kwam zoals zij daar stond goed geswanjeerd kop voor kop met schwung tevoorschijn toverde het schuimde en ik sloot mij aan cappuccino baby was het wachten waard © Laurens Windig…