Alle inzendingen van Lejo Van Kuijeren

de vergankelijkheid heeft mij bij de hand genomen de jaren getekend in rimpels en kraaienpootjes wat bleef is de glimlach van zo nu en dan onzeker om de lippen…

wanneer ik haar jas wegbreng naar de garderobe merk ik dat haar warmte nog aanwezig is...…

(voor de liefhebbers) ze wisten dat er tussen wolken stoom een trein verborgen ging als in een mooie droom de brute kracht uit ketels stoom het aandrijven der wielen was iets waarvoor zij vielen…

van een vierkant gedicht de hoeken afgerond je zou je maar bezeren...…

is het de poëzie bij een foto of de foto bij de poëzie dat is de vraag de dichter echter kent het antwoord maar hij geeft het niet prijs hij zegt de lezer mag zelf de keuze maken…

hij die ik vroeger was is niet meer... er stroomde veel water langs heel veel water zodat de scherpe randjes behoorlijk zijn afgevlakt de te lange winters temperde het felle vuur in mijn bloed berusting zette zich vast in mijn aderen de krachtige hopen van weleer waarmee ik zó dikwijls de zorgen als vruchten van me afwierp zijn…

wat heeft de dichter bewogen en waar dacht u aan vraagt men mij weleens dan denk ik dikwijls de dichter bewoog nauwelijks en dacht nergens aan dus zó kan het ook een gedichtje schrijven zonder pretentie en dan maar wachten op de reacties…

iets van levensvatbaarheid als een eeuwige stroom die grote dorst lest zo mogen wij van geluk spreken koesteren levenslust zolang het water blijft stromen…

we simuleren een trein stappen met iets van bravoure in de cabine en fingeren een nieuwe bestemming met uiterst zorgvuldige precisie nemen wij de taken serieus... ik zag een collega machinist met het puntje van zijn tong tussen de tanden en de ogen nauwlettend op de baan gericht aangekomen op de plaats van bestemming sloeg hij een diepe…

het hermetische van gesloten deuren die zwaar in scharnieren hangen zo kan je je innerlijk verwoorden maar doe het niet want er is nog zoveel light-verse soms is er die onverwachte glimlach die mondhoeken doen krullen dus waarom het hermetische van het ontoegankelijke schrijf gewoon op waar het om draait en wat je hart je zoal ingeeft…

schuifelend door de jaarbeurs kom ik in hal 10 tot stilstand bij de stand Noorwegen daar sla ik een aquavit achterover... daarna door onrustige bezoekers gedreven naar hal 11 hier staat tot mijn plezier al een wit wijntje uit de Bourgogne op mij te wachten na een lange omzwerving in file dwars door verre bestemmingen in de hallen 2, 3…

voor Yann Tiersen hier ontwaakt de dag uit een nevel van mist die de nacht heeft opgeworpen wanneer het vroege zonlicht de morgen een handje op weg helpt dan komen de mensen weer tot leven... de morgen als begin van een mooie belofte die wellicht vandaag nog kan worden ingelost…

de poëzie staat stil van alle grote dichters die ons land rijk was is er nog één over dus blijft het behelpen met goedwillenden die zich vastklampen aan lettergrepen natuurlijk zijn er dichters die groot trachten te schrijven maar helaas voordat de verzen voltooid zijn lopen ze vast...…

letterliefde woordwarmte regels die neigen naar poëzie... het gedicht loopt langzaam warm voor leesgrage ogen…

of toch al een beetje "Duitsers met Pasen" zoals trekvogels van slag zijn zo ook die Duitsers die wij tijdens onze zondagmorgen wandeling in de bossen rondom het fraaie landgoed Twickel tegen het lijf liepen totaal ontheemd en op het verkeerde been gezet door het wel extreem zachte voorjaarsweer…

het jaar nader bekeken met ogen van haast ging ik zó dikwijls aan mijzelf voorbij morgen leer ik beter kijken...…

voor mij was het kerstfeest een boom met echte kaarsjes het sneeuwlandschap van vaders hand breed uitgestald op het dressoir en de warmte van met z'n allen en iets van soberheid aan een tafel van fragiel geluk nu wij zoveel materiëler zijn weet ik mij een illusie armer…

hoe wit moet het zijn om ons te behagen en hoe warm de stal waar men onderdak biedt? in glans van het kaarslicht de kunst van verdragen krijgt tijd van geluk nog twee dagen krediet... weemoed schikt aan aan de tafel van weldaad die rijk is gedekt met bestek van begeer doch alles wat blinkt verdoezelt voor even het alledaagse zeer…

er is een teveel aan strepen de willekeurige die werkelijk niets om het lijf hebben maar er zijn ook strepen die je beletten verder te gaan die je dwingen bij te sturen die je teleurstellen zoals de streep door de rekening bijvoorbeeld of strepen die je iets willen leren en dan hebben we vanzelfsprekend de streep als finishlijn daar…

als kind stond ik destijds met mijn neus gedrukt tegen de ruiten... de kinderdromen achter glas waar ik als kind mij blind op staarde in winkels vol bijeen gepakt het gaf eigenlijk geen pas en met een soort van zelfkastijding gaf ik weerstand aan verleiding toch keek ook ik reikhalzend uit maar rekende op niets…

geef de tijd een kleur het avondrood bijvoorbeeld geef je gevoel een geur voor mij mag dat lavendel zijn tracht wat je ziet te omvatten in aaibare woorden... "de avondval omfloerst in oogopslag gevangen" schemertijd wordt verliefdheid geluk de helpende hand die iemand je toesteekt poëzie wordt het paspoort tot een grenzeloos land…

verbijsterd krabt de kreeft zich met zijn schaar en wijst soupeerders op een groot gevaar... er zwemmen haaien in de bouillabaisse…

de taal gewoon zoals het moet leesbaar vooral geen hermetisch gesloten zinnen doch slechts de klare taal die het ontoegankelijke doet ontginnen... de dichter ploegt en trekt voren in een akker van taal de lezer echter neemt notitie en begrijpt het allemaal…

ken jij de jaren die verjaarden vier jij vergankelijkheid met wijn als het bestrijden van een pijn ben jij getekend door de tijd veins jij geluk en houdbaarheid..?…

met dank aan H. Lodeizen de onrust voor 't onbekende het lange wachten op dat wat je nog niet weet maar vreest het grote ongewisse maakt onzeker doch wanneer de boodschapper eindelijk komt lijk ik verslagen en is uitputting zeer nabij maar ik ben buigzaam als het riet en tegenweer maakt mij veelal zoveel sterker...…

tijdens een zoektocht naar warmte heb ik de tederheid gevonden nooit gedacht dat ik iets zou vinden en dan tóch zomaar op een doodgewone doordeweekse dag ergens in november terwijl de melancholie van een herfstdag op de loer ligt heb ik gevonden waar ik eigenlijk niet naar heb gezocht…

hoe dikwijls is geluk niet meer dan een oude droom uit een vervlogen tijd ik heb er destijds zorgvuldig notitie van genomen en het opgeschreven in een groen cahier met mijn naam in schuinschrift op het etiket nu ik na jaren de woorden durf te herlezen betrap ik mijzelf op weemoed…

wijs mij een plek waar ik kan schoppen als compensatie voor een pijn die nooit meer helemaal te stoppen een deel van mijn bestaan zal zijn…

herfst kiest zijn kleuren van een sober palet waar een schilder van licht zich juist tegen verzet een blauwdruk van herfst met verlies van het blad en al wat je ooit aan geluk hebt gehad de pijn van de herfst met de kleur van voorbij de geur van geweest en het verval van nabij…

om weerstand te bieden aan de tijd die zó snel aan me voorbijgaat schrijf ik een gedicht omdat ik weet dat een gedicht verplicht tot woordgebruik werken met woorden kan vermoeiend zijn waren het niet dat een gedicht ook verlicht en juist dat is het mooie van de poëzie want soms moet je kiezen tussen geluk en vierendelen nou ja…