Alle inzendingen van Lejo van Kuijeren

voor mij is een streling altijd een gebaar van huid op haar...…

( met dank aan de inspirerende droom van Riny ) zag in het park de oude schrijver Mulisch hij liep stevig gearmd en op het oog zeer geamuseerd te keuvelen met een nog piepjonge verpleegster hoewel ik weet dat je goden nooit moet storen was dit rendez vous echt niet te vermijden... hij zag me en vroeg mij op de man af ' kent u Harry…

' wij begrijpen ruïnes pas op de dag dat we er zelf één zijn'... Heinrich Heine soms merk ik tot mijn grote schrik dat de late herfst nu toch echt voorbij is en ik bevind mij in de koudste winter van het menselijk bestaan wanneer ik m'n rillingen zou meten dan zeg ik 5 op de schaal van Richter de verschrompelde…

maar wat als je zelf de dag niet meer kan plukken en je sterk afhankelijk bent van het plukgedrag van anderen dan komt als vanzelf het nauwelijks te stuiten verlangen naar het station waar mogelijk de trein gereed staat naar niemandsland waarvoor slechts alleen nog maar enkeltjes bestaan...…

het liefst zou ik in vaagheid blijven hangen het niet te duiden moment van onduidelijkheid bijvoorbeeld... je daar achter verschuilen vergt in dit tijdsbestek nog aardig wat moed en juist daaraan schijnt heden ten dage nog een ernstig tekort…

een kloof dichten is iets anders dan een gedicht schrijven beide gevallen zijn niet geheel zonder risico bij de één moet je waakzaam zijn voor een val terwijl je bij het andere onderwerp verdacht moet zijn om niet alsnog op je bek te gaan omdat ook kritiek nog wel eens meedogenloos kan zijn...…

( vrij naar K.Schippers ) met K.Schippers als gids door hoog en laag letterland kwam ik op de mooiste plekjes waar hij mij leerde kijken naar het expirimentele dat bij hem zo goed uit de verf kwam over zijn vliegreis naar Dublin bijvoorbeeld waar hij in zee de letters NOORDZEE zag liggen zoals destijds in de grote bosatlas of neem…

van verlangen naar het voorjaar een foto gemaakt van allereerste sneeuwklokjes in februari als symboliek van het vasthouden van een gevoel waarvan ik dacht dat het kwijt was...…

het verleden als een rugzak met 't gewicht van vergankelijkheid al het geluk van weleer de vreugde pijn verdriet en oude tranen die ik bewaarde voor later leggen beslag op mijn gemoed doch met iets van zelfkastijding draag ik het als boetedoening op mijn rug en troost mezelf met de diepere gedachten dat schuldgevoel ook een gevoel is…

'O' avondrood schreef de dichter Jules Deelder destijds al eens... ik stel me voor dat de 'O' staat voor de open mond van de verwondering we kunnen gerust stellen dat de zo fraaie lucht hier garant staat voor het blozen van de avond…

voor André M. niet te verwarren met Boney M. een komiek steelt de show en hij komt na de pauze mooi niet meer terug iemand schreeuwt 'houdt de dief' maar niemand die hem begrijpt wat rest is louter onbegrip en een theater in verwarring en de komiek..? die maakt zich als een dief in pikdonkere nacht razendsnel uit de voeten...…

de mooiste gedichten zullen nooit worden geschreven toch zal ik bij benadering naar mooie woorden streven ik recht mijn rug en scherp m'n pen en doe alsof ik dichter ben maar ik zal me steeds bezeren vergeefs gezocht naar elke vorm blijf ik het toch proberen…

(voor K.Schippers in herinnering) we kunnen gerust stellen dat de schilder Vermeer nooit in Cadaqués was evenmin dat Breitner ooit in Kiruna is geweest van Gris weet ik niets maar dit terzijde natuurlijk is alle inspiratie goed voor de schilder om van de dichter nog maar te zwijgen... doch tussen woord en beeld zit nog altijd…

als ik er straks niet meer ben zegt zij terwijl ik luister dan zal ik jouw troost ster zijn die licht geeft in het duister…

het kon gebeuren je werd door een fascinerende foto op het verkeerde been gezet zoals bij deze foto begin jaren zestig in de hal van Rotterdam CS toch had het ook zomaar een schilderij van Edward Hopper kunnen zijn een puur stukje realisme dat wij van hem kennen van pakweg begin zestiger jaren doch fraai gevangen in de lens van…

zoals schilders zich overgeven aan het minnespel met het abstracte zo dromen de dichters over het vruchtgebruik van oneigenlijke woorden als bij het pepetuum mobile wij graag willen dat het oneindige altijd in beweging zou moeten zijn en jouw gedachten spoedig een loopje nemen bij het verkennen van abstractie...…

kerstgevoel of kribbig vraag ik mezelf af wanneer ik haar bezig zie met het optuigen van de boom wanneer de kaarsjes eindelijk weerspiegelen in de glinsterende ballen klinkt er op de radio het ' GLORIA IN EXCELSIS DEO ' en als bij toverslag is het ijs gebroken…

zij is de werkelijkheid ontstegen vergeet zichzelve keer op keer vraagt heb ik ooit een kind gekregen en zo ja van wie ook weer...…

( la différence s' appelle l' art ) er zijn kunstemakers die hun kunstje doen maar er zijn ook mensen die onopvallend iets willen bijdragen aan ons kunstbezit...…

dichters zijn reizigers door het vreemde landschap dat leven heet neem de dichter Boudewijn Buch van hem kennen wij z'n passie voor dode dichters en verre reizen tijdens zijn reizen naar verre oorden raakte hij zo dikwijls in extase dat het bijna besmettelijk leek het flirten met de dood en het onvermijdelijke sterven koesteren als een…

de poëzie is niet dood je kunt er alleen niet van leven...…

voor Ellen D. poëzie is ook de vader van een bekende dichteres aantreffen in diep stilzwijgen en aan lichaamstaal lezen dat het zoveel beter is hem niet aan te spreken soms ontmoet je poëzie zelfs in de verzwegen woorden...…

verlies je jezelf uit het oog dan heb je alles verloren...…

voor mij is een streling altijd een gebaar van huid op haar...…

breek je een been ben je gelijk onthand..…

een liefdesgedicht schrijven blijft een lastig gegeven het is als een vorm van 'naakt zwemmen' zonder je al te veel bloot te geven 'onmogelijk dus' je gaat spoedig op zoek naar superlatieven die nog niet blasé zijn 'ook al moeilijk te vinden' ten einde raad doe je met het schaamrood op de kaken concessies 'sta je weer in je…

hoe je met een pen of een simpel potlood het papier kan beroeren en hoe de woorden tederheid durven verwoorden hoe de dichter vooralsnog in woord en gebaar en hoe de dichter soms hoe de dichter soms zomaar een gedicht kant en klaar...…

eigenlijk is schoonheid het fraaiste dat er in jouw ogen kan bestaan momenten van verrukking wellicht waar je zó aan gehecht bent geraakt louter en alleen omdat ze ontroeren een vorm van tederheid op het gelaat van je geliefde bijvoorbeeld of het puur romantische landschap in de laatste gulden zonnestralen van een zoele zomeravond zomaar…

eigenlijk is schoonheid het fraaiste dat er in jouw ogen kan bestaan momenten van verrukking wellicht waar je zó aan gehecht bent geraakt louter en alleen omdat ze ontroeren een vorm van tederheid op het gelaat van je geliefde bijvoorbeeld of het puur romantische landschap in de laatste gulden zonnestralen van een zoele zomeravond zomaar…

eenzaam ben je nooit alleen... laat dit een troost zijn…