Alle inzendingen van lejo van kuijeren

zij is de werkelijkheid ontstegen vergeet zichzelve keer op keer vraagt heb ik ooit een kind gekregen en zo ja van wie ook weer...…

( la différence s' appelle l' art ) er zijn kunstemakers die hun kunstje doen maar er zijn ook mensen die onopvallend iets willen bijdragen aan ons kunstbezit...…

dichters zijn reizigers door het vreemde landschap dat leven heet neem de dichter Boudewijn Buch van hem kennen wij z'n passie voor dode dichters en verre reizen tijdens zijn reizen naar verre oorden raakte hij zo dikwijls in extase dat het bijna besmettelijk leek het flirten met de dood en het onvermijdelijke sterven koesteren als een…

de poëzie is niet dood je kunt er alleen niet van leven...…

voor Ellen D. poëzie is ook de vader van een bekende dichteres aantreffen in diep stilzwijgen en aan lichaamstaal lezen dat het zoveel beter is hem niet aan te spreken soms ontmoet je poëzie zelfs in de verzwegen woorden...…

verlies je jezelf uit het oog dan heb je alles verloren...…

voor mij is een streling altijd een gebaar van huid op haar...…

breek je een been ben je gelijk onthand..…

een liefdesgedicht schrijven blijft een lastig gegeven het is als een vorm van 'naakt zwemmen' zonder je al te veel bloot te geven 'onmogelijk dus' je gaat spoedig op zoek naar superlatieven die nog niet blasé zijn 'ook al moeilijk te vinden' ten einde raad doe je met het schaamrood op de kaken concessies 'sta je weer in je…

hoe je met een pen of een simpel potlood het papier kan beroeren en hoe de woorden tederheid durven verwoorden hoe de dichter vooralsnog in woord en gebaar en hoe de dichter soms hoe de dichter soms zomaar een gedicht kant en klaar...…

eigenlijk is schoonheid het fraaiste dat er in jouw ogen kan bestaan momenten van verrukking wellicht waar je zó aan gehecht bent geraakt louter en alleen omdat ze ontroeren een vorm van tederheid op het gelaat van je geliefde bijvoorbeeld of het puur romantische landschap in de laatste gulden zonnestralen van een zoele zomeravond zomaar…

eigenlijk is schoonheid het fraaiste dat er in jouw ogen kan bestaan momenten van verrukking wellicht waar je zó aan gehecht bent geraakt louter en alleen omdat ze ontroeren een vorm van tederheid op het gelaat van je geliefde bijvoorbeeld of het puur romantische landschap in de laatste gulden zonnestralen van een zoele zomeravond zomaar…

eenzaam ben je nooit alleen... laat dit een troost zijn…

je hebt geen geweer nodig om je dromen na te jagen...…

volg het geëffend pad waar onuitgesproken woorden de voetstappen dempen waar ontluisterende bomen en linten van zwijgzaamheid onvoltooide zinnen vormen achter de hoge heuvels van misplaatste trots bepalen leestekens de grens juist daar in het land van zeggen en schrijven spreekt men de taal van dichters...…

ter herinnering en ode aan Charles Baudelaire (les fleur du mal) met de tijd op de hielen vluchtigheid trachten voor te blijven en dit natuurlijk allemaal tegen beter weten in maar je moet toch ergens voor op de loop gaan in het leven... maar goed het doel staat vast de eenzame aankomst ginds aan de finishlijn van het bloemloze…

wanneer je altijd maar voor het voetlicht staat dan verlang je ook wel eens naar het duister...…

het bestaan ontkennen dus het ontkennen bestaat als variatie op een thema opper ik aan de hand van een ontkenning zomaar iets over het wankele bestaan waarmee ik toch ondanks elke ontkenning mijn leven lang blijf begaan... (mocht u de draad zijn kwijtgeraakt niet wanhopen het kan ons allen gebeuren)…

(de gedichten wel) wanneer je mensen zou tellen die daadwerkelijk nog wel eens poëzie lezen dan kan je gerust stellen dat poëzie niet bestaat waarom ik dan toch altijd maar gedichten blijf schrijven dat is voor mezelf ook een raadsel…

de verlaten kamer is in mijn ogen beslist geen kamer eerder een vertrek... Lejo…

een paradox die twee minuten van stilzwijgend herdenken geven veel tumult...…

vrijheid is ook of misschien wel vooral paal en perk stellen aan infiltranten die ons cultuurgoed durven ondermijnen doch als wij ons ook maar ergens tegen teweeg moeten stellen dan is het dit wel...…

dat is in de lente tegen herfstdraden aanlopen die daarna in je hoofd blijven zitten...…

light verse normaal gesproken heb ik Bart Chabot best wel hoog maar zijn bewering dat de meeuwen een vliegbrevet hebben gaat mij wat ver vissen hebben toch ook geen zwemdiploma…

soms neigt het gedicht naar de galm van een psalm dan weet ik dat er weer iets is misgegaan dat smeken en loven voor alles daarboven 't geeft iets onrustigs dat doet denken aan waan zelf ben ik te nuchter geloof niet in fabels en heb al genoeg aan mijn eigen bestaan…

( een weemoedig vergezicht ) café 'Het Bolwerk' sinds 1904 te Enschede zie daar Willem Wilmink op z'n vertrouwde stek ter inspiratie in zijn stamcafé in dorstige verwachting van zijn Vlaamse Duveltje de dichter broedt zo op het oog wellicht weer op een versje want stand verplicht dat wist hij als geeneen...…

wanneer het leven te koud is geworden geen dekbed nog kan voldoen aan de wens van voortbestaan dan bestaat de mogelijkheid dat triestheid je te grazen neemt wanneer de trein van levenslust uit de rails dreigt te lopen en er van hersporing geen sprake meer kan zijn dan delf je het onderspit en wint de pijn...…

het woordloze gemis de totaal vreemde stilte die zich laat horen boven het gewoel van het alledaagse... er blijft veel te wensen maar het zijn toch onmogelijke wensen die nooit echt aan de verwachting zullen voldoen…

het was weer stormachtig vannacht de ontwortelde bomen waaiden tot waar de wind hen bracht alwaar ze zich ontheemd hebben neergelegd de kruinen diep verscholen in de nog volle bladerpracht maar zó kwetsbaar als een prooi voor elke onverlaat…

er stokt iets in mij men ging te ver en zo kwam er een eind aan het verdragen in veel kan men berusten maar men moest en zou hem kwetsen week maken... en zo ging het dan ook er moest bittere pijn worden geleden een pijn die hij niet kon weerstaan straffeloos beschadigen zonder een enkele sanctie…