Alle inzendingen van Lejo Van Kuijeren

het haantje op de toren vangt de zon en kraait victorie het dorp glimlacht…

druilerig in zachte regen een gieter solitair doch dwingend aanwezig maar vooralsnog ledig...…

wat had ik graag chansons geschreven over het leed van 't dagelijks leven met het chagrijn van alle dag dat ik eenvoudig overzag kon ik simpel uit de voeten zoals dat in elk chanson zou moeten... wat had ik graag chansons geschreven…

aan de rechterkant over het spoor richting centrum aan de Bornerbroeksestraat daar hingen jarenlang de aankondigingen voor de voetbalwedstrijden aangeprikt door behendige handen van actieve vrijwilligers... van de boom door de jaren heen geen onvertogen zucht of het moet de wind zijn die bij vlagen door zijn kruin blaast…

(bij een schilderij) jezelf blootgeven en tóch het kopje erbij houden... probeer het maar eens…

'de vermoeid ogende man besloot toch maar even plaats te nemen op het met graffeti besmeurde bankje in het park' met deze fraaie volzin voor een mogelijk stukkie wil ik de 100ste geboortedag van Simon Carmiggelt onder de aandacht brengen... zoveel ogen die zijn stukjes hebben verzwolgen zodat we wel verplicht zijn er een ogenblik bij…

vroeger was de dood een schim aan de horizon die mij niet op stang kon jagen later toen hij zich vaker deed gelden kwam ook de reuk van angst de geur van het verval en het berusten in weerom een sterfgeval vroeger was de dood voor mij iets van vroeger doch vandaag steeds meer van nu...…

oktober is de ommekeer van mijn gemoed en zoveel meer er drupt een traantje in mijn thee ik sta onthand en kijk gedwee naar dwarrelend blad het valt niet mee oktober is een harde noot en nauwelijks te kraken doch barstensvol melancholie dat neerdaalt op de daken oktober is de ommekeer van mijn gemoed en dat doet zeer…

natuurlijk zal ook ik wel weer een gedichtje plaatsen maar of het ook daadwerkelijk gelezen gaat worden staat nog maar te bezien er is een overvloed aan dichtzucht een teveel aan dichters en zo'n hoeveelheid aan verzen zo zeer zelfs dat we dreigen onder te gaan in een enorme zee aan veel te grote woorden...…

lees voren naar achteren van krant de ik ook dat erop mezelf ik betrap soms…

(tegen wil en dank) soms stokt de poëzie dan voelt het leeg van binnen niets kan ik dan beginnen hoe ik ook hoor of zie... soms stokt de poëzie dan zijn mijn woorden op niets kan ik nog verzinnen en er valt niets te winnen... soms stokt de poëzie dan raak ik buiten zinnen en sta ik op mijn kop mag ik opnieuw beginnen..?…

de zon kust de avond de avond bloost...…

je neemt iets van gewicht zet je schouders eronder halszaak wordt hoofdzaak... blijk je toch sterker dan men had verwacht…

voor K.Schippers je hebt kijkers en zieners de kijker kijkt maar wat de ziener doet kunt u zelf misschien het beste invullen…

zachtjes glijdend op de ijzers bij het afscheid van de nacht een handje vol nog trage mensen worden naar hun doel gebracht wel erg vroeg maar toch niet zinloos gaat de trein gestadig voort steeds maar verderop de dag in tot de morgen is ontspoord…

roestig reclamebord van een lang vervlogen gazeuse... destijds een echte knaller…

in crisistijd doet ook de dichter water bij de wijn hij schrijft zijn gedichten compacter gebruikt het papier zuiniger en kiest zelfs in woordgebruik duidelijk voor soberheid zo draagt de dichter solidair als hij is zijn steentje bij in de strijd tegen onnodige verkwisting…

warmte de vering geborgenheid kortom louter pluspunten voor ons lijfelijk geluk…

Haags hopje loopt Delfts blauwtje...…

uitzicht op zee je eigen ogen geloven hier bruist meer dan de zee alleen dit gevoel vertolken is maar weinig dichters gegeven…

wanneer je denkt het geluk binnen handbereik te hebben blijkt 't verder weg dan ooit zo zal het altijd gaan je kijkt reikhalzend naar iets uit en voordat je het beseft rest de herinnering…

dit lieflijk landschap van glooiend geluk beschenen door een nog breekbare zomerzon kleurrijker kan ik het niet rijmen tederder kan ik het niet dichten fantasierijker kan ik het niet dromen het is freewheelen door een bloemlezing van zelfgekozen poëzie…

over blijvend gemis kan ik kort zijn het blijft levenslang...…

portalen gaan ons in de tijd vooruit ze verdelen de onzekere toekomst in partjes zodat het onzichtbare tóch een beetje overzichtelijk blijft…

nog ver voordat de roest zich vormde was het de trots van menige fransoos... ondanks de dikwijls erbarmelijke staat is het nog altijd een gewild voiture geliefd bij verzamelaar alleen moet er nog heel veel werk worden verricht…

ik heb thuis nog een gitaar waarop ik nooit zal leren spelen maar ik vraag u niet om medeleven want ook niet kunnen spelen (er geen aanleg voor hebben) maar tóch de drang er bij vlagen op te willen tokkelen het heeft wel iets...…

de meeste van mijn gedichten schrijf ik louter voor mezelf voor eigen gebruik mits in de juiste dosering zal het me goed doen natuurlijk staat het ieder vrij mijn gedichten tot zich te nemen zie het als allemansrecht niets moet maar alles mag laten we afspreken dat wanneer mijn versjes je zoveel doen dat je er zienderogen van opknapt…

op het scherpst van de taal sneuvelen woorden als bij een schipbreuk... de dichter als drenkeling klampt zich vast aan lettergrepen in luttele zinnen vangt hij een versje voor eigen gebruik hij spreekt het zachtjes uit en het blijkt ook nog goed voor een glimlach…

even niets te dichten alles zit op slot woorden die stagneren dat is vandaag mijn lot als ik wil forceren dan loopt alles vast hieruit valt te leren dichten is een last...…

'Honfleur' als een diepe melancholische zucht waarmee de componist wel raad wist... de weemoed van aflandige klavierklanken van Satie geven op tedere wijze de gevolgen van wisselwerking in nauwelijks zes minuten weer…