vingertoppen voelen
zandkorrels aan steen,
hoe leven kleeft
voelen
ribbels aan een stof
die warmte geeft
vingertoppen
die langs muren
in het duister tasten
licht ontdekken
het maakt handomdraaiend
leven zichtbaar in een flits
dat even hecht…
dag,
zeg je nog nét
de vingertoppen
glijden langzaam
weg
elkaar nog even rakend
handen
vallen terug
naar afstand
je slaat
de ogen neer
toont breekbaarheid
pijnlijk puur
je lichaamshouding
die vertelt
wat ik niet dragen kan…
reizen in mijn hoofd
na een doorwaakte nacht
is grilliger dan ooit
te snel te veel flarden
gedachten slaan op hol
ontbijt is nu een hindernis
de trein die dendert door
tevreden
ontevreden vrienden,
familie absorbeert aandacht
ouders' zilveren bruiloft
die weer bovenkomt
lang zouden ze leven in de gloria,
nu nog steeds de…
het is mij om het even
of de dag een naam heeft
alsof het minder schrijnt daardoor
nee,
dat je naar buiten kijkt
een bordje op het aanrecht zet
en denkt wat doet die duif daar
dat dit gewoon
ook op dezelfde dag gebeurt…