We reden een uur lang door
het doolhof van de Botlek, langs
kokende ketels, hoge hijskranen
en donkere sissende pijpen.
En ergens, tussen al dat grauwe
grijs zagen we een kleine ronde buis
flonkeren die op ons netvlies bleef
branden en niet verdween.
Opeens schoot het door me heen:
de Botlek is ons zenuwstelsel
en die rode buis…
Vannacht in mijn droom met Kopland
gewandeld langs beken en weilanden
We spraken niet want de woorden
waren oud en leeg aan het worden
oud als het brood dat we braken
en leeg als de glazen
waaruit we dronken
We dachten aan die wonderlijke wereld
van het vergeten
hoe je altijd vergeet
wat je je herinnert
en hoe je je herinnert
wat…