Alle inzendingen van Leonardo

wandelen in de verse sneeuw de slee sleept achter ons aan ik neem het touw van haar over haar koude handjes sluit ik even in mijn vuist kijk omhoog; de hemel ziet grauw een druppeltje hangt aan haar neus wangen kleuren rood van de kou haar ogen glinsteren terwijl ze kletst zonder ophouden gewoon apetrots om in de alsmaar…

grijze wolken verdringen elkaar in de verte klinkt een luide knal vuurwerk, of wellicht toch misschien een afgeschoten haas die ergens de dis zal sieren net als vele andere dieren in deze sterkst consumerende tijd van 't jaar…

met mijn ogen volg ik de ritmische beweging van voorttrekkende zware donkere onweerswolken die boven mijn hoofd lijken samen te kolken in een vorm van noodgedwongen overleving op mijn hoofd voel ik reeds neervallende regen grote en kleine druppels koud en nat mijn tijd zit er op, heb het hier wel gehad tracht mij moeizaam voorwaarts naar huis…

gisteren oogde de polder zo fleurig en groen zelfs madeliefjes kon ik in ’t gras ontwaren zag reeds jonge loten aan de uitlopende heesters het voorjaar leek zich explosief te openbaren doch toen ik vanmorgen mijn blik liet zweven over ’t identieke polderlandschap was ’t vriendelijke voorjaarsgroen plotseling vervangen door kil, troosteloos…

ik koester de warmte van jouw handen van je lippen je rug en je stevige billen ik streel je dijen je buik en je fiere borsten ik wil je het liefst in mijn armen sluiten om je vervolgens vurig te beminnen dat zou ik werkelijk dolgraag willen…

het zijn haar ogen die me opeens troffen niet haar borsten, haar benen of haar steile blondeharen noch het minirokje of haar fraaie ronde billen 't was haar blik die me subiet mijn bril deed afstoffen andermaal keek ik haar aan, nu door propere brillenglazen blik gericht op dat glimlachende schepsel tegenover mij de verleidelijke mond die ze opeens…

het is een vreemd onrustig gevoel 't openbaart zich bij mij soms zomaar overdag vooral als ik de zon weer opnieuw niet aanschouwen mag misschien begrijpt u een beetje wat ik bedoel komt voort uit de troosteloosheid van het Nederlandse weder dat reflecteert bij mij niet aan 't voortschrijden der dagen noch verandert het iets aan het vullen…

een klein bruin hondje loopt aan de lijn hondje loopt en snuffelt meisje drentelt met hem mee vaal zonnetje schijnt opeens op hen beiden zet ze even in een vurige gloed het is me een parmantig stel die twee……

een verlaten dorpje in de Cevennen natuurlijke troosteloosheid, intense hitte en 's winters koude je moet wel heel erg van deze plek houden hier te moeten wonen zal buitenlanders nooit wennen slecht een kleine oude woning staat er nog te koop restant van de huizen is reeds tot ruïnes vervallen daarvan resten nog slechts muren en afgebrokkelde…

de laatste avond van ’t jaar regen slaat met kracht tegen de ruiten jochies van veertien met zakken vol vuurwerk buiten mijn echtgenote zet de oliebollen en appelflappen klaar de laatste avond van 't jaar een droge periode was door de meteo niet voorzien regent nog steeds, klok slaat bij ons juist halftien over twee en een half uur zijn…

een hoedje komt omhoog uit het zand glanzend in de het zwakke zomerzonnetje glimmend als een bruin ballonnetje nog onwennig balancerend voor de juiste stand hij valt me op, naast het pad, tussen de bomen een der eersten die ik in de Maashorst heb ontwaard mijn laatste foto heb ik voor hem bewaard is ’t niet een schoonheid, die opeens tevoorschijn…

het was precies zo’n dag als vandaag wolkenhemel met af en toe wat zon ik weet nog goed dat het toen zomaar begon dat vreemde opwindende gevoel in buik en maag ze stapte voor mij uit de tram slank en rank, plotseling in een zonnestraal gehuld lange blonde haren, borsten goed gevuld haar verschijning maakte mijn rug wat klam het tikkende…

van twee kanten komen ze aangedreven grijs en grauw, als twee enorme kwallen ze kunnen elkaar blijkbaar niet passeren noch elkaar vreedzaam ontwijken en botsen na enkele minuten op elkaar krijg nooit genoeg van ’t kijken naar dit dampige hemelse spektakel dat wringen en dringen van vochtige luchten het uiteindelijke samensmelten tot een nieuwe…

een roeibootje met een oude man met gekromde rug aan de riemen rook kringelt uit zijn brandende pijp vermengt zich met de witte nevel tot een denkbaar geurend aroma van tabak, transpiratie en damp zomaar een oud plaatje uit het dagboek van mijn moeder een man in een bootje op het water zo gewoon, zo van vroeger, zo’n gezellig beeld uit…

Bevroren sloten weerspiegelen in de zon. Hier en daar ligt nog een open wak. Kind achter een stoeltje schaatst op haar gemak. Herinnering aan hoe het ook ooit bij mijzelf begon. In de sneeuw staat een eenzame reiger. Te rillen langs de kant van de bevroren sloot. Kans om een visje te vangen is niet erg groot. Is alleen nog water in een wak…

Zonnestralen glinsteren door de kruinen van bomen. Schapen lopen onwennig op het besneeuwde weiland. Een moeder met een klein kindje aan de hand. Dat met haar meegetrokken slee wat loopt te dromen. Zo maar een beeldimpressie van een gewone winterse donderdag. Eenvoudige gebeurtenissen die ik zo graag aanschouwen mag.…

slechts een gekleurd dundoek verhult haar lange slanke lijf zonnestralen dringen door tot op haar huid blote voeten laten sporen na op het hete zand een huilend kindje sjokt moeizaam mee aan haar linkerhand op haar hoofd balanceert een waterkruik ze valt me op door haar fraaie ranke figuur donkerbruine ogen kijken me een secondelang aan…

in de winterse ochtendkoude staat ze daar omgeven door dikke gekleurde wollenkleding haar lieftallige aanblik spreekt tot ieders verbeelding vanonder haar fel gekleurde muts valt lang sluikhaar elke dag staat ze te staan in weer en wind neemt een pose aan en glimlacht vriendelijk tegen elke passant in haar hand offreert ze vervolgens de daklozenkrant…

heeft denk ik vast wat te maken met deze decembertijd mijn gedachten wegen thans zwaarder dan op andere dagen net als mijn beurs; kan ik dat tegenwoordig slecht verdragen mijn hoofd op houden is dan ook een dagelijkse strijd ter wille van het dichten en het dagelijks bestaan voed ik mijn tijd met arbeidsvol werken en denken ’s avonds deerlijk…

zit al vroeg achter mijn bureau kijk uit over toppen van kaal wordende bomen werk vlot niet; zit wat te dromen computer geeft me verdomme ook niets cadeau van achter mijn keurig gepoetste bureau kijk ik door de natgeregende vensterruiten hoor de wind en zie de regen buiten zich vermaken met gevallen bladeren en stro zit stil te zitten achter…

ze stonden wat te turen handen boven hun ogen starende blikken gericht op de zee slechts gekleed in een fel rode bikini en een donker blauwe boerkini gewoon gezellig samen hand in hand twee jonge vrouwen op ‘t strand…

uitdagend kijkt ze me naakt vanuit de winkel aan op die poster aan de muur die blik, de fiere borsten, haar slanke benen elegantie wordt flink versterkt door haar vloeiende vrouwelijke lijnen en de opvallende roodgelakte tenen doch vooral door de expressie van haar gelaat raakt menig mannenhart overstuur haar geprononceerde heupen…

hand in hand lopen ze te sloffen over het drijfnatte strand terwijl de wind boosaardig om hen heen huilt en grijze wolken zich vormen tot een klagelijke massa regen valt onverdroten neer op hun reeds doorweekte en verkleumde lijven even staren ze naar de golven waar schuimkoppen zich grauw en ruw bollen om vervolgens met geweld uiteen…

stil zit de man voorover gebogen gedwongen houding onder een grote groene paraplu blik gespannen en strak gericht op de hengel en dobber hij rilt even; heeft zich wat meer naar ’t hoge riet verschoven terwijl het vandaag toch stevig hemelt blauw gele flitsen schieten soms als pijlen uit wolken naar beneden de atmosfeer voelt…

een snelle vleugelslag zon beschijnt haar kleurig lijfje ze danst op en neer zonder iets aan te raken het zelfde rondje keer op keer om vervolgens in tegenspraak tot alle natuurlijke wetten zich een kort moment op mijn handpalm neer te zetten…

blonde haren in een staart bril met zwart montuur blauwe toegeknepen ogen kijkt een beetje zuur heeft een moedervlekje op haar linkerwang mascara is reeds doorgelopen vermoedelijk op dit vroege uur al enige tranen vergoten ken haar niet, zie haar thans voor 't eerst gewoon een lief meisje op een fiets doch haar treurige…

het jurkje waait wat op moedervlek siert haar linkerdijbeen opvallend fraaie, slanke, lange benen nog niet door de zon gekleurd groot contrast met de vuurrode nagels van de tenen staat stil om zich heen te kijken hand beschermend boven haar ogen haar blik zweeft over het strand zwaait opeens enthousiast en glimlachte even tegen mij daarna…

een lichtflits de harde knal vervolgens grijze rook gegil en geschreeuw mensen vallen achter hun bagagetrolleys op de vloer hier wegkomen is een hele toer doden en gewonden blijven achter op de grond welke besmeurd is met glasscherven en bloed van veel mensen welke hier op deze Brusselse luchthaven hun ongewenste…

ze staat daar zo lief op de boulevard stralend in haar witte zomerjurkje met blote voetjes op de warme tegels van het trottoir het ijsstokje geklemd in haar linkerhand haar vreugdevolle gelaat zegt alles over haar gedachten moeder moet nog even wachten het nu een kwestie van likken maar…

ik staar vertwijfeld naar de sterrenhemel zie je gedaante als het ware zitten achter het stuur van je auto je betraande gezicht, vertrokken van woede en emoties de harde woorden die onverwacht zijn gevallen dreunen na in mijn hoofd ik weet niet eens meer waarom maar mijn gedachten zijn bij je elke beweging van het voertuig…