Alle inzendingen van M. Vasalis

Links naast ons - midscheeps - woonde de ex-kapitein ter zee, weduwnaar, purper van het drinken. Hij had een dochtertje, dat opzienbarend lelijk was, zo opgestopt, verkeerd begroeid en kruislings scheel, dat iedereen wel graag met haar zou willen spelen alleen al om dichtbij iets zo uitzonderlijks te zijn. Haar vader maakte dat onmooglijk, want…

Het strand is wel mijn vaderland, de zee synchroniseert nog monotoon stromen van tegenstrijdigheden. Toch droom ik soms, dat er een hoge boom zou staan waaronder ik mij neer kon leggen, een boom, die breed geloverd in terrassen van takken vogels bergen zou. Vogels, die zingen een voor een, niet tegelijk, en luistrend naar elkaar. Soms droom…

Felix was blank met bruine haren en een zachte g. En: hij was kleurenblind, hij keek met scheef getild gezicht en toegeknepen ogen naar de lucht. Ik deed het heimelijk na. Wat heb ik hem bemind toen ik vijf jaar was. Hij was negen. Er is een bruine foto van ons allen aan de waterkant gezeten in het gras, en daarop houd ik vlak boven zijn hoofd…

Toornige vreugde doet mij rechtop gaan dwars door de herfstige plantsoenen waar in het nat verwilderd gras rillend naast de zwarte plas een troep verregende kalkoenen verworpen, onheilspellend staat. De wind schuift in de glazen wolken lichtende wakken hemel open en wervelt glinsterende kolken omhoog uit gele bladerhopen. Als gevallen…

Eén dans, één dans met sproeiende ogen, gloeiende wangen, losse handen. En dan opzij gaan staan. De bleke glimlach voelen, die als een nevel op een avondwei omhoog stijgt. Langzaamaan verkoelen en merken dat de nevel sneeuw geworden is. Dan wijze dingen denken, lachen, liegen, winst maken uit het wezenlijk gemis? Of plotseling weer het feest…

Als je een landschap was waar ik doorheen kon lopen, stil staan en kijken met mijn ogen open en languit op de harde grond gaan liggen, er mijn gezicht op drukken en niets zeggen. Maar 't meeste lijk je op de grote lucht erboven, waar ruimte is voor buien licht en donkre wolken en op de vrije wind daartussen, die in mijn haren woelt en mijn gezicht…

De winter en mijn lief zijn heen. Er zit een merel op het dak, zijn keel beweegt, zijn snavel beeft alsof hij in zichzelve sprak. Hij luistert: uit een verre boom klinkt als het ketsen van twee stenen een vonkenregen van verlangen zo luid, zo helder en zo bang. De merel stort zich met een kreet vol wildheid in de voorjaarsvlagen. Ik kan…

Zij luistren beiden naar haar oud verhaal, wondere dingen komen aangevlogen. zichtbaar in hun verwijde ogen, als bloemen, drijvend in een schaal. Er is een zachte spanning in hun wezen, zij zijn verloren en verzonken in elkaar, - het witte en het blonde haar - geloof het maar, geloof het maar, alles wat zij vertelt is waar en nooit zal je…

Op een recht, zwart kousenbeen dunne rokjes opgeheven, dansend in de vroege regen en de tuin voor zich alleen, staan twee jonge appelbomen, 't witte bloed omhoog gestegen, vlinder-hoofden wijd omgeven door hun allereerste dromen.…

En nu nog maar alleen het lichaam los te laten- de liefste en de kinderen te laten gaan alleen nog maar het sterke licht het rode, zuivere van de late zon te zien, te volgen-en de eigen weg te gaan. Het werd, het was, het is gedaan.…