hart boven land
hart boven
de verstilde vlakte
kalm ontwarrend
de greep
van ijle omstrengeling
wakker bij het punt
van uitkijk
en terugkomen
anders
wachtend…
even doorbrak ik je, toen de stad ons splitste
je hormomonen kwetterden
dat wij nesten zouden zijn en warm en een hol
je oksels dropen veiligheid
heftig zal ik altijd verlangen naar nesten…