Alle inzendingen van Marc

Wekenlang gaat het vallen vanuit almaar kalere kruinen achteloos door. En deze vreemde droefheid: ook bij bomen hoort ze blijkbaar bij de kleine dood want zo kwistig wordt leven zelden rondgestrooid. Hoe tomeloze drift onder zolen kraakt en knapt. Al die geduldig opgeblonken minuskule houten kistjes met binnenin rantsoen voor onderweg…

Heb genade voor het tere bloempjesbehang de plek boven de deur waar het kruisbeeld hing, de gele randen in het bad, de zware geur van oude keukens, van reuzel en spek. Al die kamers waaruit warmte nu voorgoed ontsnapt en woorden zich nog trachten te verbergen in laatste kieren of als schimmel woekerend in het pleisterwerk. Streel de vergeten…

Een boom kiest zorgvuldig zijn plaats om daar nooit meer vandaan te gaan. Met niets dan zonlicht en lucht versterken zijn wortels hun greep op de wereld en neemt in zijn kruin het overzicht toe. Zonder beschutting wordt het leven in alle seizoenen pas echt getrotseerd. Dat op zijn stam onze hand zich soms neervlijt in een groet of is het…

Door buurtschappen en straten Waarvan zelfs god niet weet dat ze bestaan, Rijdt nu al maanden lang Het belbusje van hot naar haar. Het komt allicht niet in de hemel Maar wel op aarde en op alle plaatsen Zoals dat in de catechismus stond, Want het verdwijnt en het verschijnt Volgens geheime wetten Waarvan de logica aan mij, Gewone sterveling…

Dat mijn overgrootvader op straat als groet even de rand van zijn hoge hoed beroerde en elke avond op de trap de kaarsvlam met zijn hand tegen tocht behoedde terwijl zijn vrouw zo elegant haar lange rokken ruisend over de treden tilde. En hoe wij dag na dag met vergelijkbare onachtzaamheid de gordijnen sluiten, een bladzij van een boek omslaan…

Zoals dit ene blad losraakt vanuit de top van een beuk, in volkomen windstilte vallend, zich nog om en om wentelt in de lage zon van november met alle lente- en zomerdagen en nachten onder bruinverkleurde huid en ik het één meter boven aarde met vlugge hand van voorspelbare ondergang red. Zou zo ook een hand ons ooit. --------------…

Grijnzend ligt de bal te wachten op mijn zo vaak geroemde linkervoet, die door tachtigduizend ogen met argwaan wordt begluurd. Mijn beschadigd lijf wil hier alleen nog snel vandaan maar moet nog wel verschalken die arrogante panter in een onbegrijpelijk gekrompen doel. Ik buig het hoofd voor felle tegenwind, die uit open monden giert en…

Ik verblind je met mijn buitenkant. Want binnen is slechts duisternis die men, zelfs door mij te breken, gelukkig nooit zal zien.…

praat met mij en doe dat honderduit, vertel me zwijgend waarover een leven gaat hoeveel tederheid er nodig is en adem gulzig tot het eind spreek dit lichaam zonder een spoor van schroom, spreek het, spel het volledig uit laat me duizelen breng me in totale ademnood geef je eindelijk helemaal bloot ----------------------------------…

Weinig zachtzinnig zoals deze lentedag in de luwte van het bos als een woesteling tekeergaat: mijn ziel zich snijdt aan het breekbare, messcherpe groen van jong blad, door tomeloze vogeldrift word overmand en vertrappeld, binnenstebuiten gekeerd door de goddelijke geur van kamperfoelie, gekraakt en schoongeschraapt door de weerloze zachtheid…

Nu ben ik een ander dier: denk ik een luiaard, hangend aan de takken van de levensboom. Ik ben zo traag dat ik onzichtbaar ben. Tenminste, zo moet het zijn.…

Deze tijd van quarantaine En de geur van madeleine De zondag met contemplatie Krijgt een andere connotatie Deze tijd van quarantaine Met de geur van hygiëne Levend als een kluizenaar De leerling als een spijbelaar Deze tijd van quarantaine Lijkt een grote mise-en-scène De paden zijn hiervoor te smal In dit onmetelijke heelal…

De aarde likt haar wonden Mensen blijven binnen Covid lijkt te winnen Vaccin nog niet gevonden De aarde likt haar wonden Mensen nemen afstand Een crisis in het land Bedrijven zijn verslonden De aarde likt haar wonden Mensen steunen elkaar Overheid komt met gebaar Maar wie voedt alle monden De aarde likte haar wonden Mensen overleden…

De stilte is gevallen Maar de wereld draait door De lente dient zich aan Maar de rivier valt droog De stilte is gevallen Maar de vogels gaan door Het baltsseizoen breekt aan Maar het luchtruim blijft leeg De stilte is gevallen Maar de getijden gaan door De maan weet van niks Maar kastelen zijn van lucht De stilte is gevallen Maar…

Zoals iemand die wordt bekeken en zijn hand onwillekeurig naar het aangezicht brengt, de blik neerslaat, de al gelezen krant nog maar een keer openvouwt. Kortom: niet meer is zoals hij onbekeken was. Zo blijken ook elementaire deeltjes onderhevig aan universele gêne. Als je kijkt wijzigen ze schuchter en onvoorspelbaar hun snelheid of plaats…

Zeker zijn wij ooit door zee bedacht om als lukraak zwervende sponzen met niets anders dan zee gevuld in haar opdracht dit land te verkennen. En gaat ons denken, praten, schrijven onhoudbaar alle kanten op als het tintelende, flikkerende, watervlugge, soms als het zachte, raadselachtige klotsen en borrelen aan de voet van verweerde staketsels…

Soms, vaak eigenlijk (zelden niet), loopt de ezel in dood vogeltje ‘tegen dingen op’. Doende met mosterdpleisters en krammen, afkoelend, beseft het dat dingen hoge omwallingen hebben omdat het geen dingen zijn. Dood vogeltje identificeert ze als mensen en zelfs uit de Samaritanen onder hen kan veel mortel puilen. Eerst meende het dat het hier arrogantie…

Die me naar school bracht onder de kastanjebomen, die me nog als laatste bloedstollend kon vertellen over Duitsers en onder kleren gesmokkelde boter. Die me steevast redde als de wereld te groot werd. Haar nu, ondanks het late uur, nog even bellen en zeggen dat het me spijt. Dat ik er had moeten zijn die nacht toen ze voorgoed…

dat ze van ons houdt is onwaarschijnlijk dat ze ons wil houden lijdt geen twijfel zo stevig trekt ze ons tegen zich aan dat gewrichten almaar harder gaan kraken en wij blijven wel koppig ontkennen dat ze met ons kan doen wat ze maar wil trachten vaak aan haar greep te ontsnappen maar langer dan een dag laat ze ons niet los op knieën dwingt…

Weg Ik ben weg van huis. ik ben weg van mijn land. Maar ik ben ook weg van de oorlog.…

Hij heeft het allemaal op een rijtje. Weet van jongsaf heel precies welke reus hij later zal zijn. Onder zijn dichte bladerdak -hij heeft immers de tere huid van een felle roodharige- moet je met praatjes niet aankomen. Niemand wordt hier langer dan zijn ontkiemen geduld. Enkel voor vrienden wil hij wel wijken, maakt hij zich smal. Onder glanzende…

Soms, fietsend langs donkere grachten, duikt je blik ongevraagd een woonkamer binnen, stuit op een glimlach, een hand op een schouder, maar je bent al voorbij. Niet meer dan een tiende seconde lijkt nodig om haarscherp te tonen waar het om gaat. Moet je in je huis misschien gewoonweg trachten te kijken alsof je er toevallig voorbij rijdt.…

Mijn moeder wil niet meer ze wil zichzelf niet meer ze wil de dag niet meer beginnen maar eindigen evenmin en daartussenin is er enkel tegenzin om te ademen en te kijken te praten en te blijven het gebeurde op een dag er was die plotse drukval door een windvlaag klapte een deur dicht en daar achter zit sindsdien haar leven: door het…

We weten niet wat de bergen vandaag met ons zullen beginnen. We hebben voedsel, drank en stevige schoenen. En we vertrekken. De top en niets anders verwacht ons. Een nieuw uitzicht op de wereld. En misschien komt een moment waarop we niet hoger meer durven en evenmin nog terug. Wanneer het duister valt en de bergen rondom dus ongenaakbaar…

Een boom kiest zorgvuldig zijn plaats om daar nooit meer vandaan te gaan. Met niets dan zonlicht en lucht versterken zijn wortels hun greep op de wereld en neemt in zijn kruin het overzicht toe. Zonder beschutting wordt het leven in alle seizoenen pas echt getrotseerd. Dat op zijn stam onze hand zich soms neervlijt in een groet of is het…

Liefde is een gebaar: Kom maar!…

Diepvriesliefde dooit niet is temperatuurbestendig. Hard bevroren tederheid hagelt in mijn hart. Diepvriesliefde plooit niet en ontwijkt behendig al de zwoele narigheid van smeltend en verward. Diepvriesliefde kooit niet ze blijft steeds apart. Ellendig en inwendig vastgezet op wintertijd en ijzig koude smart.…

Ik vroeg me af waar voor mij nog ergens ver misschien voorbij de vloek der zeven plagen een onontgonnen akker, een paard, een ploeg, een schuur met verse zaden stil en ongerept in de frêle ochtendzon te wachten lagen Enkel voor in geval ik dit hoofdstuk van mijn leven werkelijk afsluiten kon.…

Ik geloof dat mijn adem als een sjaal van wolken gedragen door de zomerwind op een mooie dag de weg naar je schouders vindt.…

als we samen oud zijn en het leven zat zijn dan kussen we elkaar en springen voor de trein - en als we dan dement zijn? dan nemen we de stoptrein jij mag bij het raampje zitten…