Alle inzendingen van Marcus

de cirkel van vuur doet me niks angst is maar emotie die ons waarschuwd voor het gif van zelfvernietigend gedrag een angel steekt ons vandaag de dag o Ohhiuchus drager van hij die sist het is de laatste draai die ons evenwicht moet herstellen een schorpioen heeft geen schubben maar schilden zoals een insect de mug zit gevangen in een eindeloze…

het lijkt soms echt alsof sommige schrijvers mij door en door haten zoals ik schrijf zal ik praten en praat zoals ik schrijf natuurlijk geen diploma zit vastgeplakt aan dit lijf maar sta toch echt stijf van woorden geboren uit niks ben niets en niemand iets verplicht alleen m`n redacteur heeft er veel werk aan maar het wordt prachtig,bloemen…

toch komt er een straal licht door de wolken heen de lucht is net een portret wat iets vertellen moet donkergrijs scherp besneden langs het wit en blauw het wordt iets warmer op een gezicht ergens in de wereld wat een klein beetje licht niet doen kan voor je gemoedstoestand onzichtbare lijnen scheiden alles en iedereen van de ware wil…

kort maar krachtig deze vakantie een les geen stress god bless dit leven het is tijd om aan de slag te gaan denk aan momenten onder de maan gelachen en gedronken een toost op de bliksem en donder de regen en de zon het is tijd om te werken overdenken en besef dat de tijd ons toezingt klink klank klaar goed gezind bemind…

wij weten even goed hoe alles vroeg of laat in elkaar zakt een lichaam is niet van steen en je been ouwe je been fiets door de eeuwen heen ouwe jij ligt daar het doet pijn ouwe wij hebben niet de eeuwigheid blijf nog even ouwe het leven is nog niet klaar het klinkt mischien raar ouwe pa…

Aan alle sukkels die niet kunnen rijmen zich achter het net verschuilen die nooit niet huilen. Aan die ik ze tegen kom zielig kijken naar de grond helemaal geen grote mond. Aan sukkels die zichzelf zo fantastisch vinden maar als het er op aankomt weinig vinden echte vrienden. Aan sukkels met een grote bek het net is een hek breek je…

mischien kunnen wij wel niet zonder storm gaan we er uiteindelijk toch aan onderdoor soms was het stil en daar bleef het meestal bij dan opnieuw gaan geloven in de taak en aan je zij geheimen die niet in een zin verklaarbaar zijn het heeft met iets te maken zoiets als meedragen rijp voor het gekkenhuis zou je zeggen dus proberen te verklaren…

Geloven in hoop en liefde. Of mischien toch de wanhoop? de goot! Het sterven van een roos geen kleur herkennen in je ogen. Van het waar en wanneer natuurlijk doet het zeer au zeggen. Geloven in een teken via luchtgolven geschreven? Niemand is hier achter gebleven het lijkt wel een spookstad zo nu en dan durf jij nog te dromen…

de ruimte om mij heen vraagt alleen alleen maar vragen vragen in de ruimte ruimte om vragen de dag en nacht slapen op m`n schoot met haar hoofd waar wat speeksel uit loopt wat is de dood in een zomer waar genoeg licht leeft…

Geen woord spreekt een vluchteling over vijand en bezetter niet eens één letter alleen staan voor een onzichtbare poort oude bomen om de hoek hebben destijds alles gehoord niets over dood en verderf wij schrijven woorden geboren uit gedachten en planten ze met verf…

in de bast van een boom schrijf ik haar naam heilig het liefst een vrouw van de stam zonder troon geboren ongekroond voor het oog bewust in dit leven een aura als de regenboog omringd door woorden diep uit de kosmos geboren de essentie zoeken voor wonden wat duidt op een spiegelbeeld inspirerende gewaarwordingen in de lucht geschreeuwd…

aan de wijze meesters een gedicht iets dat rijmt mischien niks geleerd niks begrepen een teken in mist de d en t uitgewist foutjes komen in een ergenis transparantie in een blik de eeuwige vraag is een kick gelukkig brengt de schaduw licht tot leven voorspel een naam voor heel even daarna komt het terug een mes doet pijn ook al…

niet echt geloofwaardig nog het eind van mijn straat maar het is de grote daad die nu echt roept door de seizoenen heen twee maal bomen in bloei en dan kaal daarna wordt alles beter profeet en de eer van de veter buig mischien heel diep door mijn fouten de profeet in licht moet je die soms haten? alles wordt opnieuw geschapen waren het…

hoe de nacht stil verdwijnt in de lucht helblauw onder hier is het rustig gebleven nog steeds in leven vol op zoek naar de geesten waar wij ons zo aan vast houden geen vloek kan dat nog breken geen hek of binnen- zee houdt ons nog tegen het is nu rustig hier waar alles begon en opnieuw begint in chaos…

Voor nu en later de tijd en leeftijd in een kater. Vanaf nu nog, voor toen alles kwam tot een einde met een enkele zoen. Op jouw wang lief de tijd is kort moedig maar toch ook, bang. Laat lippen spreken over de oneindigheid wapens vergeten in de onzekerheid nooit meer spreken met loslippigheid. De angst regeert als geen ander…

De dagen hier zijn als een feest wat nooit stopt geen rot hout alleen maar gezond zijn de woorden spelen in het rond zoals de lach van goud zoals de dag die eindigt en opnieuw begint met dauwdruppels aan het gras vers opnieuw geboren hoor lief je kunt het horen zon lach nog een keer naar mij zoals een speelplaats klinkt als een schommel…

de weg is lang langer dan men dacht in een gedachtenstroom lang verwacht aan de oever waar een hart sneller bonkt in oerkracht door haar opgestoken haren niet stoppen maar later vragen wat zou ze zeggen als letters samen smelten speciaal voor wie dit leest er is geen parel voor nodig geweest om te begrijpen wie jij echt bent terug naar jezelf…

weg vallen steeds dieper wakker zeker nog niet de zon zakt langzaam weg achter het veld waar geen stem nog horen kan sluw is die wereld compleet is geen verhaal zoek niet niet zoek rond die ogen nat de lippen verder vergeten lachen heeft geen geweten tranen wel moeten valt me zwaar maar op de wolken lopen licht de zwerk voorbij…

natuurlijk blijven wij dichtbij hangen aan wijzers als stralen van de zon geef maar een datum waar wij kunnen doorgaan met sterven de toekomst is zuiver maar achteruit is uit de maat raak mij nooit meer aan aub de wegen zijn bepaald met een t…

hij is de baas eet zelfs kaas laat muizen springen en dansen en danst gezellig mee op een pakeerplaats van steen leeft hij negen levens en neemt soms de been hij is een kater nog niet zo oud hij zegt hallo en heeft een hart van goud…

in een land waar wij smullen van de vuiligeid het nieuws en daarna de thee in de file heen verbrand weer terug de tijd tikt snel veel te vlug klimmen klimmen klimmen op naar de top o zo diep dit dal van gal stop teken leef met me mee de straten van woede neem ik mee op een pad vol vrede het is tijd voor de rede tot dan mijn strijkt…

ik zou eigenlijk niet met ik moeten beginnen maar het klinkt zo lekker in de zinnen ik zag dat ik als wat begon strak nu terug naar af naar de steen die ik was zweven rond en rond het was ik waar alles opnieuw begon waar meren stil liggen bomen mee zingen in een vloedgolf van rust slaap zacht schrijf ik en rust wat uit…

omdat de golf van letters geen een emotie nog raakt geen code gekraakt is alleen nog maar momenten snel wat neerzetten komen wij nooit vooruit men zegt nooit geen deadline stellen afwachten en verder vertellen in je hoofd het verhaal afronden niet opgeven maar verder rollen je grond aanvoelen wij moeten lijden moeten bloeden onzekerheden…

na een hoop films en fanatasie is de clue dichtbij oude blaadjes vallen voor mij neer oude pennen van grootse leer een eer om die teksten te vinden opnieuw proeven aan oude vruchten zoals de smaak van inkt nooit echt zal opdrogen gekko`s en regenbogen…

speel met bliksem kick op de donder wij klimmen op maar het stopt op zolder de kelder in me kop het huis gaat op slot de ramen slaan dicht het is een wonder eindelijk een nieuw gezicht…

aan b omdat zij meekijkt niets is zoals het lijkt geen blik zo rijk zo diep en lang zo slim maar o zo bang jij begrijpt het blake enzo pope en dood steeg en het rood de zon en jeugd mijn lichaam en ziel staan bloot maar nooit meer jong zoals het ooit was nooit meer terug jij en ik kijken soms even om…

stap niet af niet zolang het niet meer klopt tot de strop ons onthoofd tot jij niet meer geloofd loop verder tot die kloof val dieper in jezelf toe maar, geloof. maar, lief geloven in alles en nog verder als dit is pit nog verder als een woordenboek dit is geen koek maar poèzie zoals wij ooit keken vanaf de toren van goud naar…

Over de tijd kunnen wij niet heersen de oneindigheid niet beheersen wachters verdwijnen langzaam in t`veld het licht telt nog de sporen zij kunnen ons volgen vogels fluiten u kunt ze horen Om te kunnen overleven moeten wij delen kunnen geven in`t veld lessen verdwijnen nooit zijn alleen in het onderbewustzijn gegooid de rijmers rijmen…

in de kamer vol rook hoor je wel stemmen maar ziet geen een gezicht later,veel later herken ik mezelf terug in een spiegelbeeld of een raam later,veel later trekt de rook langzaam weg maar het is stil veel en veel te stil…

toen wij vroeg opstonden zonder grimas zonder zonden zonder wonden zonder wonderen te verwachten vielen wij hard door de nevel, langs de gracht er is vannacht een nieuw soort gebracht het is als bliksem en later is niets meer als vandaag de lucht is grauw boven de wolken blauw de muren bonken hard het gras wordt steeds groener aan…