Alle inzendingen van Marie Schiphauwer

Dagen, die lichtgevend behoorden te zijn met liefde, leven, een nieuwe start missen die grapjes, praatjes en die gein je was voor mij een mens, echt apart! Een leven, ik kende niet dat probleem iets wat ons leven uiteen deed drijven voelde me hulpeloos en ook heel alleen waarom, konden we niet bijelkaar blijven? Mijn hart, huilt en kent…

Waarom jij was zo vol streken gaf me die rust iets, wat ik niet kon weten. Waarom, begroette je zo elke dag mocht dit niet langer zijn je was blauw en nog zo klein. Waarom, kon je me die kracht geven moet ik je aandacht missen waarover in niet kon beslissen. Waarom, niet samen meer fluiten je keek me ondeugend aan moet ik zo, slapen…

Durf te geven? Mensen, ze zien je gaan en staan horen maar wat ze dan zien jij, ging bij me zo vandaan of ik dit dan ook verdien? Mensen, waar jij er ook een van bent maar wat zie je als je kijkt iets, maar of je dat dan kent en je me daarom ontwijkt? Mensen geven me soms een raad te vechten in het leven hoop dat het zo beter gaat…

Nu het hier even giet verdwijnt even de warmte wil jij me nu even niet zien de kilte, doet me nu verdriet behoudt dan wel mijn kalmte maar waaraan ik dat nu verdien? Elkaar dan nu niet zien of spreken geen praatje,knik of een lach al zal dit denk ik eens verdwijnen jou zal en kan ik nooit vergeten een persoon, die ik echt graag mag…

Dank zij jou! Dank zij jou, durf ik weer te leven een wereld die ik nu anders leer kennen de moed die me zo werd terug gegeven dat, maakt het aan andere dingen te wennen. Een arm om je heen een fijn gevoel van rust,warmte en ook geborgenheid het helpt me streven naar een doel wat je heb je me met woorden verblijdt. Kort, maar heerlijk…

Geen regenbui, kan me storen ook al laat de wind zich horen de natuur doet wat hij dan wil het is zonder jou, koud en stil. Dingen, die men dan zoal hoort iets wat een ander vaak stoort dat, houdt de natuur niet tegen het bewandelen van de moeilijke wegen! Ken jij die wegen dan heb je geluk vriendschap, waarom ging dat stuk jij lachte,…

Als de zon 's morgens in mijn kamer schijnt is de dag een geschenk, met die fijne warmte waarmee zelfs een probleem snel verdwijnt het geeft me rust begrip en heel veel kalmte. Elke dag is een geschenk, dat men kan leven genieten van veel wat men hier soms krijgt al wordt er niet altijd alleen vreugde gegeven en er soms een beetje…

Dank zij jou, durf ik weer te leven een wereld die ik nu anders leer kennen de moed, die me zo werd terug gegeven dat maakt 't aan andere dingen te wennen. Een arm om me heen, een fijn gevoel van rust en ook van geborgenheid dat helpt me, streven naar een doel wat heb je me met je woorden verblijdt. Kort, maar heerlijk en een warm gevoel…

In mijn hart, mocht je komen wonen was er een kamertje, speciaal voor jou wanneer je er ook had willen komen ik hoopte toen, spoedig al heel gauw. Je mocht er van mij altijd wonen blijven een gedachte dat je toch iets bij me bent 'n idee, al weet ik jij bent niet te krijgen toch ben ik blij je te mogen hebben gekend. Je eerlijkheid…

Er zijn dagen met zonnestralen de regen die tikt tegen onze ramen onweer, geeft jouw gevoel zo weer de liefde die het zo mooi kan vertalen ons leven, waren we nu maar even samen hand in hand lopend langs het meer! Het leven, waar jij ook mijn zonnetje was in vele dingen denk ik zo even aan jou het praten en ook je spontane gulle lach die…

Voor mij ben je het blad van mijn boom ritselend,als er eens een windje was een onderwerp voor een mooie droom zacht geurend, als het jonge gras. Een boom, met bladeren voel ik me sterk met de krachtige wind zo om me heen ieder blad, zo met z'n eigen kenmerk voel ik me niet meer zo vaak alleen. Bladeren, lichtgroen tot roodgeel van kleur…

Heb ik je nu al voorgoed verloren je kent mijn angst niet en ook mijn pijn wat jij ook over mij hebt mogen horen maar waarom kunnen we niet samen zijn? Verloren, ik kende je misschien nog niet door je ogen zagen dan de dichte mist dit bezorgd me daardoor ook wel verdriet wie weet heb jij je in je gedachte vergist? Kennen, dat is iets wat…

Afscheid nemen is zwaar kan je niet vergeten voel me angstig. raar zul jij dat ooit weten? Leven, het bestaat je maakt het iedere dag mee naast wie je ook staat soms ben je er niet mee tevree. Luisteren en samen praten maakt dat je elkaar vergeeft iets wat je niet moet laten 'n belangrijk iets waar je voor leeft.…

Een bloem, uit een gemengd boeket fris van kleur en heerlijk van geur zo sta jij overdag tussen de mensen de ene keer ben je ernstig, dan met pret bij jou kom je nooit voor een gesloten deur al ken je niet altijd jouw eigen grenzen! Een bloem, net als jij ook bescheiden sta je zo vast besloten in jouw eigen stee om een ander ermee te kunnen…

De wind waait om me heen koud, gurig, met kracht jij verwarmt me meteen al klinkt je stem zacht.…

Voor mij ben jij het, de lucht die me doet leven die adem inblaast, die me zo kracht kan geven voor mij ben jij net de regen die me besproeit die me na de hitte afkoelt voor mij, ben jij de wind die me laat stormen om me een beter beeld van de wereld te vormen voor mij ben jij de zon die me vaak warmte geeft hoop en zin voor al dat leeft…

Hoelang, moet ik straks je praatjes missen de berichtjes, je grapjes, het is nu stil geen knikjes, geen liedjes die ik nu hoor; over dit alles heeft men kunnen beslissen het gebeurde immers tegen mijn eigen wil iets kostbaars, wat ik op deze manier verloor! Hoelang moet ik nog zoeken naar ander werk overal waar ik zocht hoorde ik alleen maar…

Vreemd, een persoon die iets kan ontdekken met een pen, die enkele woorden onderstreept woorden die ik, gewoon niet zo kan zeggen een gevoel wat pijnlijk in m'n binnenste leeft! Helpen door soms iets te lezen, horen en praten maak je kringen en aantekeningen op je blad dingen, die ons dan straks zullen gaan verlaten maken dat, jouw kennis vreemd…

Waar je nu ook met je gedachten bent 't raakt me, hoe je ogen zo kunnen zijn koud,net alsof de winter er zit aan te komen in die tijd dat ik je dan maar kort heb gekend deden woorden, onbewust gezegd toch wel pijn je ogen spreken en zeggen me meer hoe je bent!…

Geen internet, gewoon even op papier het is mijn eigen, vertrouwde manier kijkt men in jouw ogen, ze stralen niet waarom, wat is de reden van 't verdriet? Kan het niet plaatsen, hoe je nu bent het verleden, iets wat jou nu zo krenkt doet iets je pijn, kon men dat maar weten dingen die jij moeilijk kunt vergeten. Praten, dat zou men dan…

Voel je adem, om me heen het voelt zo vertrouwd iemand, die van je houdt vertrouwd,dat was je meteen. Voel je warmte, om me heen die me zo teder verwarmt de kou, net als steen verdwijnt als jij me omarmt. Voel je warmte, om me heen zo voel ik me weer sterk iets, dat kan niet alleen een gevoel, waaraan ik werk.…

Zacht, teder en warm schijnt de zon net de liefde die toen pas begon een trein, die pas begint te rijden zo begon het ook, met jullie beiden. Het ontdekken van plaatsjes, dorpen nog onbekend ook het reizen per trein, je zult zien het went het is zeker, dat je vast van zo'n reis echt geniet van al dat moois dat je onderweg allemaal ziet!…

Je bent er even, maar helaas ook veel te kort geen woord, dat ik met jou alleen kan spreken jammer, dat het zo echt niet koeler wordt je kunt het zo oplossen, maar ook vergeten. Koelte, regen en een onweersbui heb ik echt nodig om iets in m'n leven tot rust kunnen maken ook al denk je, het is misschien wel overbodig jou als persoon, heeft…

't Is voorbij, over, tabé en neem asjeblieft ook het verleden mee. 't Is voorbij. die vriendschap, na al die jaren, voor mijn part mag je alleen verder varen. 't Is voorbij, mijn vertrouwen in jou, hoewel ik nog steeds van je hou. 't Is voorbij, ik heb niet meer die kracht, want 't is teveel wat je van me verwacht. 't Is voorbij, 't…

Momenten Hoe jij, in het leven staat vrolijk, blij of even kwaad ogen,die dan kunnen spreken je gevoelens aan me laat weten. Het zijn jouw spiegels, die zeggen veel zijn echt, oprecht en spelen geen toneel als jij dan even in jezelf zit te denken over je gevoel wat je zo kunt schenken. M'n plaatsje,soms wel een hindernis er gaat in…