Alle inzendingen van Marije Geerts

Ik neem geen afscheid, nee, er komt geen vaarwel, wat je groet zal blijven dus zeg ik je gedag, een tot weder ziens, tot later en tot straks. Een goedemorgen of hoe was je dag, gewoon even kletsen alsof je er nog was. Het doen alsof zal ik geloven, geloof is een sterke kracht, je bent niet weg maar hier bij mij, zonder…

Sneeuw duint zich op opgejaagd vanuit 't oosten door een snijdende wind. Richels vormend, waar het ijzig sporen verjoeg, groeit het wit aan in een blauwende kou, dekt toe en slokt op. Een eerste stap knispert kristallig, het is nog vroeg en net licht, als ik tussen haar passen stukjes winterpret vind.…

Als goud het groen zacht raakt, zich plooit en vlijt, haar teder streelt en liefjes kust, daar aan de einder, de verste verte, waar je je ogen lichtjes knijpen moet, daar waar het blauw troebelt in roze avondrood, wordt de dag in slaap gesust…

Naalden prikken aan, trage uitlopers dekken toe, beslaan pad en land. Water in vaste vorm verloor het verzet, kristalliserend kruipt winter langzaam dichter. De zon verliest terrein, maakt plaats in het seizoenaal spel, waar dagen niet langer lengen maar korten, gelijk mijn adem gestokt in wolkjes langend naar lichter.…

Wat maken we met zijn allen toch een takkeherrie, de stilte te vinden nog in de storm van leven waar kabaal van alles en iedereen letterlijk verstomt. Simpelig gekwetter kwam u maar uit vogelbekjes waarvan de helft reeds verdween, die horen kunnen, of zien, door mistig vuur, flarden essentie blinden en binden aan verloren of gewonnen…

Als je van vogels niet veel weet klinkt het melken van duiven wat raar. Alsof zo'n beestje tepels heeft, een uier heb ik er nooit onder gezien. Voor een litertje ben je dan wel even bezig. Google leert dat duiven wat op te kroppen hebben; spuug voor hun gespuis. Maar het mooiste is toch wel: een duif keert altijd terug naar huis…

Het verleden, de toekomst, bestaan slechts in het nu. Alleen tastbaar in bewustzijn zijn zij parallel, altijd hier en daar. Nou kan niet worden ontkend wat is gebeurd, en het causaal verband van actie en reactie. Maar zonder de gedachte beslaat tijd helemaal niets. Het niet weten maakt dat het er niet is, het niet zien zegt…

Vrijheid, freedom is het kunnen dromen. De fluistering van een belofte. Het ontwaken van een verlangen, en het geloof deze na te kunnen jagen. Een plek waar wensen uit kunnen komen.…

Groene sprieten wurmen tussen tenen, kriebelen een jeukende neus. Vertrapte stengels onder gillende kindervoetjes ontkreuken krom. Nodigen uit tot bloot spelen, een aards verlangen in een prille lentezon.…

Is het niet wonderlijk hoe appels eerst roze bloeien, een tikkeltje beschaamd hun pracht bloesemen. Zo van kijk mij hier eens aanlokkelijk wuiven. Opscheppers. En dan het loslaten hebben verheven tot kunst. Sneeuwstormend zachte blaadjes het gras en de straat bedekken, de wereld mooier maken. Elk jaar onvermoeibaar, steeds opnieuw…

Dat wiegend achterwerk en haar sluiks loeren, quasi nonchalant maar opperst paraat, mijn sluw poezenbeest. Haar bekkie klappert en kwijlt als zij tijgert over spriet, dichter bij haar prooi, maar dan verraden door haar zwiepende staart, de kauw plots tergend kraait, gestoord in zijn goot diner, zwart met vleugels wiekt en zo aan haar…

Zo velen na mij zullen nog komen, nog gaan en zijn. Hier hun hielen lichten, dwalen en vergaan. Voor mij alleen het hier en daar misschien. Zij zullen gissen naar het toen, het nu van mij. Ik zal raden naar het straks, het verder weg, en ergens in het midden de reden van dit bestaan.…

Ver van lawaai en herrie, drammers en gedruk, van te weinig met teveel op een te klein stuk. Streel ik verre zichten waar het weids de zon verwaait, en haar waterlanden nog weten van geluk.…

In mijn groen paradijs van pak hem beet circa 60 vierkante meters, stierf menig man een 1000 doden. Luchten trokken donker en over, oceanen landden hun roerige golven tegen de vensters van ons bestaan. Dit domein torenhoog bergt zoveel liefde, doorstond fier de jaren, in de stenen schreef ik haar naam. Mijn muze, jonkvrouwe van…

Nu onze wereld naar de klote lijkt te gaan, we verdeelder zijn dan ooit omdat haat harder schreeuwt en de liefde zo ontkracht, vond ik dat we wel wat geluk konden gebruiken, dus maakte ik een groot kanon en verdomd het zal sterren regenen vannacht!…

Ergens in de verte zwellen trommels aan, het gebonk en gedreun vult alle leegte tot een oorverdovend slaan op het ritme van stilte. Genadeloos verdreven op de maat van het hart, opgezweept door het onheilspellend kraken van een zwichtende kilte.…

Gister reed ik op de snelweg richting het westen. Het was een grijze dag maar de zon verlichtte de horizon als zijnde een strijd tegen het grauw. In deze sereniteit won het licht en hoewel de lucht verblindde bleef ik kijken, want in de verte gloorde een kracht die voor niets zwichten zou.…

Als iets verbrandt gaat het in vlammen op de oude vorm versmeult tot nagenoeg wat as. Het begint vaak klein, met een vonkje ofzo, en verzwelgt en bedwelmt alles op zijn pad, tot een gloeiend heet en rokerig restant, maar altijd minder dan er eerst was. Dus ergens verdwijnt er iets, tussen voor en na zit een hypnotiserend gat.…

Je hebt vast wel eens gehoord van mensen die in een verkeerd lichaam zijn geboren. Ik ben een amazone, een krijger die met zwaarden zwaait, door velen geadoreerd. Nee, ik zit hier slurpend aan mijn thee, met een baan van 8 tot 5, op een tablet te klagen over het leven. Je kent mijn strijd niet, anno 2016 wordt dergelijk…

Is er ergens nog een plek waar niets naars gebeurde, waar niemand stierf op koude stenen tussen eenzaam gras, een plek vrij van herinnering, of snode plannen, waar onschuld nog dromen kan van hoe het ooit eens was.…

Niets is zwart of wit zwart is zelfs geen kleur maar de afwezigheid van licht waarin niets wordt teruggekaatst maar opgenomen, en dat kijkt vrij donker, terwijl wit alles tegelijk is. Alles daartussen in is wat het leven kleurrijk maakt.…

Bestemmingen flitsen langszij, een hond hijgt kijkt mij voorbij. Haast zoeft links, strakke blikken op de horizon gericht. Plat land glijdt achterwaarts, verdwijnt naar klein in spiegelbeeld. Kilometers tellen af of bij, afstand wordt gedicht.…

Ik ben geen cowboy, heb ook geen paard om koeien mee te drijven. Ik zit de hele dag op mijn krent te dromen van een dergelijk leven. In de auto, op mijn werk of thuis op de bank voor de buis. Een gematigd bestaan, netjes uitgelijnd op nummer zeven. (nummer 21 rijmde niet) De wijdse vlakten roepen mij, en tot die tijd zit…

Huiver voor mijn schrijvend zwaard dat hier heerst met ijzeren wil. Nobel zwaait zij woorden op papier, snijdt de klanken uit uw ziel. Om in emoties rond te dwalen op zoek naar een moedig hart. Dat de queste kan verstaan en de stilte die hier viel.…

Ik zie, ik zie wat jij niet ziet en het is alles maar ook niets, de kleur van het licht en haar oneindigheid. Voorbij het zwart achter verre horizonnen, waar de tijd is in te halen en je weer hetzelfde zag, om vervolgens te beginnen aan een nieuwe zelfde dag. Ik zie, ik zie wat jij niet ziet en het is alles maar ook niets, het is een…

Overal zijn straten met huizen en mensen die daar wonen net als ik. Die misschien nu precies hetzelfde denken, uit het raam peinzen naar de lucht, die vele dromen draagt en waaiert. En die elkaar ontmoeten in hun vlucht, zich samenpakken in de wolken om mee te liften op regendruppels terug naar beneden. Op zoek naar…

Buikpijn, misselijk makende beelden vullen tranende ogen van hen die achterblijven. Toeval dat zij en niet jij, niet meer dan dat. Slechts een moment op de verkeerde tijd en plek, de zoveelste slachtoffers van een of andere religieuze gek.…

Teveel details, teveel pietlutterige prietpraat, en moeilijkdoenerij. Teveel beloften, en mensen het zijn er zoveel! Teveel prikkels van zoveel, en om me heen. Soms moet ik even in mezelf, met mij alleen.…

Een teder streven in een wankele nacht bracht nat dat werd weggeslikt, stond in regenstormen te verduren, kou te lijden, hopend op verharding van haar striemen. Sloeg zich bont en blauw aan de scherpte van de dag, struikelde en stond zo vaak weer op, gaf het een naam: dat het lijden niet zo heten mag. Heelde in zulks mooie littekens…

Geen woord mag er zijn voor liefde, voor vrede, niet te vinden niet bestaand onbeschreven. Want eenmaal aan lippen ontsnapt gaat liefde leven, gaat vrede leven, en al wat leeft komt ooit ten eind. Voor wie zal zwijgen als het graf, behoudt hen in hoofd en hart, om daar te floreren waar het nimmer verdwijnt.…