Alle inzendingen van Marije Geerts

Och twente wat lig ie mie nauw aan 't hart, met je greune laand zwat wit gevlekt, ver weg van stad ons mooi laand. Doar in t west’n proaten ze mie teveul achter oet'n hals. Nee, geef mie moar oooo en aaaa, zonder n en heanig an. Laand van jonge leu op oale grond, woar niemand oe veur de voet'n leup, Twente, doar krie'j vroggerzeerte…

Ik heb je zo lief, mijn lief Je zou toch eens moeten weten wat ik allemaal van je hou wanneer ik ga zwerven, roep mij dan terug en lijn mij aan want ik wil niet kwijt Trek mij naar beneden Want ik zie je zo graag En heb je zoveel lief Mijn lief, Maar als ik ga zweven En verdwaal Weet dan mijn lief Dat ik je nooit verliet…

Ergens is dat omslagpunt waarop je kiest voor beige oma-onderbroeken, en je benen niet meer scheert omdat er niemand is die er nog over streelt. Er komt een moment dat je plots langzamer loopt dan de rest, net een pas trager, omdat je tussen de stappen tijd over hebt om vogels te zien vliegen. Ergens halverwege word je ingehaald…

De bast wijkt op sommige plekken een beetje, waar zij naar buiten spiedt en ziet of t tijd is om groen te ontvouwen. Wat krom door het meebuigen op de wind, wat haar weerbarstig maakte, kleven in kieren fluwelen kussen, waar de regen altijd slaat. Vele jaren ringde zij rond, oh de stormen die zij doorstond. Kon zij verhalen,…

Luister eens, ik hoef niet altijd gelukkig te zijn, of gelukzalig te stralen om het leven dat ik leef. Liever jaag ik er achter aan en lig ik in een bosje met geweer en hoed waar ik geduldig wacht. Komt geluk dan nietsvermoedend voorbij geslopen, dan schiet ik en bewaar hem in de vriezer, voor mindere tijden. Alles wat er over…

Spiegels in paskamers zijn anders dan bij mij thuis, rimpels die er niet waren, grijnzen me lelijk tegemoet. Zie ik daar een eerste grijze haar, nee dat is niet waar. Ik staar naar een vreemde die ik niet kan zijn, en zij kijkt stoicijns terug, en wacht tot ik verdwijn.…

Moet je ook wat drinken? Nou nee, ik moet niks en wil je zeker niet dwingen. Maar als er iets te moeten valt, dan moet ik regelmatig poepen, meestal tegen de klok van zeven. Drink je 3 dagen helemaal niets dan ga je dood, ergo een noodzakelijk kwaad, als je wilt blijven leven. Dus ja, ik moet wat drinken, doe mij maar…

Benijden doe ik ze, die mensen die zich alles herinneren alsof iets gister is gebeurd. Als ik de krochten betreed waarin ik gedachten, gevoel, belevenissen heb verstopt zoek ik me een ongeluk, in mij is altijd alles kwijt, en verdwaalde op verloren sporen. Geuren, kleuren, een paar woorden is al wat bleef, de rest verdween, God weet…

Thuis zijn niet muren met een dak, waar je binnenvalt en neerploft op een te harde bank, waar je in je huispak een zak paprika chips afslaat en geen rode afdrukken maakt op de afstandsbediening. Thuis is ook niet waar je stiekem windjes doet zodat een ander ze niet ruiken kan. Nee, thuis is waar je hart blijft als je weggaat en…

Ik ben mogelijk gemaakt door de liefde tussen pap en mam. Zij vreeën met elkaar en toen puntje bij paaltje kwam, kon ik dus heel hard zwemmen, veel harder dan de rest. Ik nestelde mij in moeders schoot waar ik begon als ei. Zonder veren kwam ik ter wereld, maakte vleugels en vloog vogelvrij.…

Mijn tand zat los, ondanks dwangmatig gefriemel met mijn tong, bleef hij mooi zitten waar hij zat. Nog net aan het laatste velletje flubbert hij vaster, hij wil niet weg, is aan mij gehecht. Toen een elleboog, niet expres, van zusterlief, tand in wasbak en in mijn mond een gapend gat.…

Nooit, dat is echt zo'n woord, vrij negatief en ontdaan van hoop. Nooit sluit alles uit, geeft geen zicht nergens op. Gewoon een letter toegevoegd aan ooit, dat nog enigzins luwt daar in de verte. Maar met nooit (wat raar klinkt als je het blijft herhalen) kom je nergens, het gaat ook nergens heen. Bijvoorbeeld: NOOIT…

Aan je adem te horen was je vast al heel diep in slaap, af en toe een tevreden smekje, of een dromerige zucht. Zonder een geluid te maken, doodstil dus, stak ik voorzichtig mijn rechterhand in de jouwe, je antwoordde. Zelfs in je slaap bleef je van mij houden.…

Er is nog zoveel moois te vinden, te ontdekken zelfs. Zo roepen de pieren mij steeds weer, door de gaatjes in de grond, waar ze op mij wachten. Stil, daar gaan ze weer "wie zoekt zal vinden, in zichzelf of de grond."…

Er is een omgekeerde wereld waarin wij in spiegelbeeld bestaan. Niet wij, maar schaduwzelven leven daar, en alles gaat andersom. Als je ondersteboven voor een spiegel even in die wereld kijkt, zie je bergen als diepe meren en de zee is de lucht, met vissen die vliegen. Alles valt er omhoog en onze leeftijd gaat er naar beneden…

Ik zag zo van die zachte katjes die het grijs nog in de ogen hadden, pluizig keek de lente al om de hoek. Ik bewonderde hun moedig ontluiken en nam ze even in mijn hand, om de zachtheid van een nieuw begin te strelen. Wie aaide wie? Nu denk ik steeds "ik hoop dat ze niet bevriezen" want de winter duurt nog lang.…

Het nu is ongerijpbaar, kijk maar ik tracht haar te vangen door te schrijven NU maar voor het er staat is het alweer voorbij. Daarnet dacht ik, ja maar straks moet nog komen dat is weldra nu, misschien schrijf ik straks en wordt het nu. Maar eigenlijk lezen en leven we altijd het verleden. Telkens te laat, alles gaat voorbij…

Neus aan neus de lippen ver, een vreemd bed en vrouw, zij ademt met mij mee. Verwachting broeit naar koortsig klam, vingertoppen trippelen, leggen mijlen af naar haar. Raken het allerzachtste, waar ik te wonen kwam.…

Hoor hoe mijn schreeuw, die de overkant nooit raakt, kabbelt aan de oever waaraan zij ontspringt. Op zoek naar een echo die weerkaatst hoe het galmen gaat. Hoe klanken terug te drijven heel erg zacht, over het water naar waar zij ontstaat.…

Monsters met vlijmscherpe tanden en grijpgrage klauwen wonen in kasten en onder mijn bed. Zodra de schemer en stilte valt in huis, gaan ze op jacht naar sappig meisjesvlees. Verstijfd onder mijn deken luister ik ze dichterbij, tot hun hete adem op mijn gezicht, mijn longen vult. En papa naar boven stormt, op het nippertje en…

Zit en af, hey een bal! Geef pootje, waar is worst? Kwijldraad druipt, Pavlov's bel. Naar het bos? Hondenweer! Wie is daar?! Blaf de post. Natte snuit in een kruis, lik en aai, zwiep en zwaai, altijd blij kwispel staart.…

Als ik dood ben het aardse heb verlaten, en je mij mogelijk mist, hoopt ergens te vinden, bladerend door wat ik achterliet, ben ik woorden geworden in de regels van mijn gedicht. Lees je mij misschien weer even levend. Ik heb je lief gehad.…

Soms zie je van die mensen die zijn van binnen bijna dood, al aan het sterven begonnen en gedeeltelijk verdwenen in het leven om hun heen. Vaak zitten ze in een hoekje moederziel alleen. Ze willen niet meer worden gezien en kleuren haast onzichtbaar als een kameleon. Met een blik op oneindig dwalen ze af en gaan op in de horizon…

Achterin een doos vond ik een oude ansichtkaart, die mijn ouders stuurden vanuit Zwitserland. Er staan mooie pieken op, een klein kruisje markeert: "hier staan wij, tegen de bosrand" het stempel dateert uit 1994 en ze hadden goed weer, op wat spatjes na, maar dat was maar een enkele keer.…

Mensen met krullen draaien rondjes in hun hoofd, denken aan heel veel en dat kronkelt zo naar buiten. Meanderende gedachten die binnenin ontspruiten, groeien in golven en dansen frivool binnenstebuiten.…

Schip op rots ziek en klots, kokosnoot hoelahoep, flessenpost ik ben zoek. Sos wie redt mij? Haai en vis averij, nee, zij niet, vrees de baai! Zee is wild het zand brandt, spoelden mee slechts wij twee, man en muis ver van huis.…

Gemaaid gras dat er pak ‘m beet anderhalve dag ligt, zon te vangen, uit te drogen. En dan een zomers windje dat vleugen draagt, die en passant je neus passeren. Geuren vol beloften van blauwe lucht, het weidse en groene vergezichten, waar ik dan met mijn ogen dicht zwaar aan zit te snuiven voordat zij vervaagt.…

Geluk en gelukkig zijn vind ik in herinnering, opgeslagen als erfenis. Als dat ligt in wat ik nog weet (en zolang ik niet vergeet) mijmer ik in het hier en nu, wat weldra deel uit kan gaan maken van wat is geweest, en de rest is gewoon geschiedenis.…

Alles ziet wat witjes om de neus, als verrast door de plotse kou. Even stilgezet in de vroege uurtjes en verstijfd in dit ogenblik. Het leven door glas omsloten, wasemt kleurloos. Bevangen door de vorst, rinkelen sprieten bij een zuchtje wind, en kleurt de winter bleek van schrik.…

Weet jij nog hoe je huppelen moet? Om heel eventjes te zweven tussen elke pas, los te zijn van alles? Ik zie zo weinig grote mensen huppelen, net als stampen in een plas. Heel hard rondjes draaien en dan opeens stil, tolt de wereld om ons heen nog iets langer door. Kleuren buiten de lijntjes en krijsen als een kleuter, volwassen…