De navelstreng,
die mij met jou verbond,
is losgemaakt.
Niet abrupt,
zoals bij mijn geboorte,
maar één voor één
zijn alle vezels
losgeweekt.
De laatste tijd
van jouw bestaan
is ons bestaan.
Nooit was ik dichterbij
Nooit was jij verder weg
dan half begonnen
aan jouw grote reis.
Half hakend
naar het aardse leven,
half verlangend…
Niemandsland
tussen twee werelden.
Wonend in het wit
tussen de woorden.
Ongedachte,
onvertaalde
leegte,
Ruimte biedend
aan wat bijna is.
Aan nog
niet gevoeld gemis.
Aan het nog
onbestemde.…
Er is geen foto
die laat zien
hoe jij nu bent.
Geen landkaart
waarop ik jouw
huidige verblijfplaats
aan kan wijzen.
Ik kan alleen
in mijn
herinneringen reizen,
terwijl ik weet
dat ik je
daar niet vind.
Zo sta ik
in de tussenwereld
van het heden,
met achter mij
jouw onvoltooid verleden
en ver vooruit
mijn toekomst
die zich
achter…