Alle inzendingen van Marion Sjono

Neem heel voorzichtig een hap Laat je lippen kleuren door het sap Twee kleine billen donkerrood Zacht, rond en onbescheiden bloot Maken kersen zo sexy knap…

Gerbera ziet haar kleuren even intens als de man die daar ligt het ontwerp is stevig de vorm onbreekbaar, ogenschijnlijk stoer en lachend zoals hij was stevige steel verankerd in aarde niet te knakken om op te leunen ach sterke bloem waak voor hem word zijn metgezel in zijn rust tot ik er ben…

wie was toch dat meisje dat naïef naar de wereld keek als ‘liefdevol’ en ‘er toe doen’ tot in discotheek ze trouwde die ene stoere groot, lang en knap ze zag het joviale en niet de dronkenschap oh hij had een klein, lief hart het was geschonden in het verleden en zij herleefde met hem mee hoezeer hij had geleden na vele volle jaren…

O kijk waar het plichtsgevoel me bracht jarenlang deed ik het in de nacht lag me altijd te ergeren in bed aan het lawaai waarmee het milieu was gered maar vandaag heb ik nagedacht luisterde eindelijk naar mijn inwendige klacht en pleegde ik de daad van verzet; heb de vaatwasser overdag aangezet…

oh ja, ik was trots bezitster van zo’n buik, gespierd en plat niet van intensieve training maar gewoon, omdat ik hem had jammer genoeg waren toen die korte truitjes nog niet ‘ vet’ en op navelpiercings reageerde men bepaald ontzet ach mijn buik, kijk hem nou en beetje hangen over mijn broek hou ik hem in, dan lijkt het nog maar de ‘…

ik zie nog haar handen bezige handen, nooit in rust breiden, verstelden, keerden, haakten de sluipende uren, intens bewust wakend op de zachte kinderlijven diep in slaap, naast elkaar gevlijd soms er even naast, ruiken aan de geur van onwetendheid waakzaam ook haar oren negerend het versneld gedreun van haar lijf, op haar hoede schrikkend…

De kampioen darten kon zijn auto niet starten en na aanvankelijk getier besloot hij in stil plezier een paar rondjes te gaan karten…

de jeugd verzorgt de stervende frisse huid tegen het vale de schok bij beiden de belofte en het kale lieve toewijding in rust aanvaard en oneindig tactvol naar elkaar gestaard ik ga, jij blijft hoe was dat ook alweer als het leven lacht in oneindigheid en meer en na dat moment terug in eigen werkelijkheid beiden naar wat voor je…

de stilte de storm beiden razen van oever naar oever op weg naar wat vergeten is wat verstild is wat nog open moet herstellen net zo lang tot klaarheid schijnt en rust mag zijn…

wie telt de druppels van het dauw, zoet en zacht wie was het kind dat liggend nog lacht totdat de aarde haar zal ontvangen in dankbaar verlangen te geven, te verzorgen opdat op n frisse morgen de dauw likt aan het blad van een volgend levenspad…

dag allerliefste lieveling de scheur, zo rauw, zo groot geef hem terug , zijn vlees, zijn geest zonder hem ben ik bloot half, leeg, lomp, reddeloos ik zoek en zal blijven zoeken oh god verzorg hem in uw liefde wind hem in uw doeken hij is mijn man, mijn leven hij is ook uw zoon bemind zijn is uw grootste gift en leek zo doodgewoon…

daar gaan ze stil in de rij zichzelf voorhoudend ’t is zo voorbij de gêne, de schaamte als fysieke pijn bloot maar fier om ’n voorbeeld te zijn ontreddering diep verborgen achter de laatste vernis die hedentendage weer onze verpakking is…