Alle inzendingen van Marion Spronk

in zijn luie stoel waant hij zich de god van zijn koninkrijk zich verjagen laat hij niet want in zijn lange leven is zijn wil de wet de dood sluipt naderbij hij voelt diens koude adem als hij ‘s nachts in bed ligt angstaanjagend klinkt zijn schreeuw als zijn uur gekomen is vechtend tot zijn laatste snik na de praal van de begrafenis…

het elkaar leren te verdragen in ons anders zijn is niet alleen van nu maar tijdeloze opgaaf het betekent niet elk gedrag te accepteren respect veronderstelt inzicht in wat elkaar aangedaan wordt angst en haat zijn verwoestende manipulerende raadgevers zij vreten onze zielen op verscheuren mensenharten…

nooit gaat het opeens eerder waren er al tekenen te zien paddenstoelen, veel in tal op rottende resten elfenbankjes sieren boomstronken de geur is kruidiger hertenhoefjes haasten zich naar beschuttende struiken steeds meer bladeren op het smalle bospad waar mijn voeten treden…

depressie kan verworden tot sluipmoordenaar zij dringt ongevraagd binnen in schijnbare veiligheid waar wijkplaats zou zijn het benauwende net wordt aangetrokken rond resten levensblijheid duister groeit tot morbide zwart, verstikkend is de ademnood angst gruwt met golven hoeveel kan een mens verdragen vóor hij het zegel verbreekt…

er valt een donkere schaduw de dag wordt grauw opnieuw de gekende pijn als iemand, die beweert een vriend te zijn onbetrouwbaar blijkt zijn vlechtmatje vertoont een afwijkend patroon pas nu ik afstand neem zie ik berekening er valt een donkere schaduw de dag wordt grauw .…

laat in augustus ritselt bruin plataanblad windbewogen op mijn terras ik kijk op mijn bankje naar stoffige zomerbomen die overdragen zijn rode zaden van de esdoorn glanzen enigszins vermoeid tussen gebladerte schemering valt sneller in met eerste herfstdraden die mijn gezicht strelen .…

ach allerliefste mijn jij ligt hier dood terneer mijn leven heeft geen zin zonder jou in mijn armen wat moeten twee geliefden als haat tussen families heerst de roos , die niet kan bloeien gebroken in de knop zo oud als de wereld nog steeds niet opgelost…

in de Chunnel bij Calais worden mensen doodgereden toeristen maken filmpjes van wanhoopstenten gevecht met prikkeldraad wordt dagelijks gewonnen door wanhopigen, op zoek naar menselijkheid de macht van de dollar verplettert mededogen .…

al eeuwen wonen er boeren onder dit dak er werd geboren er werd gestorven het land is gebleven zag alles voorbijgaan er werd gehooid er werd geoogst nog steeds nestelen ooievaars op het brinkje…

als je doof zou worden zal ik je oren zijn als je blind zou worden zal ik voor je zien als je niet kan lopen zal ik je geleiden als je niet kan ruiken zal ik je roos zijn als je doolt in duisternis gaan we samen op weg naar het licht als je stervensuur gekomen is breng ik je naar de veerman…

zonder kroon zal hij trappen in Drenthe, op een fiets jawel, de fietsvierdaagse bestaat al vijftig jaar Juliana, Claus en Willem bewegen zich hier in het zweet nou ja, Willem maar een eindje tien kilometer haalt hij wel de commissaris der koning neemt bandenplakspul mee…

er is een hittedag voorspeld dus passen wij ons aan om toch nog koel te lopen zijn wij op tijd op pad gegaan wij lopen tussen lommer tussen het frisse groen daarna een groot glas water met een schijf citroen gordijnen dicht, deuren dicht buiten schijnt het felle licht…

het heeft in de krant gestaan buizerds vallen fietsers aan in de buurt van Eexterveen bij de Duunsche landen zal het zeker veilig zijn voor een avondwandeling we keren toch maar om als wij gewaarschuwd worden in de velden roept een koekoek…

er was geen plaats meer in mijn overvolle hoofd hoe was het toch om zorgeloos te zijn? na drie weken camping zee, bos, wind en zon is het leven teruggebracht tot een natuurlijk ritme dag Mobiel, Internet en Facebook ik fluit weer met de vogels…

ook mijn broer wil me niet kan mij niet behoeden zijn Maori-bende heeft voorrang boven mij, zijn verknipte bloedbroeder schaakkampioen was ik mijn bijnaam was Dark Horse als onverwachte truc zorg ik dat een zwerfkind kampioen wordt ik slaap op een heilige heuvel hoog boven de stad ontvang in mijn dromen inspiratie van Mãui…

na het eerste blije komt weemoedigheid om het snelle vallen van lentebloesem magnolia ligt verspreid aan de voet van een boom het schuimwit van de krent verwaaid door westenwind fruitbomen tooien zich nu met wit en zachtroze…

het was mij niet verteld hoe ik met een schok ervoer wat het is om blind te zijn de staarlens in mijn oog werd onder fel licht verwijderd daarna werd het donker ik zag geen licht, ik zag geen kleur minuten leken lang vóor er weer licht terugkwam zien is méer dan beelden op mijn netvlies ik kijk, vind bezieling…

terwijl ik wacht op eten heb ik een kijkje in de keuken waar twee koks bezig zijn het voedsel te componeren obers rennen af en aan de sommelier vult glazen eigenlijk is hij de gérant die ieder kundig aanstuurt de koks schelden hem tot rotte vis op mijn bord ligt verse schol…

toen ik depressief was voelde ik elk moment dat mensen smetvrees kregen er komen gemeenplaatsen zogenaamde raadgevingen om van je af te zijn elke seconde gestolde hel die je moet overleven niet vóor te stellen zij willen je ontkennen omdat het ook hen zou kunnen overkomen…

k kom bij je zitten hoef nu niets te zeggen pijn sijpelt uit elke porie stil maar, ik ben er ik zie je angsten en verdriet nog weet ik hoe dat voelt in mijn vele levens heb ik dat alles ervaren de moed om te willen leven kan regelmatig wankelen spreek tot mij, in je hart ben ik altijd bij je…

mijn kamerheer brengt mij naar bed bestrooit mij met zijn knuffen zelf krijgt hij ze ook heel graag bedelt vroeg in de dag bacillen vliegen daarbij rond zijn mond op mond actief als een van ons een griepje krijgt wordt de ander ook geveld eerst staan bij mij, naast het bed sapjes en partjes fruit als hij dan aan de beurt komt stommel…

onzichtbare wonden liggen onder littekens die nog verhelen wat eeuwen overerfd is als haat geen bron meer kent van wraak en moord wordt bloed in wijn veranderd om het leven te vieren de aarde is gedrenkt in tweespalt door hen die liefde vrezen de boom van kennis wacht op hen, die vruchten delen…

mijn wandeling met de ongeziene voerde mij naar een stilteplek een verenkleed van oude pijn bedekte mij als grauwe as er was een kabbelend ven omringd met kaal struweel ik liep het koude water in verliet het naakt en schoon een aarzelende zonnestraal droogde mij behoedzaam ik kleedde mij met zacht groen mos dat hart en lijf beschermt…

ware pionier moed van eerste blad lentekriebeling nu kracht van zon noordwaarts lengt volgt groeikracht ongebreideld…

giraffes met kwispelstaarten ondergrondse wolken heksen met kaboutermutsen klaroengeschal in de woestijn gordijnen op de maan kwikzilver op schilderijen stierenvechter in een zwembad hazen in een luchtballon paardenbloemen met rolschaatsen terroristen dansen tango…

bloemetjes en bijtjes raken nooit uitgekauwd hartendief, ik heb je lief is ook een geheid gedoe voorbij het zoete zijn nog vele lagen die wachten op ongerustheid van een dichter vreemd genoeg niet populair smartlappen zijn populair doodbloedend geweten snakt naar wat aandacht…

ach mens vol smarten het nood-lot werpt je vroeg of laat terug op je ware zelf maskers zijn afgerukt je naakte pijn wil erkend worden taaie , zelfgesponnen draden moeten verbroken het zal door merg en been gaan als elke vezel in je schreeuwt zal in je hart gefluisterd worden welke weg te gaan Voor een vriend…

ze verdragen humor niet dat blijkt weer in Parijs er wordt geschoten op het vrije woord dat onverwoestbaar is sluiers worden afgerukt tonen haatgevormde klauwen bloed wordt zichtbaar in cartoons druipt in woord en beeld oh Allah, oh Jaweh, de wet van naastenliefde wordt verkracht…

als kind, al vol verwondering groeide hij tussen telers op doorploegde woorden en ideeën niets was vanzelfsprekend steeds op zoek naar samenhangen zwalkte hij, een ware zoeker achter zijn grote woordenstroom een onzekere man ik zie je gaan voorbij de tijd op klanken van een Fado…

met zijn modderpoten trapt hij op haar hart grof en onzorgvuldig neemt hij haar ruimte af langzaam raakt zij adem kwijt in haar benauwenis haar ziel schreeuwt om bevrijding in dit grauw gevang tot op een dag zij vlucht uit die gevlochten kooi beurs geslagen komt zij aan bij lotgenoten…