Alle inzendingen van Marion

giraffes met kwispelstaarten ondergrondse wolken heksen met kaboutermutsen klaroengeschal in de woestijn gordijnen op de maan kwikzilver op schilderijen stierenvechter in een zwembad hazen in een luchtballon paardenbloemen met rolschaatsen terroristen dansen tango…

bloemetjes en bijtjes raken nooit uitgekauwd hartendief, ik heb je lief is ook een geheid gedoe voorbij het zoete zijn nog vele lagen die wachten op ongerustheid van een dichter vreemd genoeg niet populair smartlappen zijn populair doodbloedend geweten snakt naar wat aandacht…

ach mens vol smarten het nood-lot werpt je vroeg of laat terug op je ware zelf maskers zijn afgerukt je naakte pijn wil erkend worden taaie , zelfgesponnen draden moeten verbroken het zal door merg en been gaan als elke vezel in je schreeuwt zal in je hart gefluisterd worden welke weg te gaan Voor een vriend…

ze verdragen humor niet dat blijkt weer in Parijs er wordt geschoten op het vrije woord dat onverwoestbaar is sluiers worden afgerukt tonen haatgevormde klauwen bloed wordt zichtbaar in cartoons druipt in woord en beeld oh Allah, oh Jaweh, de wet van naastenliefde wordt verkracht…

als kind, al vol verwondering groeide hij tussen telers op doorploegde woorden en ideeën niets was vanzelfsprekend steeds op zoek naar samenhangen zwalkte hij, een ware zoeker achter zijn grote woordenstroom een onzekere man ik zie je gaan voorbij de tijd op klanken van een Fado…

met zijn modderpoten trapt hij op haar hart grof en onzorgvuldig neemt hij haar ruimte af langzaam raakt zij adem kwijt in haar benauwenis haar ziel schreeuwt om bevrijding in dit grauw gevang tot op een dag zij vlucht uit die gevlochten kooi beurs geslagen komt zij aan bij lotgenoten…

de tafel is vet van vieze kindervingers het raam is nog vetter van vingertjes, die wijzen naar merels in de boom de vloer ligt vol zand kruimels en snippers floeps, daar gaat de melk over een tekening van vakantiepretjes…

poëzie fluistert in de nacht buldert op hoge golven zwiert en zwaait met zwaluwen is in mysterieuze mist kaalgevreten viskoppen ziet het eerste babylachje zwijgende mensen in een lift de spin, die zijn prooi leegzuigt een schreeuwende marktkoopman lichtstraal op een herfstblad opgejaagde vluchtelingen oneindig wentelt poëzie…

hier ben ik tijdeloos een koning van het bos waker van het groene oord waar bomen mogen groeien dieren schuilen onder struiken slapen daar beschut op de open plekken sieren varen, bes en mos mijn voet mens, dwaal tussen mijn lover geniet van rust en stilte dan kom je weer op adem als het leven je benauwt…

ogen kijken naar het zienlijke en onzienlijke ontdekken facetten van gruwel en schoonheid doorgronden mysteries achter keerkringen zelfs in het duister ervaren zij het licht van Venus mijn binnenogen kijken speuren met een Argusblik waakzaam ziend voorbij de randen van het dagelijks bestaan niets gaat verloren in de oneindige Kosmos…

nog even toont september een rimpelloos en zacht gezicht kijk nóg eens en je ziet stoffigheid en barstjes van de lange zomer druppels op spinnenwebben vertellen elke ochtend de nadering van herfst de bomen kleuren al wat bruin in het jaarlijkse verwelken ik ruik de geurigheid van vele paddenstoelen…

Wit Wiefke, jouw plaats is bij jouw warrelzusters heidepoelen zijn je thuis een jonge man verdwaalt wordt betoverd door gratie van de neveldans hij imponeert jou door zijn sprongen en zijn blik je volgt hem naar de mensenwereld verblind door machtswellust verwaarloost hij jou, zijn buit ontrukt aan het moeras je wendt je af, je…

de bladen van de zonnebloem zijn in steen vereeuwigd zij stierf, slechts achttien jaar dochter van ouders zus van twee broers haar nam was Floor zij bloeide in schoonheid elk blad van haar bloem was mooi passanten gedenken een moment haar kortstondige leven…

zo dierbaar, deze week van oude en nieuwe verhalen verweven door stevige draden de witte ophaalbrug wat hebben wij genoten van bootjes op het Spaarne slenteren rond de Bavo broodje gezond bij "Jansje" stille rust in Teylers Hofje…

eilieve, het is warm vandaag ik krijg haast de vapeurs met pruik en warme kleding is dame zijn ondoenlijk ik waar rond in het poppenhuis van het Drents Museum, waar ontvangst gehouden wordt voor mensen met entree eenieder groet ik vriendelijk buig met een révérance…

hoe komt het toch dat we massaal juichen voor elftallen, die in den vreemde doelpunten scoren over bommen en granaten wordt weinig gesproken terwijl de dood scoort op de rand van ons geweten hoe schuldeloos zijn wij dat we blijven toekijken?…

ze vluchtten voor gezapigheid dachten roem en eer te halen voor volk en vaderland niets was minder waar misleid door mooie woorden wachtte slechts dood en verderf loopgraven raakten verzadigd van bloed te jong gilden jongens om moeder een eeuw na die vreselijke strijd graaft men rond Ieper nog botten op klaprozen buigen stil…

o, mooie Achterhoek met lommerrijke lanen tussen het tere beukengroen valt zacht het zomerlicht kastelen en havezaten mijmeren wat melancholiek over voorbije eeuwen met rijtuig en kales op het keibestrate kerkplein is nog steeds de weekmarkt…

er was eens een prinsesje dat heette ZONNEKLAAR zij bracht vreugde in het paleis tot een kwade dag de koning en de koningin zochten een man voor haar zijn hart was slecht en duister dat was ZONNEKLAAR zijn naam was IJZERHARD hij wilde macht en praal op de huwelijksdag was de prinses gevlucht een fee vermomde haar in een witte reiger…

mijn hart slaat op hol opeens, twee paarden op de rotonde van Donderen echt levend zijn ze niet merk ik, als ik gierend rem een zwerfkei plus oud roest lijken bedrieglijk echt na drie ererondjes om de versteende paardjes rijd ik lachend verder hop, rijd ik, in galop…

in de stad weerklinken vertrouwde klanken over het oude plein mensen staan stil luisteren naar het spel van de beiaardier ongezien, wel gehoord brengt zijn muziek vrolijke sfeer in de straat een moeder met kind neuriet het wijsje zachtjes mee: "Vader Jacob, slaapt gij nog"…

in de lentewind wuift wit boorduursel langs de smalle weg op pas gemaaide velden wordt een mestsilo fel beschenen door even doorpiepende zon in razend tempo groeien aardappels en maïs in de schoot van de aarde…

een ding is zeker ze heeft niet de baard in de keel maar op haar kin een vrouw met klote zingt als een kanarie op TV klinkt haar lied uit volle borst…

ze is in volle bloei van knop tot wasdom blad na blad opent zich tot het hart zich toont donker tot lichtroze pronkt zij haar barok totdat zij gaat verwelken in een sierlijk sterven op tafel vormt zich een krans afscheid van haar schoonheid…

toen het fundament voor twee geliefden niet verankerd bleek op een stevige basis van wederzijds respect kwamen er scheuren na de heldere uren kwamen donkere wolken waar was jij bij hagel en blikseminslag? strovuur doofde wat rest is geblakerd zijn…

weduwe en weduwnaar zijn verliefd op elkaar hun handen zijn verstrengeld mensen kijken vertederd hoe zij samen genieten van hun broos geluk ze zijn bijna tachtig tellen elke nieuwe dag die hen gegeven is afwezig nu de dood die ginds om de bocht ze nog wat extra tijd gunt…

aan het hof van koning Nobel verzamelen zich de dieren uit alle windstreken de vos, die is afwezig welnee, dat is de beer uit het verre oosten hij verheft zich grimmig op zijn achterpoten de zon komt op bij de K(r)im de beer, die geen vos is wil afwezig zijn rol spelen in hedendaagse fabel…

in het aloude Mokum vonden zij na pogroms een wijkplaats aloude zeden en gewoontes leefden voort in tijdsspan tussen leven en dood bruiloften waren uitbundig na de huwelijkssluiting vertrapte de bruidegom een glas de brute laars van haat vermorzelde miljoenen levens toen, maar ook nu N.a.v schilderijen door Mels Sluyser…

verhaal van velen dat onderhoud en tuin langzaamaan te veel zijn ik kijk met ogen van een vreemde kozijnen worden geverfd ook de voordeur krijgt een likje de tuin is strak gesnoeid dat moet wel voor de verkoop mijn eigen hand was losser zo groeit de afstand tot het bewonen van ons heerlijk huis in dat alles zie ik het naderend afscheid…

eeuw na eeuw het gekrakeel van de menselijke soort hoeders van wijsheid kijken onbewogen toe de banen der planeten het rijzen van de zon het spel der sterrenstelsels behoeft hun aandacht verdreven uit de Hof van Eden slaat Kaïn steeds nog Abel dood de roos der wijzen bloeit in het eigen hart…