Alle inzendingen van Marion

er werd gejuicht voor alle sporters op de kop van de vaart het sneeuwde oranje, nee geen sneeuw hoera voor al die plakken een laatste ererondje voor juichende supporters nu mogen de kanjers naar huis met lauwerkrans de mummies in het Drents Museum blijven onverstoorbaar…

ik keek naar rimpelhanden afgezakte ribbelkousen in blokpantoffels dat zou mij niet gebeuren ik bleef toch altijd kind dacht ik in mijn onschuld toen werd ik zelf een oma met kwaaltjes en met vlekjes het hollen was gedaan zo rollen schakels door mijn kleinkind wordt een opa diefje met verlos…

na vijftig jaar fluit hij nog steeds als hij mij in mijn blootje ziet na vijftig jaar schuilt hij nog steeds in mijn uitgedijde rondingen na vijftig jaar eert hij nog steeds de ziel, die in mijn lichaam huist…

het lucht zo op het is geweldig even luidkeels schreeuwen maar dat doet een dame niet aan me hoela krijg de tering pukkels, luizen en een zweer maar dat zegt een dame niet ik heb zo'n putje waar ik alles in mik zand erover, klaar is Kees waar, dat zeg ik lekker niet…

in een patstelling wachten de stukken op het grote schaakbord schreeuwend wacht een paard op zijn noodlotssprong het offer dient gebracht voor het redden van de witte koningin oude slagvelden herleven eeuw na eeuw zwart-witte vierkanten weerspiegelen de strijd op leven en dood…

drie oude stronken kijken mij aan met hun noestige doorleefdheid jaren leefden zij van twijgje tot woudreus zij waren goede buren ik hoor hun verhalen over kabouters, vogels elfen en reeën drie oude vrienden die ooit langzaam groeiden in het Deemsterwoud…

ik ben zat van jou je hebt te veel genomen ook jij hebt eigen kracht de stekker gaat eruit voor jou is het tijd zelf in beweging te komen ik tuf nu weg ga nu mijn eigen pad onder een onbewolkte hemel…

ze speelde buiten toen haar huis getroffen werd door een verdwaalde bom met as tekent zij een grote moeder op de grond trekt schoentjes uit genesteld binnen veilige lijnen zal zij slapen in de stad huilt een sirene op weg naar slachtoffers…

op de bodem van de lege fles ligt bezonken droesem ik proef de bitterheid van al wat neersloeg in het oude jaar knarsend vermaal ik kristallen van wanhoop oorlog en verdriet ik keer mij om naar een fles met etiket 2014 .…

met ontblote tanden verschijnt mij een bruine beer als een nachtmerrie mij dreigt mee te sleuren hij leert mij te grommen naar het kwaad dat als een pak hyena's wacht op de aanval mijn totem beschermer verwijst naar het winterhol waar ik mijn wonden lik in beschutte warmte .…

de duif van vrede vliegt met verschroeide vleugels over de aarde moe is zij verjaagd door het vuur van dodelijke haat deze nacht zal een Kind zijn missie hernieuwen door geboorte van Liefde de roos en de lelie zullen verenigd bloeien in een nederige stal…

er was eens een engel geboren zonder vleugels naar verre sterren vliegen kon zij niet een stervende vlinder schonk haar er twee zij glansden parelmoer op de rug van haar hoeder glimlachend verhief zich de engel handen gevouwen rond een tere ziel bracht de vlinder thuis naar de hof van Eden…

wat moet ik toch met die pastinaak? de wereld staat bol van recepten ik zoek me suf in volkstuintjes, op lapjes grond waar vergeten groenten tot wasdom komen in een verloren hoekje vind ik wat onmisbaar is voor een voedzaam soepje mijn vingers jeuken…

er was eens een groep meeuwen schreeuwend vlogen zij rond de zee bleef onverstoorbaar doorgaan met eb en daarna vloed vijf dichters zaten op een duin pakten papier en pen elk hoorde iets anders in het luide krijsen de eerste schreef een elegie de tweede beweende eenzaamheid de derde zag de wanhoop van een mens de vierde tierde…

de Sint heeft zeven mijters voor alle dagen van de week ze zijn natuurlijk allen rood zoals bij telling bleek de zondagse is extra mooi met een geborduurde rand dat staat in het grote boek en op foto's in de krant in Spanje, als hij weer thuis is gaan ze naar de stomerij ze zijn weer prachtig schoon zeven op een rij…

met mij de wachtenden alle slapelozen woelend in hun bed linkerzij, rechterzij het hoofd komt niet tot rust wat doen wij in die uren als vergetelheid niet komt ik staar naar stille sterren stel opnieuw de vraag: "wie ben ik op dit ondermaanse" ? .…

buiten mijn raam op het terras zie ik het vogelfeestje van mussen, mezen vinken en éen roodborst ze hangen in wiebelslingers pikken zaden en vet uit groen omhulde bolletjes als het echt gaat vriezen smeer ik pindakaas op mijn plataan…

de sporen in het zand die ik gisteren zette zijn vannacht verwaaid zou ik ze willen zoeken de wind die nam ze mee de vloedlijn kruipt omhoog als ik langs het strand loop ik weet van de getijden die mij nog steeds verrassen als onvoorziene golven mij meesleuren hoe kan ik weten of ik aan het einde van de de dag de Avondster begroeten…

eindelijk weet ik nu dat ik muziek kan lezen van ontelbare bladeren die 't gazon bekleden vraag mij niet te zingen van een gedrukte partituur ik zie wél wat hoog of laag is en de huppelnootjes het blad in eigen tuin vormt een magistraal orkest…

ik zie je tranen de worsteling met leven dat zo zwaar kan zijn de weg, die moet je zelf gaan hem duiden kan ik niet want elk pad is uniek luisteren kan ik wel vertellen hoe het was toen ik in duister liep vroeg of laat valt iedereen meestal komt er hulp als je vraag oprecht is…

praatjes voor de vaak zijn niet meer genoeg de bluf van schuimbubbels is al te vaak vertoond ik vraag om lef en aandacht jouw ego kent dat niet je oude spek bederft de ranzigheid meurt vies kom van je kale troon af leer weer wat modder is…

van mijn vijanden heb ik het meest geleerd zij tonen mij de schaduw die diep van binnen leeft eerst loop ik tierend weg kijk daarna door mijn vingers wat zij mij willen zeggen van wat er in mij leeft au, ja, dat komt wel aan er is een klus te klaren mijn vijand, die ben ik zelf totdat hij vriend mag zijn…

het is weer tijd voor laagjes die trek ik aan en uit ik begin met een paar meer die ik langzaam afleg eerst een warme spijkerbroek met een wollen trui na de middag in de zon kleed ik mij met katoen gouden dagen van de herfst een koesterend omarmen…

tien opa's en oma's bezoeken het museum in Roden vol verwachting klopt hun hart verhalen komen los door poppen, treintjes en tollen vroeger speelden ze er mee buiten wacht de draaimolen ballen gooien, een springtouw zelfs een vélocipède met rode konen en een lach zijn ze weer even het kind dat ze hier terug vinden…

hij beschermt zichzelf door elke dag te tekenen de wereld is voor hem een oord waar het slechts bij moeder veilig voelt zijn oude krabbels met eigen binnenwereld verwerkt hij jaren later in schilderijen met kiekjes van toen…

in mijn fantasie reis ik waar ik wil opnieuw geniet ik van alle oorden waar is was en nog komen zal het licht verschilt, klimaat verschilt de dorpen, steden rivieren, zeegezichten overal ontmoetingen met mensen zoals jij en ik zij willen, wat wij willen een lief, een huis werk om van te leven in hun ogen zie ik wat ons wezenlijk…

in het oude kladschriftje schrijf ik alle namen van mijn nieuwe dates Tom zegt andere dingen dan Herman, Jan of Fred om maar niet te spreken over Ger en Luuk mijn krabbels zullen helpen verwarring te voorkomen in mijn dromen overhoor ik ‘s nachts mijzelf hun verschillende CV’s…

de eerste strijkwas is gedaan de tweede, die komt later ik pleer wat hier ik pleer wat daar plet weer alle kreukels ach, kon ik bij politici harrewar wegstrijken dan hachelde ik de bout op al die strakke snoeten steeds zie ik dode kinderen verpakt in witte lakens…

oude koolwitjes boven vermoeide bloemen vleugelwieken zacht laatste eitjes zijn gelegd herfstregen talmt nog even…

mijn tuin kijkt mij verwijtend aan wat doe je nou waar blijf je nou elk jaar hetzelfde liedje alles laat ik op beloop uitgebloeide bloemen blijven vol met zaden hangen ik knip ze niet meer af 's morgens zie ik spinnenwebben nu ochtendnevel draalt tot zon haar mild verdrijft…