Alle inzendingen van Martien Montanus

zonder één woord te spreken sprak hij maar zei niets over zijn tong die werd uitgerukt…

ik waai pik je op en waaien samen bruin op stranden waaien bergen passen dalen waaien over landen met elkaar stevig in handen over alle talen zonder oude schepen die verbranden waaien we vrij vol liefde en door niets en niemand te achterhalen…

gespannen spierbundels ogen geconcentreerd op de plaaaats stilte klaaaar afwachting een schot krachtsexplosie nog een schot onbegrip gerochel bloed zij vielen in het startschot al over de eindstreep…

we smolten ineen van liefde in het beddenzacht jij bent mijn licht om te willen leven dag en nacht…

streel de nacht onder de lakens bemin de warmte in diepe rust want in de ochtend vroeg zal de zon er zijn die je wakker kust slapen is genieten onbewust bewust…

denderend door m’ n kop gillend metaal recht door kromming oorverdovend stil verwrongen staal dampend als een macaber kunstwerk…

niemand begrijpt me geen familie geen buur of verre vriend geen dokter specialist of psychiater niemand begrijpt me alleen m’n hond we kijken elkaar even aan en besluiten een heerlijke lange wandeling te maken in die prachtige stilte praten we honderd uit niemand begrijpt me alleen m’n hond…

stap voor stap pas ik m’ n pas aan aan jouw tred samen houden wij de gang erin en raken elkaars spoor nooit meer bijster…

jouw ogen weerspiegelen mijn tranen we delen één zakdoek en deppen elkaars verdriet…

terwijl ik probeer slapeloze nachten uit m’ n ogen te wrijven schuur ik m’ n handen aan harde stoppels te hongerig om te eten te dorstig om te drinken te gek voor woorden alles in mij brandt behalve m’ n lampje dat is uit…

het opperhoofd zegt bijna niets zijn ogen stralen uit sturen aan standvastig en oprecht leidt hij de stam dat is even wat anders dan het richtingloze gewauwel van de hedendaagse “gezagsdragers”…

eenzaamheid sluipt stilletjes bij je naar binnen zonder dat je ’ t merkt weet je niets meer te beginnen…

eenzaam heit de klok aan gort geslagen uren weerkaatsen koud de muren geen verre vrienden laat staan goede buren eenzaam heit de klok tik, tik, tik………………

ogen glimmen huid smaakt lippen handen wrijven kippenvel we dalen en klimmen slokken en nippen ja, we lusten wel…

wind giert meeuwen woest spat ruig zee brult leeuwen kots zuurt huig zout bijt lippen touw snerpt strak boeg op klippen ik een wrak…

zij sloft en sloft schoon haar spoor van bed naar stoel en van stoel naar bed heen en weer de wereld om haar heen is verdwenen en komt verborgen onder stof nimmer meer…

kort gerokt hoog gebeend gitzwart haar en met de allermooiste ogen door schoonheid gelokt stond ik als versteend te kijken naar dat wat ik niet kon geloven…

het schrijven van een autobiografie is mij niet gegeven want mijn auto bevindt zich op onnavolgbare snelle wegen…

waar is toch die ene rots tussen al die basaltblokken die schuimend liggen te klotsen in de branding voor mijn kust…

ogen diep donker stralend dwars door dikke huid week geworden dwalend mijn bonzend kloppend hart eer loden schoenen zinken zwemmend zoekend ogenblik om oneindig te verdrinken in mooi rond glanzend zwart…

pluk zachte witte wolken uit een mooie najaarslucht knoop ze tot een deken met warme zonnestralen samen overwinteren in een donzen hemelbed omarmd door de liefde tot lente ons komt halen…

neem mezelf eens op de schop graaf verder dan naar wie ik nu ben spit door tot wie ik werkelijk wil zijn eigenhandig leg ik mijn wezenlijke " ik " bloot want eens als ik sterf wil ik wel als mezelf doodgaan al is het met zwarte nagels…

draag mijn schaduw tot aan het donker waar angst slaap zal ontberen want het zal weer morgen worden zo had de zon bedacht -een stralende opkomst- maar voor mij niet licht te verteren…

daar sta je dan in ijzig natte klei diep gezogen tussen harde blote basten uitgekleed koud dakloos in rij je blauw te wachten op winter en zijn gasten…

benen lopen verder mijn tijd ver vooruit ogen kijken terug zien geen toekomst in verleden mijn mond valt open en woorden gaande weg mijn rest sterft stroom afwaarts na een volgende bui verteren naar ontstaan…

pats, pats, pats om mij heen pets getverderrie en net zo plots als zij kwamen verdwenen zij weer de schichtig rollende spreeuwenwolken…

je hecht te strak beklemmend jouw nietjes ‘t is welletjes…

stop mijn gedachten in je trommel één zoet en drie hartig merk vanavond wel of je nog trek hebt in mijn avondmaal…

je ogen dansen wimpers op en neer ik klap met tranen reik mijn nek en meer…

schenk twee flinke glazen opdat ons zwijgen niet dodelijk wordt proost en vertel me dan vertel ik jou…