Alle inzendingen van Martien Montanus

stille getuigen diepgeworteld in verleden bloeien nu vrijheid ©MaMo…

daar sta je dan in ijzig natte klei diep gezogen tussen harde blote basten uitgekleed koud dakloos in rij je blauw te wachten op winter en zijn gasten ©MM2009…

ik zie ze lopen van 's morgens laat tot 's avonds vroeg zich voorttrekkend door de uitverkoop met tassen vol van " Nooit Genoeg "…

massief basalt breekt stukslaand het woeste water rotsvast de branding…

al spitzen lopend sluip ik weg van het toneel en ontspring de dans…

het opzetten van een felrode neus, geeft nog geen lachgarantie…

met een wijze blik draait hij zijn nek klokje rond en slaat op tijd toe…

golven vol gebrul spatten schuimend en vlokkend lachend scheert een meeuw…

donker of blond licht of een beetje zwaar ik vind ze allemaal lekker echt waar neem ze liever in gezelschap dan alleen ober doet u mij er nog maar één…

toen het glas brak aan versteende lippen kleurde bloed de dag in plaats van rode wijn [2010]…

een waterval van liefde stortte jij over mij heen we genoten ervan totdat het in 't afvoerputje verdween…

na een laatste worm geniet hij zijn buikje rond in de avondzon [2011] foto:Markwin Montanus…

net even anders dan de gemiddelde mens is zo gek nog niet [senryu]…

wandelend door zijn gangen stil in gesprek door dagen heen en terug rijpen gedachten van vroeg tot laat, in het licht als vruchten in de zon van druiven tot wijn 2011…

opgeslagen zon blijft ook tijdens bewolking veelkleurig stralen…

spreek beleefde taal dat wordt het beste verstaan en voorkomt woorden [senryu]…

Silvana Simons? Kuzu, Öztürk en gevolg? ik denk het van niet! [senryu]…

metalen puntjes vliegen krijtend in hoog blauw witte motieven [senryu]…

schaatsen ging prima maar zakte toch door het ijs tijdens het klunen [senryu]…

gespreide vleugels zonnen vredig in het gras snorharen trillen [haiku]…

stokstijf als de dood ijzig turend naar leven splijtend het water 2010…

smelt wapentuig om en maak er glijbanen van voor de kinderen [senryu]…

met een mooie kraag van schuim schenk ik jou de zee meer kan ik je niet minnen…

het hangt er buiten omdat het binnen nog steeds te smerig weer is [senryu]…

schatje, riep ze hees lust geen boerenmetworst, maar wel jouw scharrelvlees…

je nam je schaduw en verdween tussen bladerloze bomen geduldig maar tevergeefs bleef ik wachten op nieuw groen maar het donker bleef stil toen de tijd het ook niet meer wist besloot ik op zoek naar andere kleuren nieuw licht te zagen het zwart aan jou te laten niettemin mocht het ooit nog eens tot een ontmoeting komen dan…

en daar kwamen zij de mensheid met de borst vooruit de grote trom slaand het universum in op zoek naar hun aard om ooit weer ongehoord te verdwijnen in het oneindige als een zuchtje in de eeuwigheid een hoop rommel achterlatend…

je zei helemaal niets maar sprak me wel aan sprakeloos was ik…

soms wil mijn denken niet passen in de spiegel van andermans beeld senryu…

na zonsopkomst heb ik mijn schaduw gedragen tot over de grens en liet hem af en toe even over het randje kijken naar daar waar mijn rest ooit verblijven zal hij vertelde mij over het vredig mooi zodat ik straks met een gerust hart ongemerkt als de zon op haar hoogste punt is mijn schaduw in alle rust kan verlaten gewichtloos laat ik me…