Alle inzendingen van Martien Montanus

bladerloze bomen fabrieken stomen vergiftigde wateren stinkende kolken zwarte tranen huilen de wolken…

jouw ogen kenden geen genade hanteerden de bijl en ik ging er voor…

vogels vliegen m’ n hoofd af en aan met berichten dood en verderf in volle pracht als ze gaan maar rood van bloed terug door menselijke verf…

berijpte ochtendbries knispert laatste blaadjes herfst dwarrelt weg winter claimt ijzig de tijd tot krokusbloempjes je kleuren…

overspoelt door een zee van zoenen golvend de liefde geniet ik druppelend na in de branding van genot…

ik hoor je klagelijk zingen diep in mijn hart ik zie je hulpeloos springen in deze wereld zwart de aarde breekt je valt diep je smeekt je wou dat je sliep en droomde vol geluk want de realiteit maakt je stuk…

jouw draden met mij verweven samen één patroon voor ‘t leven…

mag ik mij even warmen aan jouw zacht plaats nemen in jouw oase van lief want mijn hart is gestolen door jou mijn hartendief…

ver weg in stilte leegte zonder alles met niets in volle rust me alleen en alleen van mezelf bewust…

de nacht klokt twaalf uur geen mens voor hem met hem hij alleen met z'n kroketje uit de muur met stoppels op 't gezicht in 't neonlicht verdwaalt in zichzelf zweeft zijn 'ik' in wanhoop…

herinneringen verdwijnen het verleden zakt weg een geschreven boek gaat bladzijde voor bladzijde ten onder…

je kijkt met donkere wolken je mond is zwanger van de zware letters donderend stort je inktzwarte woorden druipend dweil ik je verhaal en wring je al wurgend uit…

inktzwarte wolken zwanger van mooie letters gieten woorden tot prachtige gedichten…

je kijkt door en door mij heen en terug van binnen en van buiten ken je mij?…

was de glazen, verschoon het bed laat haar geur het raam uit waaien en verwijder haar haren uit het lavet probeer alles snel te wissen want m’ n vrouw komt zo terug maar hoe verklaar ik in vredesnaam al die nagels in m’ n rug…

je vacuüm inpakken altijd houdbaar voor nu en dan om voor eeuwig te houden van…

maar waar en hoe zei de stier tot de koe oh, gewoon zo en hier zei de koe tot de stier…

je was mijn clown deed mijn ogen glimmen gaf mijn leven zin nu verf je nog steeds je gezicht maar kleurloos van mij mag je afschminken want ik zie de lol er niet meer van in…

verfloze vensters zwarte ramen in de nacht bevuilde straten verontreinigde grachten kernwapens slechte gedachten de aarde huilt niemand lacht…

heb de regen voor jou gevangen en gespannen in een boog onder een poort van hemelse kleuren zwelt ons lijfelijk verlangen maar houden we het droog?…

armen zwaaien benen uit stemmen roepen verder dan man met pet op z’n fluit blazen kan…

als de mens zo open zou zijn als de blote hemel zouden wij als sterren stralen…

vreet leven tot op het bot…

de wind ziet ze vliegen de vogels die deinen en wiegen op zijn snaren in de lucht tevreden in vogelvlucht…

sporen zonder zichtbare afdruk van onzichtbare pijn maken groeven binnenin zuur als azijn bijtend je hart wringend je gedachten vragen kleurloos zwart op m’ n nieuwe lief zal ik wachten…

geschubde visserskoppen turen betraand door de wind aan flarden gescheurde mistnevels op zoek naar de beste nieuwe haring na een volle vangst van vette maatjes gaat de koers weer huiswaarts en komt de zee weer tot bedaring…

vergeet mij niet te plukken wil niet ontbreken in jouw boeket…

gedachten rustig in draf wild in galop emoties takelen af fleuren op ‘ k weet nie ‘…

als een uitgedroogde kameel in de woestijn strompelt mijn “ik" door mijn hoofd wegzakkend in het zand brandt m’ n kop vol pijn uitgedoofd als een kaars van zijn vlam beroofd…

laat mij maar waaien de wind neemt me wel mee over land en over water op zijn lijnen door de lucht gewichtsloos tevreden in vogelvlucht…