Alle inzendingen van Martien Montanus

streel de nacht slaap maar lekker door droom maar zacht al dan niet op één oor ik zet jouw wekker uit en krab even lekker aan m’n kont na een warme douche snij ik alvast wat fruit en wandel fris de ochtend in met onze hond…

smeer me nooit in tegen zonnestralen niet m’ n hoofd niet m’ n buik en ook niet m’ n schouders want ik leef al eeuwen lang beschermd zwetend in de schaduw van m’ n ouders…

overdag loop ik door donkere nachten in opgetrokken kraag vol zwarte gedachten…

kijk in mijn vuur wakker het aan in jouw schaduw wil ik ondergaan…

je lippen sjansen je ogen smeken je borsten dansen trillend vol vuur hoeveel? mij te duur!…

storm waait wind frisse lucht zuurstof alsof het gratis is mijn ik is vacuüm…

Spanje in ont Spanje Spanje uit…

plakkend,zwetend rood doorlopen ogen vragen het antwoord niet wetend het leven te strak de voltooid verleden tijd maar moeizaam vergetend onder het ijs geschoten zoek ik terug naar het wak…

dromen in deze tijd een overgave aan je fantasie een gave die je bevrijdt van de sleur van alle dag zwevend door de ruimte naar een toekomst met kleur en met een lach de wereld van ’t mooi onder een laken een droom is te mooi om bij te ontwaken…

aan het strand laat je een traan heel bewogen met het zand in je ogen…

donker of blond licht of een beetje zwaar ik vind ze allemaal lekker echt waar neem ze liever in gezelschap dan alleen ober doet u mij er nog maar één…

tranen zoeken zich een weg tussen rimpels van een leven lief en leed…

ik word gedwongen om er aan te denken aan de dood die op me wacht is het één van de schepper zijn geschenken of is het de duivel die in zijn vuistje lacht…

het is geen gezicht zo’ n facelift wat heb je aan zo’ n strakke huid al je gelaatstrekken gaan eruit door u jonger te laten lijken dan u bent laat u de mensen in een waan en trouwens u wilt toch zeker niet zo jong al ter ziele gaan…

ook al onderging u een zware levensbeletting leg uw en onze kinderen niet aan diezelfde ketting…

lopend door de duinen de schuimkoppen ruikend van een steeds woester wordende zee zie ik de lucht gejaagd kleuren oorverdovend zwart gezandstraald weggeblazen door storm en krijsende meeuwen kom ik thuis weer langzaam tot rust alleen m’ n stoppelkoppie is nog wat zoutig en verward…

met een gele ster op hun hart gebrand liepen ze in lange rijen hand in hand door nutteloos geweld langs sadistische hoofden naar de kamers die ongerechtigd hun bestaan uitdoofden…

lippen bewegen spuwen vuur met de rug tegen de muur kleur je rood de drang om eerlijk te leven betaal je met de marteldood…

er valt van alles uit mijn hoofd de tafel ligt vol met vragen op geen enkel heb ik antwoord ik veeg ze op en slik ze door nee, mij hoor je niet klagen…

ik steel jouw woorden en zet ze op de vaas als bloemen zo mooi sprekend jouw liefde…

ben nog steeds niet beneden zie het eind ook niet maar hij komt wel nader mijn stuk verdriet…

hoort iemand mij, of kan iemand mij zien, of misschien even aanraken, of even luisteren, even warmen? niemand? ook niet in een ander melkwegstelsel? ach, laat ook maar!…

het lijkt me heerlijk bovenlangs te zweven gedragen door de wind met m'n blik gericht op oneindig deinend en wiegend als een onbezorgd vleugelkind…

ik zie ze lopen van 's morgens laat tot 's avonds vroeg zich voorttrekkend door de uitverkoop met tassen vol van " Nooit Genoeg "…

rood aangelopen verward gespannen gekweld en dol hersens gepijnigd door nicotine en alcohol het wordt steeds moeilijker om het leven helder en nuchter te blijven bekijken…

het ongrijpbare omvat mij zijn ogen prikken mijn gezicht bevend in de nacht verlies ik aan gewicht…

in het daglicht straalde jij de warmte van de zon met een liefde die mij overwon in de schemernacht straalde jij je warmte door mij heen met een liefde die nooit meer verdween…

ik krab de korst van een nog verse wond kom uit mijn cocon en verlaat mij doodshoofdvlinder "geen verwijt aan jou maar een schrik van mezelf "…

verhit door het vuur lig je nu te sudderen in de pan eierenlegger was je beroep en daar kon je wat van maar ja, aan elke eierenlegger komt een einde zelfs aan jou tien jaar liep je fier door het kippenhok en eieren leggen deed je op de tijd van de klok je bent nu gaar en dus tijd om te worden opgediend als laatste blijk van waardering…

brandend als een kaars wacht ik op de liefde van een kerel met pit om samen ineen te smelten…