Alle inzendingen van Martien Montanus

als kerstverlichting slingeren warme wensen tussen engelhaar…

gekscherend vloog hij over de top maar vergat op tijd te dalen…

sneeuw sneeuw sneeuw sneeuw sneeuw sneeuw sneeuw sneeuw sneeuw sneeuw sneeuw sneeuw maar zomer broeit al…

een ogenblik zag ik lente maar je lokken dansten en je stappen stierven weg…

ik luister jou als een schelp de zee…

stoer vanaf zijn nest fluit het mannetje vrouwtjes uit volle borst toe…

op zoek naar een wak waggelen twee witkonten net geen zwanenmeer…

losjes gespannen hangt lui tussen twee basten gebruind mijn lichaam…

dodelijk precies slaan uitgestrekte vleugels pijlsnel hun schaduw…

al neigen voeten anders de weg te gaan is kaarsrecht bomen begeleiden en sluiten de rij…

zuurstofrijk water dondert overweldigend ademloos kijk ik…

verder veel verder dan het blauw schitteren sterren als de prachtigste bloemen hemelkleurend…

zwaar van donderbuien draagt de boom met rechte rug zijn doorgebogen takken wijs en geduldig wacht hij op de zon die zoals hij weet zijn tranen zal drogen en het dragen zal verlichten…

gewichtig verend waagde ik de sprong……en liet de duikplank trillen…

kleuren vliegen speels alle richtingen elk moment een om in te lijsten…

in de schittering van haar ijzige ogen drijft stil zijn wrakhout…

in snelle pakken staan ze ijskoud bevroren het startschot ontdooid…

gewichtloos warmen onzichtbare strelingen verlichtend de nacht…

als je niet teveel verwacht van een ander zullen de meeste verrassingen aangenaam zijn…

de aarde staat met wapens overvol hé wereld hoe haal je het in je bol…

als een ongeschoren kinnebakkus stoppelt het geradbraakte land waar klamme wolken winterkoud door het vale zonlicht weerkaatsen in volgelopen diepgetrokken sporen een strakke reiger spietst zijn prooi en blubbert het met smaak in ‘t zuur…

waar laat je de waarheid als al je zakken al vol zitten met leugens…

even de draad kwijt val dan ragfijn als een spin terug in je web…

bespaar de dalen door de bergen op je pad voorgoed te slechten…

ach wat treur ik laat het de wilg…

banen verkleuren ezelsoren steeds groter tijd voor nieuw behang…

blind vertrouwen verdraagt ook donker…

de zee kuste mij en liet me geen keus tot over m’ n oren…

mijn hond drinkt teveel heb ik weer ’t is een dronkenlab…

kwam gisteren mezelf tegen onherkenbaar liep er zo voorbij…