Alle inzendingen van Martien Montanus

je eens zo mooie kleuren vielen hard vloeiend tot diepe herfst…

beter plat te zoenen dan te bombarderen…

verlangens vlammen als dansende vuurvliegjes lichtjes in de buik…

de flessenbodem gaf voor even scherper zicht dan het brilletje…

tot zon grond breekt overwinter ik alle kou eerder pluk ik geen bloemen…

vliegensvlug slaat de rups zijn vleugels tot vlinder een nieuwe dag ontpopt zich…

ondanks dat ik m’ n ogen dagelijks goed de kost geef krijg ik toch steeds weer trek…

laat mij maar even liggen in het hoge gras heb geen haast ik wacht wel op de boer met z’n zeis…

je kan stormen wat je wil mij blaas je niet van m’ n eiland waar het in alle rust zo heerlijk toeven is zonder jou met een zee aan nieuwe mogelijkheden…

het scheurde mijn driedelig grijs volledig aan flarden nu terug bij af draag ik stoppels in plaats van de stropdas of het me staat zal me worst wezen het voelt in ieder geval een stuk meer mezelf…

laat me zien horen voelen laat me beleven leer mij jou…

soms wil mijn denken niet passen in de spiegel van andermans beeld…

een muur bouwen tegen de buitenwereld beperkt vooral je eigen uitzicht…

armen vol geuren bezorg ik jou met bossen vol schone kleuren…

toen het glas brak aan versteende lippen kleurde bloed de dag in plaats van rode wijn…

geliefde snoetjes tippelen trouw heen en weer op de hondenschool…

na penseelstreken kwam je kleurrijk tevoorschijn onuitwisbaar mooi…

als lippen raken smoren gesproken woorden warm in lichaamstaal…

tak voor tak heb ik alle bomen tussen ons ontdaan van groen maar nog steeds geen bos te zien bladerloos kijken we…

al tankend brandstof drinken laatste vuurvlinders de herfstbloemen uit…

voorbije dagen verwaaien als bladeren kleurrijk in herfstzon…

liep keihard tegen m’n zelfbeeld gebroken viel ik maar de spiegel bleef hangen klaar voor een nieuwe confrontatie…

ogen vertellen liefde in alle talen zo grenzeloos mooi…

zon kleurt wit tot rood voeten lopen kijkend bloot branding spoelt schelpenstrand tongen spreken zout en zand wolken waaien meeuwen mee windstil thuis ruist hoofd nog zee…

een man zonder vrouw baart nogal verrassende kleurcombinaties…

slijt groeven rimpelt jaren doodt leven slaat hard tot stil…

opgaand in een boom vertak ik bast tegen bast en verkleur tot groen…

wurmend door de grond wroet puberpunkegeltje zich vlijmscherp een weg…

ogen breien knus als een warm zittende trui liefde om ons heen…

onder een tapijt van mist leg ik ’s avonds geduldig al m’n vragen in afwachting van antwoorden laat ik het donker er een nachtje over slapen in de hoop dat ochtendzon helderheid zal brengen…