Alle inzendingen van Martien Montanus

als je geen muren meer ziet staan er gewoonweg doorheen loopt het je ook geen pijn meer doet en op weg naar de volgende je zonder enige zichtbare emotie het stof van je verharde lijf klopt dan is het wachten op die laatste muur die je eigen afbrokkelen zichtbaar zal maken het puin dat rest is voor de achterblijvers…

we warmden ons vele jaren bij de open haard van ons vuur maar vergaten er tijdig nieuwe blokken in te gooien…

als geesten ’s nachts hun wasgoed binnenhalen begint het spoken…

het lied der stilte zingt schone melodieën ingetogen mooi…

m’ n gedachten gaan steeds vaker aan de wandel ik kan ze bijna niet meer volgen zeker niet als ze de benen nemen richting jou…

zonovergoten herbergt elke dauwdruppel opkomende dorst…

je schonk me grote glazen mooie volrode wijn we dronken en genoten maar gelijk de bodem kwam jouw waarheid de nasmaak was wrang en ontnuchterend maar verhelderend ik loop weer op twee benen…

boven de wolken speelt zomer nog steeds mooi weer nu nog eronder…

vlinder de vijver en strooi moerasvergeet-mij-nietjes op de zonzijde van de waterkant verdwijn daarna ongezien in liefde onder golven van geduld alleen de rimpels weten…

buiten zomert het binnen bevriezen woorden ijzig blijft het stil…

eergisteren composteert al gisteren zakt al naar de bodem vandaag drijft nog in het licht gevoed door vergane dagen ontrolt zich morgen weer een nieuwe dag…

donkere ogen vragen stil om verlichting laten we zorgen…

blijheid breekt wolken zonovergoten glim je stralend kleurt de dag…

op ’t randje van de nacht leun ik nog even lekker achterover tegen de aangename gloed van de avondzon rozig van de wijn en jouw dieprode glimlach wens ik me even niets anders dan dat heerlijk gevoel ogen wiegen mij…

nog ver voordat er ophef over kwam draaide ik samen met m’n vriendjes al prachtige cirkels in het graan totdat de klomp van de boer ons pijnlijk hard vertelde dat wij wat hem betreft voorgoed naar de maan konden lopen…

met tralies voor de zon gevangen tussen hemel en aarde verkleuren we in schaamte…

rilling door de klas als het krijt bijna op was krasten nagels scherp * Deze ervaring opgedaan tijdens les van meester Hendrikse in de 6e klas van de Robert Kennedy School te De Kwakel in 1972. Meester Hendrikse deed net zolang met zijn krijt totdat zijn nagels het schoolbord begonnen te krassen, Een vreselijk geluid, iedereen kippenvel…

als liefde al vonkt maar woorden nog niet vallen spreken ogen taal…

zeg maar welke kleur je bent vandaag dan pluk ik bijpassende bloemen tot een mooi boeket met jou als stralend middelpunt…

ze haalt me vroeg uit bed sleept me naar haar voerbak neemt me mee naar buiten door weer en wind de zeikerd ha loop eigelijk helemaal niet graag aan welk lijntje dan ook maar voor m’n labje maak ik graag een uitzondering de lieverd…

het hoofd leeg houden met een volle agenda bespaart kopzorgen…

lucht wolkt zwart weemoedig kijkt het raam niets dan donker buiten stilte voor de storm binnen kerft Creedence Clearwater Revival m’n ziel regen slaat glashard toe ik zet hem nog maar wat harder en schenk nog een whiskey wat een strot die Fogerty…

plotsklaps kwam je van de muur naakt uit de lijst en poseerde je op bed zoals eens geschilderd ruglings met lang zwart haar pakte mijn hand en vertelde me rode oortjes over wat ik ooit eens droomde en toen niet durfde te schilderen…

al spitzenlopend sluip ik weg van het toneel en ontspring de dans…

misschien weleens goed om even uit je eigen boek te komen en iets te schrijven in die van een ander al zijn het maar een paar ondersteunende woorden een grappige allinea of een spannend hoofdstuk geeft je eigen verhaal ook weer meer inhoud…

drainagepijpen hangen werkloos aan de kant klaar voor opname…

tussen eb en vloed verdween je geruisloos in afstromend water heb nog vele dagen je naam geroepen en gezocht bij hoog en bij laag maar tevergeefs je wilde het tij niet meer keren…

de herder warmt zich wollig tussen zijn schapen als dekbed tegen kou…

keek je me aan we smolten en nu nog steeds zelfs tijdens winterkou blijven we smeerbaar…

vergeef me bladerloze zomers vergeef me eeuwige herfst wortels schieten soms verder dan takken reiken niet altijd vergeef me de speling van mijn natuur…