Alle inzendingen van Martien Montanus

hand in hand lopen we langs de waterrand lopen we hand in hand over het natte zand hand in hand loper we over het laatste stukje vaderland lopen we hand in hand over het naaktstrand met onze billen pijnlijk verbrand…

gooi ramen en deuren in het hoofd maar eens wijd open en ga maar eens lekker met je gedachten aan de wandel om daarna vol met frisse ideeën als nieuw weer thuis te komen…

met zee als oorsprong beroer ik mij als een vis in eeuwig water…

je bent al lang gevlogen maar je donzen veertjes dwarrelen hier nog steeds de mooie herinneringen koester ik warm als een dekbed vol van jou…

als een baksteen stort de steenarend op zijn prooi dodelijk precies…

een aalscholver slaat zich iets te zwaar beladen traag het water uit…

na het breken van zijn woord taalt zij niet meer naar zijn zinnen uitgelezen zet ze een punt…

verscholen in de slakkenhuizen van de stad schrapen zij de resten van de dag in ’t schijnsel van lichtend neon…

aan het einde van de wind daar waar alleen stilte hoorbaar zal zijn wil ik je ontmoeten om samen in alle rust te kunnen genieten van wederzijds aangenaam tot de late avond ons vloert…

een donderwolk breekt kletterend lichten straten benen vluchten weg…

in de pruimentijd deden we ons tegoed aan sappige vruchten die in overvloed voorhanden waren nu zou het ons zeker smaken maar ze zijn er niet meer hadden we er toen maar jam van gemaakt…

wolken breien zich grijze dekens boordevol voel al nattigheid…

ballonnen dansen op de wind mee naar de zon vrijheid in kleuren…

onbeschroomd stapelen wolken zich tussen de zon en mij daar waar de warme bol net nog scheen wateren zij nu over mij heen…

met veel plezier verblijf ik tussen de warme woorden en spannende zinnen van jouw oneindig mooi boek tot ezelsoren aan toe…

de dood zit in de bomen kijkt me aan schraapt z’n keel en vliegt weg opgelucht haal ik adem zachtjes in mezelf fluitend loop ik door…

ogen strooien zich nieuwsgierig de wereld in ademend leven senryu…

je ramen af en toe tegen elkaar openzetten werkt meer verhelderend dan ze regelmatig te lappen…

verzamel warm blauw als behang voor de toekomst onbewolkt zonnig…

goudgerand trekken zware wolken al zwetend door dertig graden…

hang m’ n wens aan een witte wolk blaas ‘m jou richting hoop dat ie aankomt zodat jij ‘m in de schaduw kan lezen zou mooi zijn als daarna de zon weer volop zou gaan schijnen…

door mezelf heen klim ik me een weg omhoog en kom aan tot ver boven m’ n eigen boomgrens een steenbok klampt zich…

bladerend door een bos vol gedachten boomt hij zich van wortel tot tak op zoek naar een nieuw bloeimoment…

zwarte gedachten pakken zich dreigend samen donderbui op komst senryu…

de parasol bestemd om ons bescherming tegen de zon te geven dient meestal als paraplu tegen de regen…

het is niet erg te verdrinken in ogen die zich eindeloos laten lezen en gedichten vol liefde vertellen tot op de bodem van de zee van verlangens…

je nam me mee tot over de horizon naar een ander stelsel waar we werden beschenen door vele nieuwe manen waardoor ons zijn in een geheel ander licht kwam te staan…

zwaluwen scheren als streeploze straaljagers hoog in het strak blauw…

tracktoren ploegen diepsporend door zware grond het land op z’n kop…

jij schrijft je geschiedenis al weer ergens anders terwijl ik hier nog steeds in cirkels om me heen loop te krabbelen…