Met jouw gezicht
In m'n hoofd
Loop ik rond
In het stralende zonlicht
Verdrietig, maar ook blij
Want diep in mijn gedachten
Ben jij toch altijd bij mij
En dat geeft mij de moed om te wachten
Al is het misschien overbodig
En vind jij het absoluut niet nodig
Blijf ik zo rondlopen
En blijf ik eigenwijs hopen
Er is niemand op de aarde…
Als in een waas
Loop ik rond
Elke keer weer
Zak ik door de grond
Waarom nu ineens?
Dat onweerstaanbare verlangen
Wat en waar ben ik
De laatste tijd geweest?
Ik moet bij je zijn
Maar dat kan niet meer
En dat doet zo verschrikkelijk pijn
Ik zou alles willen geven
Om ons weer te beleven
Weer vrolijk zijn, en blij,
gelukkig, jij vlakbij…
Waarheen?
Zo zelden voelen wij ons verbonden met ons lot,
en toch staat het hier zwart op wit.
Wij denken alles in eigen hand te hebben,
onze eigen keuzes te kunnen maken
maar we hebben het fout.
Anderen komen met hun mening, met adviezen.
Deze zouden ons kunnen beïnvloeden.
Maar doen ze dat ook?
Dat maakt niet uit.
Niets maakt wat uit, zolang…
De absolute afstand, die is te relativeren-
want absoluut is relatief, gerelateerd aan keren,
Hoeveelheden en aantallen, het meetbaar instrument-
maar hoe is iets te meten als je het einde niet kent.…
371
Bezig met laden