uren vervagen naar het niets
als ik al door het rood op jouw wangen
met bewondering aan het genieten ben
laat staan als je vinger mij aanraakt
en terwijl vlinders zijn gang gaan
willen de minuten niet stoppen
noch tijdens het horen van je stem
zou ik nog weken met jou
op zoek willen gaan naar het diepste
maar wanneer de dag zichzelf…
als ik vandaag kon voelen over morgen
en dan terug naar een jaar geleden
zou ik eerst aftasten naar jouw liefde
die ik gisteren niet heb gevonden
na uren zou ik verlegen strelen
tot jouw haren overeind staan
en ik niet meer kan wachten
hoe ons warmte spreekt
vervolgens zou ik je geur pakken
als het daglicht jou laat gaan
waarna de nachten…
een eenheid was gevormd
zoals de zee met het strand
en de deur met een dak
zo kon ik bij je schuilen
waar mijn ziel vertekend was
blies je splinters even weg
met jouw ogen van de dag
zonder het licht van de nacht
en door jouw haren te voelen
was mijn kussen sneller droog
zonder het gefluit in de ochtend
en de wind vanuit het westen…
hoe die zon langs me heen gaat
nu jij op dit pad bent gaan lopen
en jouw schaduw mij door dag één
ook in het avondlicht doet fascineren
hoe wolken troostend voortbewegen
voor mij wanneer ik al je vingers
bescheiden heb aangeraakt
en niet alleen dat
dat een kaars zo kan branden
terwijl de wind vaak heeft tegengewerkt
zelfs achter mijn…
ik heb je tranen niet geteld
maar het was denk ik genoeg
om alvast twee halve glazen
met elkaar te kunnen drinken
ik heb ze voor je weggeveegd
om niet weer verdriet te proeven
en onze Raki was nog niet op
-ik was liever dronken
van de drank-
maar zoetigheid was
allang verdwenen
en daarom wat later
deden we onze ogen dicht
zorgen…
alle prikkelingen die hij ontvangt
vormen zijn eigen veilige wereld
waar de zon meer kan zijn
dan een lichtbol van warmte
wonderbaarlijk leeft hij het leven
en laat hij levens veranderen
als zijn lach ook wordt gevangen
en zij is de zee van eb naar vloed
die dierbaren laat meedeinen
tot aan de avond, door de nacht
en soms vallen sterren…
646
Bezig met laden