Alle inzendingen van Menno Wester

Een voor zijn leven vechtend riddertje waarbij het steekspel overwonnen wordt bediscussieerd. Een meisje gekust langs het verloop van opgeblazen verhalen. Iets uit een geleefd bestaan, dat door tijd heen gefundeerd is. Of stel dat zij in de toekomst leefden, in hun waarde, in disharmonie? Dat hij werd geleefd in de nieuwe riddertijd…

liefst voel je problematiek veraf omdat de confrontatie ook een tangbeweging vermag heilig maar de verering van Maria organiseert de hygiene…

morgen gaat het gewoon verder omdat het uitsloven je hart eens opbreekt vier maar de pijl richt op die ritmische bossen…

in feite ligt alles besloten omdat een wezen zo'n duidelijke kring beslaat kijk maar de tafel toont gelijk dagelijks aan levens…

opgeteld kom je tot compromissen omdat een ego niet gauw voldaan is doortast haar toekomstige disputen positiever gerekend tussen de verhoudingen…

een appel betekende eens verbod terwijl een vrucht later schreef van onsterfelijkheid bedenk maar kunstzinnige vruchten vochten zich knap binnen anatomie…

eigenlijk vrij je haar op omdat pure liefde nogal zoet zou zijn vreet maar de stroom is ongezonder dan de vermogens…

je krijgt weinig zomaar cadeau omdat een maatschappij draait om te geven draai maar om een ontvangend feest te gaan verdienen…

je kent alleen haar naam want ze staat voortdurend in de belangstelling analyseer maar het emplooi knaagt aan heel het purisme…

liefst wil je ieder vrouwtje omdat het uiterlijk zelden te wensen overlaat vergelijk maar monologen doen heel wat middels liefderijk jeugdsentiment…

somtijds leef je hemels omdat het herfstblad dood de aardkern raakt geniet maar de heerschappij straalt feller door de openheid…

voorgoed moet je gewoon leven omdat een jeugd zo vrij is geweest ontraadsel eens panels met visie vullen per stem aan…

genadig slaap je even uit want een stem spreekt tot de verbeelding ervaar maar een droom is moeilijker achter een scherm…

hopelijk zie je haar opnieuw waardoor het beeld nimmer aan je voorbijgaat prepareer het de ogen reiken verder dan de incarnatie…

misschien praat de mens teveel daar hij patent heeft op de beweging verplaats je monden gaan in proces meestal van elkaar…

De liefde is hard- op stille zondagen blijf ik een ei tikken…

De sneeuw kleurt mijn haar, een landschap, in samenspel met die memoires…

Het geloof bouwt op- ik streef mij vast op losse schroeven te doen staan…

De schoonheid vertelt- historie vertaalt zich in verborgen vlekken…

Zielen die ver gaan- ik weet hen in te leven tot mijn verbazing…

Het bloeien in pracht- nijvere bijen raken aan het instrument…

de nacht valt als doeken over het hoofd alsof jij in bescherming rust maar de angst is donkerder dan het geloof…

soms is het beter wachten wanneer een tijd de ruimte laat wenen denk in gisteren was de tocht gierender dan vandaag…

De dag loopt in sukkelgang. Regen klatert van druppel tot drop. Jij frunnikt aan je haar en mijmert: morgen ken ik het weer in opheldering.…

Het aflopen van die plaat over Vietnam in vlieggeluid plaatst de toegift uit een zwarte merel over mijn dak; oorlog aanstaande laat vogels bijeen van steun verluid, gelijk uiteen zwermend als de vredesmars over het rak.…

Ik kan uit eigen kracht moeilijk levendig om je geven als om jou heen op zichzelf staande zielen betalen; om anderen te geven laat ook al geen beloften leven, daar vroeg slaande klokken alleen eindjaarshoop ophalen.…

Waar de mens van uit zijn vrije wil op kan bogen is de grondslag van waar hij zijn keuzes maakt; ontdekkingen de occupatie onderhouden en vermogen, houdt de richting zich vrij aan het begin genaakt.…

Zij, door er alleen te zijn zich opgesteld, bloeit, gewapend, naar het dragen meegeteld. Dat brengt de materniteitkennis: gevoed bij herhaling vrucht laat, uit zijn ontwikkeling, men gelost tot moeder geheld.…

Het zou fijn zijn als ik me en met kracht kon omringen voor het wezen dat eens niets aan het toeval overlaat; fijne wolken voor Helios dan het overdrijven opvingen, aan een tempelingang tot beding mijn prejudiciele staat.…

Wat natuurlijk voorbij lijkt aan het ziende oog onttrokken vanuit de zomerse natuur in vruchtbaar boeiende naijver; bevruchtend het gonzen van de ijverige bij biedt fokken, men bij het laatste etentje voerend de gonzende drijver.…