Alle inzendingen van Metha

Zelfs de woorden huilen letters zinnen zoeken een zakdoek voor troost, weer is daar de nieuwe morgen en nog het niet begrijpen het spel dat wordt gespeeld door de uren van de dag, wordt ontkracht door een slapeloze nacht waar werkelijkheid overloopt in droom loos weten naar die toekomst waar jij geen jou meer is, vier geen geheel meer…

Ram de letters uit mijn vingers pers de woorden uit mijn strot ben op zoek naar enig houvast bid wanhopig tot een God wil niet wakker, wil niet slapen droom alleen maar terug in tijd wil niet weten, wil niet denken raak vertrouwen plotsklaps kwijt kijk de dagen naar het voorjaar pluk alleen maar stil verdriet slik gedachten naar het einde…

Bevrijding zoekt ontsnapping in nooit gesproken taal, heftige kreten worden gevangen in zwoel zuchtend genot, geloken ogen zoeken geen antwoorden meer, doch rusten ademloos in geopende vrijheid, onze lichamen verdrijven verleden, smelten samen in heden, ontvangen verloren verlangen en willen geven, meer, ja meer, tot de dageraad het…

Ongebonden verbonden vindt onze warmte elkaar in een verlegen ontmoeten van intens tedere verwachting ademloos raken zachte vingertoppen vertrouwen, zoeken vochtige lippen de weg naar elkaar zachte vleugels van talrijke vlinders raken, even tintelend, soms fluisterend, verlangen vliegen op toppen van opzwepende hartstocht, hoger…

Wanneer jij teder mijn gedachten kust denk ik aan jouw lippen op de mijne, aan jouw handen die mij zacht raken, glimlachende ogen die mij omhelzen warme golven gaan door mijn nerven, op zoek naar kracht kleurt mijn huid zacht roze, stil kan alleen jij begeerte stillen, beweeg jij mij intens bewogen, voel mijn welkom als een heerlijke passievrucht…

Leeg is nu het lichaam strak kijk ik mij aan verbeten wil de geest niet breken, houdt het weten vast in monddicht, star strepen lippen loze lijnen, stom staren ogen in het verschiet, waar net boven de laatste golf ochtendrood verschijnt zachte stralen klimmen omhoog, zoeken een licht spoor, driftig sluit ik beide ogen, kijk naar…

Woedend trap ik tegen schelpen stamp de golven uit de zee krijs de meeuwen uit de hemel gil wanhopig, neem me mee wil de duinen wel verscheuren voel mijn ongekende kracht stamp de kuilen tot een berg wil niet meer teder, niet meer zacht ram de woorden uit mijn strot gebaar verdriet en immense pijn bid wanhopig tot een God voel me verloren…

Wanneer wielen blijven draaien in het rad van de te leven tijd zullen spaken blijven steken in geblazen lucht, ik raak je kwijt is er toch een dag gewonnen ademen uren even rust wordt er een mooi web gesponnen en het weten weer gesust elke naald als een spuitje hoop verduistert de nacht blind vertrouwen dat ooit door wijze wijzers sloop…

Niet de nachten zullen tranen al kust het kussen jouw verdriet nee, de dagen zullen slikken wanneer men oogt en waarheid ziet niet de oren zullen horen noch de stemmen zullen verstaan nee, de monden zullen spreken vertalen verbeten levenswaan niet de handen zullen reiken nimmer zijn zij meer gevuld nee, zij breken sterke dijken klauwen…

Ik vlij mijn lichaam op het asfalt maak voor liefde weer ruim baan wanneer auto’s heftig toeterend al file rijdend langs mij gaan geen verbodsbord stopt mijn zinnen geen stopbord verbiedt mij de waan ik wil je hier op het teer beminnen toe lief geef mij voorrang laat je gaan kijk een zebrapad als bedstee zwart en wit als klank en kleur…

Wanneer het voorjaar door de dagen danst licht kust in de vroege morgenuren maan en sterren eerder weg zal sturen het vroege vogeltje zich niet verschanst open ik mijn hart dwars door alle muren woorden worden liefdevol tot bloei gebracht zacht uitgesproken zinnen klinken als verwacht zonnige dagen zullen eindeloos duren zakt de…

Jij mag het zeggen maar of ik het hoor ik bedoel maar, de klanken ? ja die hoor ik wel de zinnen ? komen niet aan denk ik maar even husselen en dan staat er wel iets wat er dan staat ? ja zeg nu zelf hoe kan ik dat nu weten wanneer ik je niet versta ……

Teder raak ik harde snaren van onbespeeld verdriet, zacht streelt de ondergaande zon noten op verbleekt papier het voorjaar walst licht nader in de verte hoort zij klanken van zwoel gezongen woorden, langzaam groeit tijd door de de dagen, op mijn naakte huid speelt kippenvel met trillingen van ooit bespeeld verlangen het laatste…

Zacht droom jij trombone klanken terwijl de taal speelt, luistert muziek naar de rust in het spel en wenkt teder naar die ene laatste sigaret gevoel blaast een klein wolkje rook uit en het juiste shot ziet alleen het mooie, fluisterend vraagt zij of er wel genoeg is om weg te geven raken strak getekende lijnen net dat ene wat niet meer…

Mijn ogen geven jou een hand schenken de tijd haar leven weergaloos tellen cijfers meer dan tien terwijl ooit minder voldoende was om een woord te laten klinken als een zin jouw handen ogen boeiend de toekomst tijdloos…

Ik adem zacht en zie om wandel door de maanden van wanhoop en verdriet lees de pijn in jouw ogen elke voetstap maakt geluid maar zachtjes nader ik jou dichter, steeds dichterbij schenk ik jou mijn tranen zij smelten tot samen één, daar waar liefde haar eigen weg zoekt in dit leven zal ik jouw leidsman zijn in de jaren die komen…

Ik houd jou tegen het licht, bekijk de lijnen van grijs naar zwart, vloeiend vormen zij negatief in een flits zie ik ogen vol liefde als een waas zinnen raken, glanzend is de afdruk, mistig de weergave, verkreukeld door verkrampte handen ga jij weer in mijn tas, die ja, waar gedachten schuilen in de vakjes, naast dat ene ...…

Wanneer morgen minder meer is geworden, pak dan zacht mijn handen en volg teder de lijnen des levens raak de palm van mijn hand heel even aan, zomaar, voel mijn warmte en lees de liefde in mijn ogen, proef verborgen hartstocht in half geopende lippen, vind mijn ik in jouw zijn, fluister liefdevol de tijd vooruit in uren van wensen…

Mag ik je even aanraken zomaar, zacht, ja, heel even en dan denken dat ik je niet hoef te missen Mag ik even in je ogen kijken zomaar, helder, ja, heel even en dan zien dat je nog steeds van mij houdt Mag ik even zachtjes met je praten zomaar, fluisteren, ja, heel even en dan horen dat je mij ook mist iets meer als gisteren en iets…

De leugen ademt waarheid in verslikt zich in het weten niet het liegen verstikt de mens maar de waarheid die wordt vergeten !…

Dansend gaat zij door de dagen geeft de avond glimlachend licht nooit zal zij om woorden vragen brengt warmte op ieders gezicht haar regels zijn niet gebonden lopen slingerend door de tijd andermaal slaat zij diepe wonden na een heftige strofe strijd heeft zij zin in mooie zinnen raakt zij plots menig lezershart wil zij haten, dan wel…

Stil zit zij voor het venster zoekt de maan en telt glimlachend de sterren, haar handen ondersteunen haar kin, een diepe zucht ontsnapt bijna geluidloos haar halfgeopende lippen, terwijl haar ogen vragend, haast verlegen, zoeken naar de droom die even op visite kwam, haast teder langs haar gezicht streek, om weer te verdwijnen in het holst…

Een gesloten envelop, gelijmd, zonder jaren te tellen, plakken op een maagdelijk wit vel papier herinneringen, bedrukt, slaan letters een leven over, ooit geleefd, tot de dood ons scheidt, haalde de man met de zeis mijn leven eerder in dan het graf gedolven kon worden, bedolven onder gehuilde tranen zal de diepste kuil niet…

Gelouterd door de tand des tijds likken lippen wonden, geslagen in gesproken zinnen zwijgen monden een streep door de dagen, branden zout in juist die donkere uren, waar zicht verdwijnt uit het zicht, geteld naar de ochtend, vinden zij een paar stralen geluk gevangen in een nieuwe morgen…

Gehuilde tranen worden gevangen in de zakdoek van de nacht…

Ik glimlach liefde golf vlinderend door de nacht laat ogen stralen…

Zij loopt langzaam door de dagen schuifelt zacht van uur naar uur heeft antwoorden op alle vragen is levenswijs, maar toch zo puur perkament doorschijnende wangen een permanentje in heur grijze haar soms zingt zij plotseling gezangen vervalt dan weer in mistig grijze staar een stille lach in half geloken ogen een wetende glimlach om haar…

Galloperend door onstuimige stromen breken gedachten op het waaien van de wind hartstocht sluimert in verhitte dromen waarin ik eindelijk mijn gelijke vind gevlochten vingers met de mijne raak ik jouw zinnen even aan ik wil totaal in jou verdwijnen toe lief, laat je nu maar gaan proef je warme zachte lippen voel jouw heet en vochtig lijf…

Jij beweegt in mij als eb en vloed laat mij weer naar adem snakken raast als storm door mijn bloed doet verkilling in drift zakken ademloos door woest golvende tijd voel ik weer dat verdomde verlangen proef jouw lippen zacht op mijn huid zwem radeloos weg nimmer onbevangen langs snijdende klippen stierf ik ooit verstild in…

Lippen fluisteren teder de taal der liefde zij dichten woorden ...…