Alle inzendingen van Metha

Gekromde ruggen en zweepslagen gaven dagelijks brood waar hij, als verlosser een kroon krijgt aangereikt toont een zwart gelaat kracht om gisteren te verscheuren en dollars te verpakken in vergeten de raketten vallen niet in de achtertuin…

Witte muren dragen sporen van raak etterend in verdampte jaren onderhuids als dat al kan klinken klanken als roepende wanhoop in die éne woestijn waar zand allang geen vijand meer is geschoten in gevangen lucht vlucht het alfabet langs kindergeesten overleven is de eerste letter van de schrift kom maar kom van links of rechts…

Als de nacht de vorst bemint en reuzel langs hete hangijzers glijdt wordt geloven of niet geloven een ijzig koude strijd…

Enigszins verwonderd kijkt zij om zich heen haar grijze ogen gaan weifelend en twijfelend naar slanke handen gevouwen willen zij vasthouden geknepen willen zij vergeten ontspannen willen zij vieren waar fiere schouders weken dragen van tot hier laat haar ingetogen lach rimpeltjes schuchter verschijnen berustend gooit zij een hand…

Wanneer gespleten tongen woorden slaan en lippen blauw zelfs kou kunnen laten bevriezen zullen veren gedoopt in huid op huid het dons altijd kunnen verbloemen al blijft de gift git het blanke vel leest naamloos…

Wanneer het laatste licht gaat slapen gaan de zware gordijnen toe weer sluit zij de donkere dagen haar ogen zijn zo hopeloos moe in plaats van het schaapjes tellen telt zij de spijlen van het bed met één druk kan zij om aandacht bellen maar haast heeft het ontbijt al klaargezet de po-stoel is allang in ruste grauw en grijs, een dode kleur…

Te jong worden takken soms gesnoeid daar waar oude stoere eiken niet meer kunnen reiken naar een vol bladerdek of naar een voorjaar wat luchtig en ontspannen het licht verspreidt worden takken soms te jong gesnoeid daar waar witte vlokken smelten eer zij vaste grond voelen of in warme wanten landen en wonder ogen laten stralen verglijdt…

In de krant leest zij dat het over is er staan her en der wat omgevallen letters net of het er niet meer toe doet zo eventjes tussen leven en dood nogmaals proeft ze het zoete sap van perziken ruikt de geur van zonnebrand voelt weer de korreltjes tussen toch gesloten vingers die langzaam schelpen proberen te verstoppen terwijl…

Ik mis je lach jouw troostende handen de mindere dagen maar ook de gouden randen ik mis zachte woorden van gestifte lippen elke maandag het beppen het koffie nippen ik mis "het is vandaag dinsdag toch" het marktgebeuren het samen over regen zeuren ik mis het voetbal de woensdagwedstrijden kijken het heerlijk over een doorgebroken…

Wanneer jij stil jouw handen vouwt de dag aan weer een nacht toevertrouwt geen honderden schaapjes meer telt maar wel talloze boze geesten velt mag ik dan even naast je liggen wanneer jij dons als tijdloos kiest geen uren wint alleen maar verliest de zon weer langzaam op ziet gaan moeizaam ademt tot weer een maan mag ik dan even naast je…

Boven de wolken leeft geen naam meer danst leeg met loos duister naar het licht waar woorden wankelen onder aards gebral struikelen stralen ademloos, haperen raken het laatste dag en verdwijnen in mist zelfs huilen maakt muziek…

Soms is het plotseling stil zomaar stil héél stil je kijkt luistert en hoort niets helemaal niets dan een aanzwellend geluid het landschap lijkt open te scheuren de natuur doet voorzichtig een stapje terug dan is het weer stil plotseling zomaar stil héél stil…

Twee namen gekrast in een oude boom een groot hart in wanhoop gesneden verweerde klanken tussen bladerenzoom alle hunker naar morgen vermeden hun wereld stond al jaren in brand waar lichamen ondergronds leden verloren zij hun stad hun land vonden bunkers als huis van heden het mes, verroest, werd onlangs gevonden maar de boom was niet…

Ongelovig kijken handen als blind naar jaren, maanden en weken nagels, niet gelakt, spitten en draaien om en om het voelt en voelt en voelt ja het voelt als bijna niets geen tijd meer te verliezen om driehoekjes te plakken iets meer pit in de pritt verdorie, waar is die blauwe pen hij schrijft zo soepel alsof letters lijken te dansen…

Wie fluistert straks jouw naam nog wanneer klanken langzaam versterven in verten waar horizon lijnen mist wie spreekt jouw naam nog onbevangen uit wanneer een vochtige glimlach blank hout steeds minder aards ziet worden wie gebruikt jouw naam nog wanneer taal geen gehoor meer vindt en hoofdletters ijskoud grieven wie draait zich nog…

Jij telde niet de dagen oh nee, je telde ze niet vliegen wilde je alleen maar vliegen ademloos brak jij met het aardse en dacht dat deze ene vlucht vergeten vrijheid bracht de bomen konden niet hoog genoeg zijn, jij vloog er wel langs of onderdoor blad of geen blad voor eeuwig gebekt sloegen vleugels in het wilde weg de diepe…

Wazige wolken verbergen herfst in de knop grauw tovert schoonheid…

Haar schouders dragen eenzaamheid stap voor stap naar buiten handen zoeken in gestikte zakken ooit gevuld met haar hand in de mijne vinden gekromde vingers een tamme kastanje geraapt tijdens die laatste boswandeling goed tegen reuma zei je nog terwijl kleine deukjes in de schil haar glans juist versterkten een schuchtere lach…

Hoi, daar ben ik weer ik kwam niet zomaar even langs ik hoop dat je nog weet welke dag het vandaag is ja zaterdag ! hallo, ik bedoel de datum kijk even op de steen dan bij de eerste datum nee niet de tweede daar was je namelijk even de weg kwijt we hebben je daarna nooit meer terug gezien achterom kijken kon je ineens niet meer…

In het land van Potjestan dansen twee bruine beren poten klauwen door de lucht "bewegen" schreeuwen de heren snuiten kijken droevig rond in doffe ogen schittert vocht bekken zien er uit als mond nadat alle tanden zijn verkocht links en rechts op elke bil zitten grote kale plekken exceem zweert bij hoog en laag verdwenen zijn stoere nekken…

Wanneer klinkende letters zijn kaak spontaan verrekken een spitse tong de poëzie beroert klimt een grijsgetinte pen naarstig naar boven ontziet geen lijnen maar vangt met 'n laatste lus nooit eerder op deze wijze geknoopt in één haal de laatste zin eer de punt is gezet…

Je bent de deksel op de theepot de voetballer in het veld de hoofdrol bij die reclamespot maar ook de geboorte van geweld je bent de lach in de morgen de traan in nee nooit meer de warmte in klein geborgen maar ook het vuur in brandend zeer je bent de radar van mijn ogen het refrein in ieder lied de kleur van regenbogen maar ook de snik…

Weet je wat ik doe je in een doosje zo'n doosje met van binnen iets als watten en de buitenkant ja de buitenkant even denken de kleur van de schater een beetje fel en de tint van de lach zacht en warm en dan een doekje erbij voor het geval dat je weet maar nooit toch ik bedoel maar in de regen lopen houdt ogen niet droog en het…

Jouw laatste stappen zet je op de nu vreemde trap waar gelakte passen deurtjes openen naar kleurige potten vol lang geleden verborgen sprookjes omhoog langs ovale portretten zoeken donker alwetende ogen boven minzaam gekrulde lippen ietwat cynisch naar krassen het poppetje op de tekening met onhandige handjes die als harkjes wijzen naar…

Hij blaast lucht in regenboogbellen maar wanneer haar wapperende haren druppels vangen in kleuren die bijna onaards zijn tekenen ogen als houtskool, levenloos versteend blaast hij nogmaals al is het alleen maar om het laatste beeld niet te verliezen…

Als je haar dan bij haar hand pakt is het alsof zij opnieuw moet leren lopen links en rechts kijken mag ze overslaan al volgend gaan jouw passen alleen maar vooruit soms lijkt het wel of zelfs voeten hand in hand gaan zij kijkt nog eenmaal achterom en sluit de vermolmde poort die ooit vanzelf in het slot viel…

Waar ijzervreten vol vuur opgewonden radertjes slijpt dalen tanden in verbeten knarsen aan de lopende band open dicht open dicht en jij ? ja jij zoekt rust maar vindt alleen stilte in jouw hoofd kom dan vergeet het loos en spring als radertje in het alles dans al is het tandeloos dans en lach slijp resterende tijd vergiet geen…

Lachend probeert zij de wolken te raken springt luchtig naar een klein briesje geluk hij schenkt haar onverbloemd nieuwe jaren zonder jeugd maar in haar ogen danst nog altijd de geest van jong najaarsdagen verlangen naar een bed van bladeren een grassprietje en lijnen hemels met hier en daar een klein vlokje wolk de witte bosanemoon…

ik slam zonder rem ik krijs en gil vrede is wat ik wil ik spoor ik spoor en dender door langs paal en perk vuur vrede sterk ik schiet met taal woorden als staal ik denk vooruit niet achterom het woord het woord is mijn enige bom ik raas en tier ingehouden op papier een pen en mijn vel zijn een slagveld duel…

Verlaten vangt zij vervlogen dromen driftig graaft hij kijk, daar, naast de moet van paardehoeven ooit steigerend in opvliegend zand vecht zij hij niet meer…