Alle inzendingen van Michael Distelvelt)

In categorieëngedeelde habitat, Je creëert een onbeseft blokjespatroon. Ik ben die niet-reële waarneming zat, Ik wil niet zien als een icoon. Ik zoek met aanduiding van taal naar object, Naar een juiste bewoording van mijn aspect. Maar mijn zogenaamd apriori taalvermogen Heeft mijn objectivatie alleen maar voorgelogen. Patroon, jouw voorgeprogrammeerd…

Besef goed de cirkel is niet rond. In een drama waaraan je zelf niet deelneemt. De mieren die denken een nest te bouwen. Je kunt ze wegslaan, ze blijven bestaan. Gek, geflipt, gestoord. Of heb je de juiste dioptrie?…

Utopia, een eeuwig wonderlijk gebied, maar in de empirie tref je het niet. Wanneer je dit eenmaal beseft, is dit al een steek die je hart treft. Maar niet getreurd, je kunt altijd hopen, dat je er ooit in je gedachten rond zal lopen.…

Welke richting zal ik waaien? Zal ik mezelf in een onbekend genot storten om vervolgens in een afgrond te belanden, niet meer te beklimmen, het systeem uitbuitend door haar fout. Of zal ik mijzelf als vrij ervaren, terwijl ik een vastgeketende gevangene ben, gedoemd tot programmeren aan een mislukkend apparaat. Dank God voor de levensparadox…

Een gedachtenstroboscoop flikkert in mijn hoofd. Tijdens het zoeken naar de oplossing neemt de frequentie gestaag toe. Insomnia... paranoia. Ergens in het duister dwarrelt een simpel eeuwig antwoord. Een antwoord dat mij angstig maakt, angstig voor de oorsprong van het antwoord. Paranoia... insomnia.…

Ik wil mijn lichaam uit doen, maar dat kan niet. In mijn hoofd is het een chaotische wanorde. Ik staar naar het niets - er dringt van alles tot mij door - Er altijd maar een eind aan breiend. Wat halen die missteken nou uit in dit o zo geweldig verzonnen kunstwerk? Geen reden tot reparatie! Wat doe ik hier in Godsnaam? (...doe ik?)…

Het leven is een cirkel met als middelpunt de dood. Onszelf bekommerend om de omtrek en de lengte van de straal, vergeten we de buitenomgeving. We kunnen het vragen aan de zwarte kraai, die met 'het' onbevredigende antwoord in de treurwilg wacht.…

Opgesloten in een geïsoleerde ivoren kamer. Probeer de berg niet te beklimmen, je zult je bezeren aan prikkeldraad èn naar beneden storten. Je reactie doet de muren aandikken. De eeuwige J-curve, missende oogkleppen.…

Een ondoordringbare andere wereld te bevatten door niemand er omheen. Het eeuwig duistere doolhof waar de caroussel draait, zwevend in de lege leemte om hem heen. De adelaar vliegt door de onvatbare wolken en ziet haar prooi alsof het altijd op haar iris heeft gezeten. Zij stort als een raket neer. Niet te missen... ...op weg…

Inslaand als een onverwachte bliksemschicht begint de ratelslang zijn sessie. Steeds verder verwijderd van mijn doel tot het oneindig vraagteken is bereikt. Maar dan is er licht Licht van de zuiverste vorm. In mijn poging de herkomst van dit licht te bevatten word ik tegengewerkt door een angst voor het duister de kracht van die angst…