Alle inzendingen van Michael

Jouw lijf, dat eeuwig grasland, graag verder begraasd maar genadeloos veroordeeld tot andere weiden. Lief, hierbij een briefkaart om je te laten weten; het gaat goed eigenlijk beter -------------------------- verlorenwoorden.web-log.nl…

In de trein weet ik dat ik niet meer thuis kom Jouw ogen zullen niets terugzeggen Een klok tikt door de stilte…

Het huis zit vol gaten Ze zitten in de kledingkast en plankjes in de badkamer De stilte maakt zoveel herrie in mijn hoofd -------------------------- verlorenwoorden.web-log.nl…

De letters betekenen teveel om de leegte te schetsen die bleef na enkele woorden; 'iemand anders' en dan die naam --------------------------------- http://verlorenwoorden.web-log.nl…

Een stad gegoten uit beton trams uit ijzer, de vrouwen lijfjes als colaflesjes hier dan vreemdeling te zijn zoals ze al eeuwen op de terrassen zitten kijken momenten verzinken in de zwierende taal, passeren als sigarettenrook --------------------------------- http://verlorenwoorden.web-log.nl…

Teruggelopen naar de kade om opnieuw de geluiden te proeven nu het eindelijk stil is in mijn hoofd met de nasmaak van echt bier in mijn mond voelen mijn handen nog jouw slanke lijf golvende dijen de ironie van Antwerpen; het besef dat prachtige vrouwen door de stad blijven vloeien net als het water --------------------------------…

Ik ben een beetje dom geweest Liet niet wat ik had moeten laten Ik wist dat ik het niet moest doen Maar kon het me niet uit het hoofd praten Ik weet dat ik er spijt van krijg En eigenlijk heb ik dat nu al Maar wat gedaan is neemt geen keer Ik vrees de hardheid van mijn val Het was niet eens zo slecht bedoeld Maar goed was het ook niet echt…

Verscheurd en gepijnigd Zoete terging Tragisch verdriet Om wat niet kan zijn Verloren verlangen Ontastbaar gemis Onbereikbare prijs Het is wat het is Verdwaalde gedachten Geen verwachting Lang niet geweest Opnieuw verliefd Buiten bereik Net in het zicht Altijd begerend Te zien haar gezicht Haar stem is een drug Haar geur een…

Met jou op het strand Sterren in de lucht Met jou in het zand slaan mijn gedachten op de vlucht. Onduidelijkheid is overal overal is onduidelijkheid En ook weer in dit geval Is het de ander die er onder lijd.. Waarom is de zekerheid nergens te bekennen? Waarom weet ik niet wat ik bedoel? Waarom lopen mijn gedachten mij te jennen? Waarom…

Besef goed de cirkel is niet rond. In een drama waaraan je zelf niet deelneemt. De mieren die denken een nest te bouwen. Je kunt ze wegslaan, ze blijven bestaan. Gek, geflipt, gestoord. Of heb je de juiste dioptrie?…

De regen valt Een sobere symfonie Een bloedend hart Als verwelkte rozen Het sombere hart In de regen De wind waait Een lichte bries Een somber akkoord Een sobere melodie Het schrijnende hart Dan de wind Het is koud Het hart kreunt Een smeulend vuur De liefde verteerd De dichter verkleumd De regen De wind De koude De storm…

Is het verkeerd om terug te slaan? Is het fout om wraak te willen? De doden hebben er toch niets meer aan Wat is er nodig om dit gevoel te stillen? Laat ons toch de schuldigen straffen! Zoveel levens zo verspild! Laat ons bloed met bloed vergelden! Laat het maar onze ziel bederven! Oog om oog en tand om tand! Laat de schuldigen de vuurdood…

Utopia, een eeuwig wonderlijk gebied, maar in de empirie tref je het niet. Wanneer je dit eenmaal beseft, is dit al een steek die je hart treft. Maar niet getreurd, je kunt altijd hopen, dat je er ooit in je gedachten rond zal lopen.…

Welke richting zal ik waaien? Zal ik mezelf in een onbekend genot storten om vervolgens in een afgrond te belanden, niet meer te beklimmen, het systeem uitbuitend door haar fout. Of zal ik mijzelf als vrij ervaren, terwijl ik een vastgeketende gevangene ben, gedoemd tot programmeren aan een mislukkend apparaat. Dank God voor de levensparadox…

Een gedachtenstroboscoop flikkert in mijn hoofd. Tijdens het zoeken naar de oplossing neemt de frequentie gestaag toe. Insomnia... paranoia. Ergens in het duister dwarrelt een simpel eeuwig antwoord. Een antwoord dat mij angstig maakt, angstig voor de oorsprong van het antwoord. Paranoia... insomnia.…

Ik wil mijn lichaam uit doen, maar dat kan niet. In mijn hoofd is het een chaotische wanorde. Ik staar naar het niets - er dringt van alles tot mij door - Er altijd maar een eind aan breiend. Wat halen die missteken nou uit in dit o zo geweldig verzonnen kunstwerk? Geen reden tot reparatie! Wat doe ik hier in Godsnaam? (...doe ik?)…

Het leven is een cirkel met als middelpunt de dood. Onszelf bekommerend om de omtrek en de lengte van de straal, vergeten we de buitenomgeving. We kunnen het vragen aan de zwarte kraai, die met 'het' onbevredigende antwoord in de treurwilg wacht.…

Opgesloten in een geïsoleerde ivoren kamer. Probeer de berg niet te beklimmen, je zult je bezeren aan prikkeldraad èn naar beneden storten. Je reactie doet de muren aandikken. De eeuwige J-curve, missende oogkleppen.…

Een ondoordringbare andere wereld te bevatten door niemand er omheen. Het eeuwig duistere doolhof waar de caroussel draait, zwevend in de lege leemte om hem heen. De adelaar vliegt door de onvatbare wolken en ziet haar prooi alsof het altijd op haar iris heeft gezeten. Zij stort als een raket neer. Niet te missen... ...op weg…

Inslaand als een onverwachte bliksemschicht begint de ratelslang zijn sessie. Steeds verder verwijderd van mijn doel tot het oneindig vraagteken is bereikt. Maar dan is er licht Licht van de zuiverste vorm. In mijn poging de herkomst van dit licht te bevatten word ik tegengewerkt door een angst voor het duister de kracht van die angst…