Alle inzendingen van Nadine

ik zal je grootmoeder zijn vele namen vinden voor melk en slaap en wat warmte voor elk ik zal je heldin zijn je angstdromen verdrijven de kracht van woorden delen en ook die van 't zwijgen ik zal je vriendin zijn aan het Noordzeestrand samen spelen met water en zand vertalen wat vogels en vissen zoal zeggen ik zal je gezelschap…

een ziekenhuis een kamernummer en heel veel genummerde spuitjes heel veel wit van lakens en schorten en zijn gezicht een bel die niets doet behalve vervelend teuten bezoek dat meelijden veinst maar zich niet kan inleven en ik die wacht op beterschap…

de lente bekleedt de velden en weiden met groen en frisse kleuren de zee is rustig nu de golfjes worden welgezind voort gedragen door een zachte wind zeeën van tijd en blauwte slapen weer naast mij woorden zwemmen kriskras door elkaar meeuwen stellen hoge vragen…

een vuistslag regen zo voelt het aan groen van 't zwijgen bestudeer ik de vogels als moment van vluchtig ontkomen…

geboren ben ik en opgegroeid aan zee ik zou niet lang zonder haar kunnen jij bent als de zee voor mij afwisselend rustig, speels en wild meester van het kind in mij meegesleurd door je stromingen ben ik het zand van je liefde maak je mij tot vrouw…

al is het dan tijd voor lengende dagen de bomen rillen in een wind die nog steeds met winterse angels prikt…

enkel een verzameling woorden als verweer verdwaal ik soms in wat ik schrijven wil welk bewijs zoek ik in welke vraag het is allemaal onwerkelijk omdat toch niemand antwoorden wil…

de nachtelijke weidsheid neemt haar plaats geen maan geen sterren koud iets van de Noordpool hangt in de lucht net als vlokken zeeschuim in de mist denkstreepjes flitsen voorbij mijn ogen tot de morgen de wolken opengeeuwt al blijft de mist der stilte nog wat hangen…

Je hoofd vol, Je dagen leeg, een kreet van ongeloof, waarom? Eens in de toekomst, Als je hoofd weer leeg is, Je dagen weer voller zijn, Zal je waarom een plaats vinden in je hart, en daar tot rust komen.…

de sterren huiveren blauw in een poolkoude nacht zelfs de vele warme kussen die jij op mijn lippen achterliet kunnen mij niet warmen in deze eenzame nacht…

de stoelen verzamelen zich rond een tafel die ernaar verlangt gedekt te zijn er is sterrengefonkel in de boom in de keuken wachten de glazen ongeduldig om gevuld te worden de oven staat zich al te warmen de hapjes barsten de koelkast uit als de gasten binnenstromen vult gezellig rumoer de kamer parelt de poëzie in de keel de glazen en…

terwijl ik zoek naar verse lucht adem ik alleen maar letters in om ze daarna in jouw mond te leggen je slikt ze in zonder vragen zou dit ook poëzie zijn?…

ik staar op een blinde muur die alle licht opslorpt maar de muur heeft alles in de gaten gelukkig gaat de deur nog open zodat op zijn minst mijn gedachten kunnen ontsnappen…

je aanrakingen druppelen doorheen mijn nylon kousen doorheen mijn huid tot in mijn bloedstroom voel ik je tedere strelingen hartkloppingen ik krijg hartkloppingen gek ik word gek maar hou vooral niet op ik wil ik wil al jouw liefde vannacht…

een morgen van nevel en twijfel een uur dat hangen blijft tot tussen de kieren van wolken wat licht ontsnapt de dag verder uit wandelen gaat…

onophoudelijke regen ons Vlaamse land verdrinkt het weer heeft iets wraakzuchtigs waters prevelen steeds luider alsmaar verder komt de rand van oeverloosheid nog komt geen eind aan dit wolkig ontij weiden lopen blank verworden watervallen velen staan al tot hun knieën in het water dat hen spattend omvat dit eindeloos getij drijft tot…

gesluierd is het licht in de te korte dagen een verregend gezichtsveld bereikt steeds vroeger de avond waar lampen schaduwen leggen op bleke gezichten…

terwijl ik deze zin schrijf schrijft de zin in mij iedereen blij…

ik word dronken van al dat zogenaamde nuchter gepraat of ligt het toch aan de wijn!…

terwijl de maand langzaam vordert voelt men de oktoberwind steeds harder de winter schuilt reeds in de avond de lucht barst van de kou een langzaam landschap vult zich met de humusgeur van bladeren en twijgen over het vage zicht van vormeloze dagen valt nog wat sporadisch licht…

vandaag waren er zandverstuivingen voortjakkerende wolken weerwind en laaiende regens nu in het laatste natte licht van deze waterige dag ben ik stiller dan dit huis verdragen kan…

zoals jij kwam aangewaaid zwervend door Oostende vond je mij zoals jij in het leven gelooft zoals jij in mij gelooft zomaar een vrouw zoals jij steeds completer mijn hart bewoont onbeschroomd zoas jij steeds alles licht en lichter maakt voor mij zo schrijf ik zo bloei ik voor jou…

mistwaaiers ademen takken vol beweging zodat ik niet op mijn tenen hoef te staan om met mijn hoofd in de wolken te lopen vlindervisjes lokken me naar het strand waar de ochtend geduldig staat te verzanden loslippig zonlicht struikelt over loslopende wolken waterspelend spoelen golven droog op het zand rust meert aan…

oktober dampt zich in de eerste kille ochtenden als voorlopers naar winterse donkerte af en toe schijnt er een waterige zon oktober spiegelt zich in goudgebladerte en grijze wolken die zachtjes uitvallen in humusrijke aarde volgende lente weer zinnig groen oktober verdonkert zich in bewolkte nachten en benevelde aarde terwijl de maan aan…

het is een lastige verhouding tussen mijn woorden en mezelf ze komen als ik er niet om vraag als ik ze zoek vind ik ze niet soms maken ze me sprakeloos dan weer zijn er zeeën van ideeën of er zijn verhalen zo oud als de straat die toch weer nieuws blijken gedachten springen uit het onbestaande krijgen plots een levendige betekenis hartbrekende…

de wind vergaart dode bladeren in een hoek van de tuin om ze later weer overal rond te strooien ondertussen snij ik oude takkenbossen tot eerste wintertijd…

de schemer verheft zich de nevel sluipt al rond in geen tijd doet mist alle zicht teniet de late wandelaars gaan voet voor voet voor ... voet hun stille zwijgende stap wordt in de smoor verborgen van de eerste dolende winterschimmen…

mijmerende zeilboten van ongerijmde gedachten zoekend naar taalvissen zacht waaiend ademgeruis wit golvend gefluister sprekend tegen de zilte wind het wordt nooit zonneklaar in dit bewolkte hoofd maar alweer neemt de zee me in…

ik loop tussen twee golfbrekers van gestrande zinnen toch ligt het hier vol openheid een onbeslist einder…

een vliegende spin aan een herfstdraad de tijd om weerkrachtig te worden ook bij donderwolken en regenpraat het moment om de windfluister code aan te leren en te verbuigen tot woordopwinding…