Alle inzendingen van Nicolaas Beets

EEN JEUGDIG ECHTPAAR AAN DE BRUILOFTSDIS TOEGEZONGEN De huwlijks-tempel werd betreden, De heilige echtknoop is gelegd, Des hemels zegen afgebeden. Waarop elk onzer Amen zegt; Nu zal het uur van scheiden slaan; De huwlijksreis vangt aan. Twee moeders zien met vochtige ogen, Twee vaders met een kloppend hart, Door liefde, niet door vrees,…

Als `t regent, daar de zon bij schijnt, Ziet gij alleen de regen; Ik vestig op de zon mijn oog En op die lieve regenboog, En lach hem hoopvol tegen. "Goed ! Maar intussen wordt gij nat." O ja, dat was te duchten, Zo ik mijn regenscherm niet had, Dat 'k altijd meeneem op mijn pad, Bij 't zien van donkre luchten. "Maar als uw regenboog…

Op eenmaal soms ontwaakt in mij, Wanneer ik 't minst verwachtte, Van schoonheid en van poëzy De wordende gedachte. Een onbepaalde en zoete lust Sluipt hart en aadren binnen, Als werd ik in de droom gekust Door een der Zanggodinnen. Er ruisen tonen om mij heen, En schone vormen zweven In glanzig nevelwaas dooreen, Die mij het hart doen…

De beste Vriend is wel daarboven! Op aarde zijn de vrienden raar*. En, in ons menslijk woelen, sloven, Loopt trouw en waarheid veel gevaar. Dies blijft het bij de spreuk, mijn kind: De Heiland is de beste Vrind. Bij mensen is het vloed en ebbe; De Heiland staat gelijk een rots. En schoon ik duizend feilen hebbe, Hij laat daarom mijn hand…

Het IJ is breed, de Zaan is breed: Wie wil de Zaan bevaren? De meisjes zijn er net gekleed Zoals voor honderd jaren; Haar ogen blauw en blank haar vel: Ik mag de Zaanse meisjes wel. Het IJ is breed, de Zaan is breed: Wie wil de Zaan bevaren? Men vindt er molens bij de vleet, En rijke molenaren; Maar wie de slanke dochters ziet, Denkt aan…

In eenzaamheid, gedenk ik aan mijn Vader, Mijns Vaders eenzaamheid, Sinds Moeder is ter rust geleid, En hem een dienstmaagd blijft, en niemand nader. Veel kindren heeft hij, maar die op hun beurt Reeds vaders zijn en moeders. Nog eens verenen zich de broeders En zusters om die doodbaar, zo betreurd. Dan gaan ze uiteen. Elk vindt zijn lieve…

Al heeft het lang geduurd, Het hebben komt na ’t hopen: Wij mogen ’t kleintje dopen; ’t Is alles wel bestuurd. Werd menig lange nacht In bange zorg gesleten: ’t Is alles nu vergeten; De goede Hemel lacht. Van moeders lief gezicht Was ’t roosje weggenomen, Maar ’t is weerom gekomen, Gij streelt het, aardig wicht! Weer zit de beste vrouw…

Gelukkig zijn in Holland alle vrouwen. Vooreerst: ze spelen heel lang met de pop; Om daarna in een kostschool huis te houen; Daar leert men frans en engels in galop; En om haar hartsgeheimen te vertrouwen, Doet elke mooie een hele lelijke op; Die schrijven zij dan 's zomers lange brieven, Zo lang, zo lang -- totdat ze in ernst verlieven.…

De moerbeitoppen ruisten; God ging voorbij; Neen, niet voorbij, hij toefde; Hij wist wat ik behoefde, En sprak tot mij; Sprak tot mij in de stille, De stille nacht; Gedachten, die mij kwelden, Vervolgden en ontstelden, Verdreef hij zacht. Hij liet zijn vrede dalen…

Heb mij niet lief om dat of dit, Om ogenblauw of voorhoofdwit, Om slanke leest of vlugge voet, Of om mijn al te teer gemoed: ’t Zijn louter ijdelheden; Wilt gij volharden in de trouw, Zie me aan met de ogen van een Vrouw! Bemin uw liefje om niet met al, Zo hebt ge altoos dezelfde reden, Die uw verliefdheid voeden zal.…