Alle inzendingen van Olaf Korder

ik spuug, kots, jeuk en krab, zucht: och ik arme ziel. mijn zenuwen, darmen mijn spieren, de krampen. pijn in mijn rug, buik en voeten, benen en hoofd! ik roep, jammer en kreun, snik: wat is er toch mis? de huismijt, zij bijt mij continu in mijn vel.…

hij is vol jeugd en kracht een trouw gevoelig vriend uitdagend, speels en wijs brutaal soms en toch lief overdag stoeien we wat beleven een simpel geluk hij loopt weg, keert terug met onschuld in zijn ogen zijn lichaam is in de nacht een warm, beschermend schild ik streel zijn zachte vacht waarin mijn tranen drogen ‘s ochtends wekt…

Hij is geen jager of begeerde prooi, niet stoer genoeg of bijzonder mooi, geen prijsdier, gespierde godenzoon, geen gilnicht ook, maar heel gewoon. In doe-het-zelven enigszins bedreven zou hij graag in zijn dure nieuwe flat kamers en keuken delen, bank en bed, voor altijd liefst en niet voor even.…

De wereld is leeg. Rood was de hemel. Een vernietigend vuur. Nog hoor ik het gillen, nog zien mijn ogen de lijken. Ik herinner me woorden liefde, schoonheid. Angst overvalt me. De aarde draait door alsof er niets is gebeurd. Hoor je de stilte?…

wat moet ik doen, als ik je elke dag weer zie en je niet groeten durf of mag, je niet ophoudt te verschijnen wat moet ik doen? moet ik je meenemen naar de kuilen van bedrog je met zand overdekken of je opsluiten in een hok en steeds gaan kijken of je nog in leven bent? er zijn heerlijke martelingen om je aan bloot te stellen en vast…

We waren maar knapen, broekjes, snotapen, maar voelden ons binken die uit zouden blinken We krijsten en gilden en vochten als wilden. We werden de helden van drassige velden. We voelden ons leven in trillen en beven. De vijand verslagen door ons, jonge blagen.…

boek van mijn gedachten vol van mijn jaren leeg van mijn toekomst dichtgeschreven bladen van eenzaamheid ik wil in je schrijven op morgen en morgen elk volgend blad happy days are here again dagen die voorbijgaan als in mijn vroegste jeugd maar op morgen en morgen schrijft mijn pen niet…

Hij is geen jager of begeerde prooi, niet stoer genoeg of bijzonder mooi, geen prijsdier, gespierde godenzoon, geen gilnicht ook, maar heel gewoon. In doe-het-zelven enigszins bedreven zou hij graag in zijn dure nieuwe flat kamers en keuken delen, bank en bed, voor altijd liefst en niet voor even.…

ik leg mijn hand op je warme voorhoofd doe je ogen dicht ik zit naast je en denk aan je we schuilden samen voor de regen in het portiek van een flatgebouw je hoestte je was doornat slaap nu het leven klopt zacht onder je huid…