Alle inzendingen van Ondine van Rhijn

Ik vloek, geniet, verfoei, bemin, halveer de waarheid of verfraai, verdraai de woorden tot een zin en vul de leegte die ons bindt.…

Liefje, mijn liefste het spijt me heus, ik moet je doden je laat me geen keus. Je bent overbodig een sta-in-de-weg, voor mij onbruikbaar dat snap je toch best? De dode lijn nadert Damocles zwaait, wijst naar de tijd met zijn puntige zwaard. Ik zet harteloos vlug - slechts één haal - een streep door jou, onder ons verhaal.…

woorden stromen uit zuivere bron zinloos afwaarts in een waterton…

Daar sta je dan met je goeie gedrag, bloot en beschaamd, je onnozele lach. Ik weet, en jij zegt dat je eigenlijk moet gaan dat een vrouw op je wacht niet ver hier vandaan. Je zoekt je kleren. Ik slik en ik zwijg, geef slechts een kort knikje alsof ik begrijp. Mijn ogen betraand op de grond gericht, daar waar m'n trots naast jouw…

Ik beloof je de hemel op aarde, en meer als je blijft vannacht nog een laatste keer.…

Heb jij ooit geweten De namen van mensen, die nu zijn vergeten Zij werden verraden, vervoerd en vergast Heb jij ooit geweten Toen je adressen doorgaf Dat onder die mensen een vriend van ons was? Heb jij ooit geweten De namen van mensen, die nu zijn vergeten.…

Licht Het ochtendgloren Een vrouw ontwaakt 'Dag', groet zij zachtjes Naakt…

Mijn schrijvend schip zinkt meer dan het drijft. Onbeschrijfelijke leegte is al wat blijft.…

Er waakte heel lang een vlammetje in mij symbool van een liefde haar tijd nu voorbij Opgelaaide passie door hete kussen, ontstak in een liefde door niemand te blussen Die vurige blik vol hartstocht, soms nijd verdween uit je ogen net als jij, met de tijd Elk sprankje hoop door jouw kilte gedoofd Achter bleef slechts een hoopje…

Waarom? vragen de ogen bang Nergens antwoordt een mond lang Zachtjes spreken oudere ogen waarachtig Boekdelen waar-heden de mond niet toe komt…

sierlijk laveert zij als op wolken gedreven tussen donkere diepten en hemelse hoogten de tijd trotserend deint zij op golven haar ritme van leven haar eigen weg volgend…

Nacht'lijke demonen verdwenen, verloren door ontwakend gloren hun duivels gezicht.…

door hoe het nu is zou ik bijna vergeten hoe het ooit was en nooit meer zal zijn door hoe het ooit was ben ik bijna vergeten het leven je gaf er nooit meer zal zijn doch mijn hart dat herinnert aan liefde die blijft en het vergeten gemis dat er altijd zal zijn…

Verloren Teveel woorden Geschreven en gedacht In eigen taalrijk bos Verkracht…

Moed Ontbreekt mij Schuldgevoel in overvloed Daarom zal ik blijven Vandaag…

Donkerbruin Het vermoeden De waarheid gelijk Het gebrek aan verschil Eureka…